'IF YOU CAN DREAM IT, DO IT!'

Eind december, de feestdagen staan voor de deur. Door de lange zomer, meer aangename wintertemperaturen en het vele zonlicht voelt het heel raar dat de donkere dagen voor kerst gewoon zijn aangebroken; alhoewel het er nu, door een blik naar buiten te werpen, er toevallig wel verdacht veel op lijkt. Het komt al de hele dag met bakken uit de hemel vallen. Alleen Chris Rea herinnert ons met zijn kerstnummer eraan dat het tijd is om voor kerst naar huis te rijden. Waar we anders ieder jaar naar familie reden voor kerst, de ene keer naar Friesland en de andere keer naar Limburg, rijden we dit jaar helemaal nergens naar toe; we vieren onze eerste feestdagen met zijn tweetjes samen in Spanje!  

We kijken in deze periode van het jaar graag samen met jullie even terug naar het afgelopen jaar. Het was een bewogen jaar. Het was mooi, spannend, onzeker en soms frustrerend. Ook kwamen er gevoelens bovendrijven waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Maar het was vooral een heel avontuur. Eentje waar we nog middenin zitten, want we zijn nog steeds niet op de plek waar we willen zijn. We zijn vooral heel nieuwsgierig waarnaar dit avontuur ons zal leiden en we staan te popelen om onze droom verder vorm te geven.
Het afgelopen jaar hebben we heel veel moeten regelen en er zijn nog steeds zaken die uitgezocht en geregeld moeten worden. Ons geduld is flink op de proef gesteld en inmiddels stellen we ons daar vooraf aardig op in. Alles kost tijd in Spanje. Heel veel tijd. Dat werd ons al snel duidelijk. We proberen ons er minder druk om te maken, want dat is wat ze hier ook doen en eigenlijk is dat stiekem heel fijn. 

De tijd vliegt! Waar staan we nu aan het eind van dit jaar ten opzichte van onze droom?
Inmiddels hebben we al aardig wat huizen bezichtigd waar we aan onze droom hadden kunnen bouwen en een aantal daarvan waren serieuze kanshebbers. Lekker binnenkijken, mooie ritjes maken en nieuwe plekken ontdekken. Helaas was er bij ieder huis een goede reden (meestal meerdere) waarom we kozen om er niet mee verder te gaan. We kunnen dit maar één keer doen, dus dan moet het wel de juiste keuze zijn. De verschillende redenen waren bijvoorbeeld geen eigen woonruimte, te weinig slaapkamers om te kunnen exploiteren, genoeg slaapkamers maar te weinig badkamers, geen zwembad, te afgelegen, een te uitdagende hobbelige of steile zandweg naar het huis of gewoonweg te veel investeringen die nodig waren waardoor geld verdienen bijna onmogelijk werd. 

Begin oktober kwamen we plotseling heel dichtbij. We hadden een mooi huis gevonden, bezichtigd en leuk contact met de eigenaresse opgebouwd die onze plannen ook interessant vond. We mochten er zelfs enkele dagen housesitten, terwijl de eigenaresse op familiebezoek naar Nederland ging. Wat hebben we genoten op die bijzondere plek. Het voelde voor ons als een vakantie in eigen land. Totale rust en ontspanning met op de achtergrond alleen het geluid van de wapperende palmboombladeren. Stiekem zaten we te fantaseren over hoe het zou zijn om… en hadden we besloten dat dit huis alles had om de verdere verkenning aan te gaan. Daarna gingen we met onze advocaat in gesprek om enkele juridische zaken uit te zoeken. Helaas kwam er een minder leuke verrassing uit de hoge hoed die wij allemaal niet voorzien hadden en ook niet konden voorkomen waardoor dit huis jammer genoeg geen realistische optie meer was. Dit was een grote teleurstelling en domper. We besloten om onze zoektocht weer voort te zetten en dat is dan ook wat we doen. 

In het nieuwe jaar gaan we geduldig, vol frisse en goede moed door met alles waar we mee bezig zijn. We hopen daarom dan ook dat 2020 ONS JAAR wordt!

We wensen iedereen die ons volgt, familie, vrienden en kennissen hele fijne feestdagen. Geniet ervan met elkaar! Feliz navidad y prospero año nuevo!

Onze eerste zomer in Spanje is ten einde. Jammer genoeg, want wat voelt die warmte fijn voor je lijf en je gemoedstoestand. Alles is zoveel mooier als de zon schijnt! We waren daar al heel snel aan gewend en het had voor ons nog wel wat langer mogen duren. We merken dat de herfst nu zijn intrede heeft gedaan. In de ochtend blijven de terrasdeuren wat langer dicht en is het in de middag binnenshuis een stuk killer dan buiten. We laten de slippers staan en we trekken de sokken, lange broeken en vestjes met tegenzin uit de kast. We hebben ons dunne lakentje inmiddels voor ons zomerdekbed vervangen. We eten in plaats van salades weer wat meer warme maaltijden en de koude douche hebben we ingeruild voor een warme straal waarmee we onze gezonde bruine teint langzaam van ons lijf af spoelen. Dat laatste betekent vooral meer gebruik van water. Warm water en dus meer elektriciteit om onze boiler weer te vullen en te verwarmen en dus hogere elektriciteitskosten. Het leven in Spanje is echt niet goedkoper! Elektriciteit is duur! Toen we na onze eerste maand in ons nieuwe thuisland, die overigens op sommige momenten echt een stuk kouder was dan in Nederland, de elektriciteitsrekening van onze huurbaas doorgestuurd kregen, vielen we nog net niet van onze stoel. Een stukje bewustwording van bepaalde zaken waar je je eigenlijk niet meer bewust van bent, of niet dagelijks meer bij stilstaat is soms gewoon ook even goed. Ons illegaal gebouwde huis in dit illegaal gebouwde complex heeft energielabel MM, muy mal, oftewel heel slecht. (Even tussendoor en voor de duidelijkheid, illegale bebouwing in Spanje is de normaalste zaak van de wereld. Althans zo lijkt het. We komen daar later vast nog wel eens op terug.) De huizen zijn niet geïsoleerd en spouwmuren kennen ze hier niet. Hoewel de ramen wel dubbel glas hebben zijn ze verder van niet al te degelijke kwaliteit. De tralies die voor onze ramen geïnstalleerd zijn, zijn dan ook niet echt een overbodige luxe. Het staat niet echt heel gezellig, maar ze bieden wel extra veiligheid. Of je nu in de zomer alles tegen elkaar open wilt zetten, of in de winter alles potdicht laat. Het hebben van weinig ramen is in de zomer een voordeel. De warmte kan op deze manier zoveel mogelijk buiten gehouden worden. Gelukkig heeft ons huis, net als zoveel huizen in Spanje, weinig ramen en komt hopelijk de kou in de winter daardoor ook minder snel naar binnen. Daarentegen zitten we ook snel in een donker holletje waarmee we ons vitamine D-gehalte niet echt goed op pijl kunnen houden. Tijdens gure dagen waait het, aan de voet van de berg La Maroma waaraan ons dorp gelegen is, binnenshuis bijna net zo hard als buiten. Ons huis is binnen dit complex dan ook weer net zo gesitueerd tussen een rij huizen voor en een rij huizen achter ons. In de zomer staat ons huis, op het dak na, niet de hele dag in de volle zon. In het najaar en de winter, waarbij we snakken naar wat meer warmte, warmt het huis door gebrek aan zonnestralen dan ook niet genoeg op. We maken dan ook maar al te gretig gebruik van de airco die ons tijdens de koude wintermaanden ook mag verwarmen. Dat het apparaat nog niet van de muur is gevallen verbaasd ons dan ook, want het ding heeft in het voorjaar al flink overuren gedraaid. Samen met het ventilator- en straalkacheltje die daarnaast ook op volle toeren hebben gedraaid. De energieleveranciers lopen binnen op ons. We hebben ook niet echt veel keus, want ondanks dat ons huis beschikt over maar liefst drie schoorstenen, is er jammer genoeg geen rookkanaal of opening voor een open haard te vinden.
Dan hebben we het nog niet eens over onze prachtig mooie authentieke Spaanse zalmroze met grijs en wit gevlekte marmeren open trap gehad. In de zomer, maar ook in de winter stijgt alle warmte via het open trapgat naar boven. In de zomer dreven we daardoor zowat ons bed uit. Over een paar weken vertoeven we waarschijnlijk het liefst samen halverwege die marmeren trap gezellig naast het wasrekje, want precies op die plek wordt de perfecte temperatuur bereikt waar we even kunnen opwarmen en waar ons wollen ondergoed het snelst droogt.

Zo hebben we altijd wel wat te klagen; we blijven tenslotte Nederlanders, nietwaar? Maar dit is zeker geen klaagzang, want ondertussen is het half oktober en genieten we na een dagje werken, bij het zwembad, nog volop van de heerlijke namiddagzon die schittert in het water. Omringd door overweldigende bergen die op ieder uur van de dag een verrassend uitzicht opleveren en waar in de verte op een bergrug boompjes naast elkaar groeien die lijken op een rijtje wilde dieren die elkaar volgen. We staan er misschien niet vaak genoeg bij stil en moeten elkaar af en toe in de arm knijpen en dan beseffen we hoe bijzonder dit avontuur en hoe mooi dit prachtige land is.
Wat een rijkdom is dat!

Een half jaar in Spanje! Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat! Er is zoveel gebeurd en geregeld vanaf het moment dat we definitief besloten om te emigreren naar Spanje. Soms is het goed om daar even bij stil te staan en te beseffen en te realiseren hoe ver we in een half jaar gekomen zijn. Het begon met het inpakken van onze hele inboedel en het inladen van de verhuiswagen in Nederland, de oplevering van onze huurwoning, ons grote vertrek en afscheid van onze familie op Eindhoven Airport, de aankomst op Malaga Airport, het betrekken van ons tijdelijke huurhuis in Alcaucín, het uitladen van de vrachtwagen met onze inboedel in onze opslag die op 1,5 uur rijden ligt, het kopen van een auto, het regelen van ons NIE nummer, afsluiten van een Spaans telefoonnummer, inschrijven bij de gemeente, afsluiten van een Spaanse bankrekening, inschrijven als zelfstandig ondernemer, gesprekken met makelaars, bezichtigingen van mogelijke panden en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Nog steeds zijn we er niet en gaan we gewoon door, maar wel met de Spaanse mentaliteit: tranquilo en wat vandaag niet lukt dat komt mañana.
Tussendoor gebeuren er nog genoeg andere dingen die we, om wat voor reden dan ook, niet altijd met iedereen kunnen delen. Het leven in Spanje hoe mooi ook, gaat nu eenmaal ook niet altijd over rozen. Maar hé, als je de volgende dag weer wakker wordt met een zonnetje dat achter de berg opkomt in een strakblauwe lucht zien we alles weer rooskleurig in en beginnen we met frisse moed aan een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Tijdens onze zoektocht naar de juiste plek, waar wij straks onze verhuisdozen weer mogen uitpakken en onze eigen spullen weer een plek mogen gaan geven, hebben we inmiddels 7 panden bezichtigd. Enkele boden concrete mogelijkheden waar we aan de slag hadden gekund, maar DÉ winnaar zat er voor ons nog niet tussen. Kritisch? Misschien wel. Niet alleen is het voor ons belangrijk dat we er zelf fijn kunnen wonen, maar nog belangrijker is dat we er straks onze toekomstige gasten een mooie tijd kunnen bieden als ze bij ons komen ‘logeren’. Voor nu moeten we vooral geduldig zijn. Onze handen jeuken en we hebben zoveel creatieve ideeën die we graag zo snel mogelijk willen uitvoeren. We kunnen niet wachten totdat we straks aan de slag mogen.

Onze eerste zomer in Spanje hebben we voor het eerst ervaren. Het was zo nu en dan best wel warm, zeg maar gerust heet, maar nu het soms al een paar graden minder warm is en we meteen met kippenvel in het zwembad dobberen, kun je denk ik wel zeggen dat we aardig aan de warmte gewend zijn. Voor ons mag het nog wel even deze temperatuur blijven. 

Daarnaast was het op veel plekken natuurlijk druk met toeristen en kijken we uit naar de tijd dat we weer kunnen genieten van wat meer rust op bepaalde plekken zoals bijvoorbeeld op de stranden. In dat opzicht lijken we ook al op de gemiddelde Spanjaard die de drukte op de stranden liever vermijdt dan opzoekt.

Het einde van de hete drukke vakantiemaanden komt in zicht en de lekkere warme nazomer gaat beginnen. Maanden die voor ons bepalend kunnen zijn en ons hopelijk voorzien van nieuwe kansen. Kansen die wij zelf proberen te vinden, want ook in Spanje geldt, niets komt zomaar op je pad. Je moet er hard voor werken, heel veel contacten leggen, gesprekken voeren en de tijd nemen. We willen zo dicht mogelijk bij onszelf blijven, ons doel helder voor ogen houden. We bekijken alles met een open mindset, want als je in Spanje niet openstaat voor verandering...
Kortom we gaan vol goede moed en enthousiasme het 2^e half jaar in.

Juli is voorbijgevlogen, inmiddels is het gewoon alweer half augustus en zit de zomervakantie er hier alweer bijna op. Ons derde familiebezoek hebben we ook al achter de rug. Altijd heel gezellig en voor ons fijn om familie ons nieuwe Spaanse leven te laten zien. Dat het hier ‘tiempo de pepino’, oftewel komkommertijd is, is ook zeker te merken. Waar het normaliter allemaal al niet zo heel snel gaat om iets voor elkaar te krijgen, gaat het nu in de twee heetste maanden van het jaar helemaal een stuk meer tranquilo en zijn de Spanjaarden niet vooruit te branden. De dag begint voor vele Spanjaarden in de ochtend niet met een ontbijtje, maar eigenlijk alleen met een kop koffie, soms met een croissant of brood met een smeersel van tomaten. Later op de ochtend wordt er een kleine versnapering genuttigd, vaak zelfs al met een biertje of wijntje erbij, ook als men gewoon aan het werk is. Vanaf 14:00 uur tot 17:00 uur zijn veel bedrijven en winkels gesloten. Vooral in dorpen, zoals het onze en het welbekende Polopos van het RTL4 programma ‘Het Spaanse Dorp’, lijkt het dan wel uitgestorven. Op een verdwaalde zwerfhond of -kat na is er geen kip op straat te bekennen. Tijdens eerdere vakanties naar Spanje, begrepen we nooit waarom we nergens mensen zagen als we tijdens een dagtrip een dorpje bezochten. De Spanjaarden trekken zich, na hun uitgebreide lunch, op het heetst van de dag terug en buiken uit tijdens een siësta. Wat we nu volledig begrijpen! In deze periode waar de zinderend hete dagen meer gewoonte dan uitzondering zijn, gaat het allemaal automatisch een tandje meer tranquilo. Wij zorgen er tegenwoordig dus voor dat we in de ochtend onze lijntjes hebben uitgezet als er iets geregeld moet worden. Na 14:00 uur kunnen we het vergeten en moeten we zeker weer tot de volgende dag wachten en meestal zelfs nog langer. Ook wij trekken ons terug op de heetste momenten van de dag. Ons ritme sluit zich steeds meer aan op dat van de Spanjaarden. Echter draaien onze werkzaamheden tijdens de Spaanse siësta, onder het gesuis van de ventilator op de achtergrond, gewoon door. Wij hebben een doel voor ogen en zolang dat doel nog niet bereikt is, kunnen we onze tijd tijdens de dagelijkse siësta beter besteden. Het woord efficiency zoals wij dat kennen komt niet echt in het Spaanse woordenboek voor. 

Zoals iedereen wellicht eerder gelezen heeft, verliep het proces van het online afsluiten van onze bankrekening ook niet even soepel en efficiënt. Dus besloten we halverwege juni, ver voor de siësta en de komkommertijd, dan toch maar goed voorbereid met een tas vol belangrijke paperassen onze eigen Cajamar Bank in het dorp binnen te wandelen. Een twintigtal handtekeningen en anderhalf uur later, liepen we met een gezamenlijke bankrekening naar buiten. Was het ons dan nu echt gelukt? Maar natuurlijk verliep dat, zoals we inmiddels hier wel een beetje gewend zijn, met een paar kleine omwegen en minder efficiency dan we in eerste instantie dachten. Zo ontbrak eerst Yvonne ’s achternaam in het contract waardoor we bij de dame van de Cajamar Bank alle handtekeningen opnieuw moesten zetten om dit te laten wijzigen. Een week later viel dan eindelijk de bankpas in de bus, maar ontbrak de pas van Yvonne alsnog. Deze werd opnieuw door de dame van de Cajamar Bank aangevraagd. Toen ook eindelijk deze bankpas werd bezorgd stond alles erop behalve de achternaam. Zucht. Volgens onze inmiddels grote vriendin bij de Cajamar Bank zou het geen probleem zijn; de naam past er gewoon niet op, was haar antwoord. Hier in Spanje is dat allemaal geen probleem! We maakten nog een gezellig praatje met haar en vroegen of ze deze zomer nog op vakantie zou gaan. Inderdaad, 2 weken met haar gezin op vakantie naar Cádiz. Voordat we haar konden vragen of een collega haar werkzaamheden zou overnemen, vertelde ze dat de bank tijdens haar vakantie 2 weken dicht zou zijn. Ze zou een briefje op de deur plakken met de melding dat ze op vakantie was en de bank 2 weken gesloten zou zijn. Verbaasd keken wij elkaar aan en schoten in de lach. Want ook dat kan allemaal alleen maar in Spanje!

Zo verbazen we ons nog bijna dagelijks over de gang van zaken hier. De Spanjaarden schilderen gerust hun huis weer netjes wit bij 35 graden, worden de stoeprandjes van de rotondes of parkeervakken ook weer lekker opgefrist met nieuwe verf tijdens het heetste uur van de dag en dragen de oudere Spanjaarden steevast gewoon een lange polyester pantalon tijdens een hittegolf. Ook lag het openbare zwembad aan de overkant van onze straat er tot eind juni nog steeds erg verlaten bij. Het was op dat moment al prachtig weer en wij hadden al volop van ons privézwembad bij ons complex genoten. We dachten dat er dit jaar niets meer met het openbare zwembad ging gebeuren. Tot we er ineens kort voor de start van de zomer (1 juli) beweging zagen. Een groepje werklui ging van de een op de andere dag aan de slag met het opknappen van het zwembad. Iedere dag gebeurde er wel iets. Om klokslag twee uur in de middag lieten ze hun spullen letterlijk uit hun handen vallen en zat het werk er voor die dag weer op. Rondom het middaguur was het namelijk al behoorlijk warm. Niet echt efficiënt dus in onze ogen. Waarom hadden ze deze werkzaamheden niet eerder in het nog koelere voorjaar gedaan? Net op tijd en voor de opening op 1 juli was het groen geworden zwembad schoon geschrobd, losse mozaiëktegeltjes opnieuw gelijmd, open voegen opnieuw gevoegd, de vervaagde strepen weer fris aquablauw geverfd, het zwembad weer gevuld, onkruid gewied, de stalen parasolframes weer voorzien van nieuwe dakjes, de kunstgrasmatjes gelegd en de schaduwdoeken opgehangen. Als het echt moet, dan kan het dus toch wel. Het seizoen kon beginnen! De Spaanse families zoeken elkaar nu dagelijks, maar vooral in het weekend, bij het zwembad op om heerlijk af te koelen. Bepakt met koelboxen vol met diverse thuis voorbereidde Spaanse lekkernijen. Inmiddels hebben ook wij een paar keer genoten van het mooie zwembad in gezelschap van onze familie en samen met de locals. Wij lieten echter de koelbox thuis en genoten van de aan het zwembad gemaakte, verse paella. 

Wellicht dat velen denken dat we alleen maar met paella en een glaasje tinto de verano (een soort sangria) bij het zwembad vakantie aan het vieren zijn in de komkommertijd. Niets is minder waar. We zijn nog steeds elke dag druk bezig met veel regel- en zoekwerk. Het regelen van een bankrekening hebben we inmiddels gelukkig ver achter ons gelaten en dit hebben we ingeruild voor een nieuw traject, namelijk het afsluiten van een privézorgverzekering. Dat is in Spanje vrij gebruikelijk, aangezien de wachttijden van de reguliere zorg erg lang kunnen zijn. Ook weer een uitdaging op zich aangezien we inmiddels op medisch vlak een klein rugzakje hebben en veel zorgverzekeraars ons daarom niet willen accepteren.
De inschrijving van Yvonne als autonomo (zelfstandig ondernemer) verliep met hulp van een advocaat en gestor vrij soepel en alles is nu officieel geregeld. Yvonne werkt met haar eigen onderneming CUP Design door aan mooie ontwerpklussen voor haar Nederlandse klanten. Inmiddels is er zelfs een nieuwe klant uit Spanje bij gekomen. Voor een Nederlands stel dat een restaurant in Alicante heeft overgenomen werkt CUP Design aan een nieuwe huisstijl. Het stel zal in het najaar in een nieuw SBS6 tv-programma te zien zijn. Hoe leuk is dat!
Patrick is dagelijks bezig met de zoektocht naar een geschikte locatie en pand waar we onze droom kunnen verwezenlijken. Dit valt allemaal nog niet mee, maar we zetten alle mogelijke lijntjes uit. We zien de zoektocht ook als een avontuur. We hebben inmiddels dan ook al meerdere gesprekken en een aantal bezichtigen achter de rug. Zo komen we iedere keer weer op de mooiste onontdekte idyllische plekken en mogen we lekker geoorloofd binnen gluren in authentieke Spaanse huizen. Onlangs belandden we na een bezichtiging al om 12:00 uur met de Spaanse huiseigenaar en zijn Nederlandse vrouw met een glas wijn en kaas aan de keukentafel. We reden een paar uur later en een aantal mooie verhalen rijker weer terug naar huis. Het huis was helaas alleen te koop (wij zoeken een pand om te huren) en ook niet geschikt voor onze plannen. Ook de andere bezichtigingen hebben ons veel nieuwe inzichten gegeven, maar helaas nog niets concreets opgeleverd. Ons wensenlijstje is redelijk omvangrijk. We proberen zo dicht mogelijk bij ons wensenlijstje te blijven, omdat we deze stap maar een keer kunnen maken. Het moet dan ook meteen goed en raak zijn.

Het einde van de komkommertijd is nu bijna in zicht. Wij gaan onverminderd verder met onze Nederlandse efficiency en mindset. Als de temperaturen weer iets draaglijker zijn geworden in ons mooie Spanje, zetten we er weer een extra tandje bij.

Een nieuw blog stond eigenlijk niet op de planning, want er is niet veel gebeurd de afgelopen tijd. En geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. Toch? Totdat er vanochtend plotseling ontwikkelingen waren. Leuk voor een korte post op social media dachten we. Totdat het verhaaltje toch wat langer bleek dan de bedoeling was. Weer echt blogmateriaal!

Vanaf vandaag (6 juni) mogen wij ons officieel inwoners van Alcaucín noemen. Eindelijk! Het heeft even geduurd, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Eind maart, de dag nadat we ons NIE-nummer hadden gekregen, gingen we namelijk naar de Ayuntamiento (gemeentehuis) om ons te laten inschrijven in het dorp. Daar kregen we te horen wat er allemaal nodig was voor onze inschrijving, namelijk: NIE-nummer, huurcontract van het huis, kopie paspoort, een kopie van de waterrekening en een formulier dat door onze verhuurder ingevuld moest worden. Toen het allemaal niet zo wilde vlotten, is onze verhuurder, een echt Spaans temperamentvol heertje, met Patrick naar de gemeente gegaan om te zorgen dat alles wel even geregeld zou worden. De burgemeester, afkomstig uit België, kwam er zelfs aan te pas. Patrick maakte kennis met hem en kon hem even de hand schudden om een goede indruk achter te laten. Na een kort gesprekje met de verhuurder beaamde de burgemeester uiteindelijk dat alles in orde zou komen en we na een aantal dagen bezoek van de politie zouden krijgen. Ook iets wat hier in Spanje normaal is bij dat soort dingen. Een kleine week later stond inderdaad de politie voor de deur. Nou ja, als wij niet zijn aandacht hadden getrokken, was hij onverrichter zake weer weggereden. De politieagent zat namelijk al een kwartier in zijn auto buiten op straat, we hadden hem al snel opgemerkt. Patrick was ook al naar buiten gelopen om zogenaamd ‘post uit de brievenbus te halen’ en zwaaide vriendelijk naar de agent. Hij kwam vervolgens toch maar even uit zijn auto, liep Patrick tegemoet en vertelde dat hij voor ons kwam. Patrick bood hem netjes een kopje koffie aan, waarvoor hij bedankte, maar hij klaagde wel even over hoe ‘mucho calor’ het was. Wij moesten er om lachen, want het was nog niet eens hoogzomer en deze Spanjaard klaagde nu al over de hitte?!
De politieagent bevestigde dat wij daadwerkelijk op dit adres wonen, vulde wat papieren in en reed vervolgens weer weg. Een weekje later gingen we naar de gemeente om onze inschrijving af te ronden. De dame van de gemeente meldde ons dat de waterrekening nog steeds ontbrak. Vol verbazing keken we elkaar aan, want dit was toch geregeld door onze verhuurder en de burgemeester? Niet dus. De verhuurder heeft uiteindelijk bij ons nog wat formulieren opgevraagd, een brief van onze Nederlandse bank met onze namen en het adres in Spanje erop vermeld en daarmee zou het dan allemaal moeten lukken.
Vandaag was het dan eindelijk zover! Patrick kreeg een telefoontje van de gemeente dat ons Certficado de Empadronamiento Colectivo (inschrijving in de gemeente) gereed was. Ongeduldig als wij Nederlanders zijn, gingen we dit natuurlijk meteen ophalen. Een handtekening werd gezet en alles was in orde. We wilden alleen een certificaat van de inschrijving, want je weet hier in Spanje nooit waarvoor je ineens toch zoiets nodig blijkt te hebben. Een uitdraai daarvan was mogelijk. De dame van de gemeente schreef een bonnetje uit waarmee we naar de bank konden en daar €2,00 moesten betalen en dan konden we weer terugkomen om de uitdraai op te halen. Daar gaan we weer, dachten we. Dus naar de ene bank, want de andere bank was gesloten. Gelukkig dat ons dorpje in ieder geval nog überhaupt 2 bankkantoortjes heeft. We lieten het bonnetje van de gemeente zien, betaalden €2,00, kregen een uitdraai van de betaling van de bank, liepen vervolgens terug naar de gemeente waar we het certificaat van onze inschrijving meekregen. Patrick controleerde vluchtig aan de balie nog even onze namen en opgelucht liepen we naar buiten. Eindelijk zijn we dus nu officieel inwoners van Alcaucín. Daar mag vanavond op gedronken worden!

Totdat we bij thuiskomst erachter kwamen dat het adres toch niet helemaal juist was. Volgens ons tenminste. Zucht! Yvonne liep vervolgens de steile straatjes weer op richting het gemeentehuis. De dame van de gemeente zal haar bedenkingen er wel bij gehad hebben.
Yvonne vertelde haar: “Señora, perdone, el correo dirección es incorrecto.” Dat het adres dus niet juist was. De dame vertelde dat ze dit bij de politie zou navragen en als het niet juist was, zou ze Patrick bellen. Voor de zekerheid vroeg Yvonne maar even wanneer we haar telefoontje dan konden verwachten. Maandag of dinsdag zou de politie naar het gemeentehuis komen en dan zou ze navragen of het adres klopt of niet.

We staan in ieder geval geregistreerd in Alcaucín. Dat is het belangrijkste. We zijn te vinden in Bloque 2 of anders in Bloque 4 op Calle Cuesta 26. Mochten we daar niet te vinden zijn, dan is het wellicht toch op numero 2. Of anders vraag het even aan de politie. Die weten vast inmiddels wel waar wij wonen. ;-)