Onverwachte visite van Tante Corrie.
De vraag wat we dit jaar met de feestdagen wilden doen was geen moeilijke. Alhoewel we een kerst met zonnig weer ook wel weer eens zagen zitten, weten we dat onze tijd met familie ons heel dierbaar en kostbaar is en de meeste van hen hadden we een jaar niet meer gezien.
Vorig jaar moesten we namelijk halsoverkop naar Nederland voor de feestdagen. Het ging toen niet goed met mijn (Yvonne) moeders gezondheid en we besloten om voor het eerst sinds onze emigratie en Corona naar Nederland te vliegen. Mijn moeder werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen en geopereerd. Er was veel onzekerheid, maar ze had een engeltje op haar schouder en net voor de feestdagen mocht ze gelukkig alsnog naar huis om te herstellen. Een pak van ons hart en een hele opluchting, omdat het zomaar heel anders had kunnen aflopen. We genoten van het samenzijn met de feestdagen en gelukkig keerden we ook weer met een goed gevoel terug naar ons geliefde Spanje.
Half november besloten we om onze tweede kerst in Nederland door te brengen en boekten we een vliegticket. Ik zou veel tijd bij mijn zieke moeder door kunnen brengen en ook Patrick zou zijn familie in Friesland bezoeken. Dat we dan een aantal dagen tijdens de feestdagen niet samen konden doorbrengen vinden we niet heel erg, want we zijn de rest van het jaar 24/7 bij elkaar. Dus een tijdje zonder elkaar kan nooit kwaad, want dan weet je ook weer wat je mist als het er even niet is.
Dit keer hadden we ook vrij snel housesitters geregeld, namelijk een neef van Patrick met zijn vrouw. Zij vonden het een heel aantrekkelijk idee toen wij het voorstel opperden. Zij hadden snel de tickets geboekt en stonden te popelen om een rustige Kerst met mooi weer te ervaren. Ze zouden 2 dagen eerder naar Spanje komen voor de nodige instructies en een dag na onze terugkomst weer naar Nederland vertrekken. Perfect geregeld en ook een geruststellend idee voor ons.
Voor ons vertrek naar Nederland waren vrienden van ons twee weken naar Nederland geweest en een van hen was flink ziek geworden en had met griep in bed gelegen. Wat vreselijk dachten we nog. Die gedachte maakte me namelijk ook wat angstig en ik dacht dat gaat ons toch niet gebeuren? Zeker met al die griep die er heerstte, want Corona bestaat blijkbaar niet meer, en mijn kwetsbare, zieke moeder die er eigenlijk niks extra’s bij kan hebben. We zijn bewust dichtbij huis gebleven om voor ons vertrek geen virusje meer op te lopen.
De woensdag voor ons vertrek arriveerden onze housesitters, gaven we hun de laatste instructies voor het huis, pakten we onze koffers en pikten we de laatste heerlijke zonnestraaltjes op.
Half november besloten we om onze tweede kerst in Nederland door te brengen en boekten we een vliegticket.



Vrijdag 23 december was het zover. Eindelijk weer naar Nederland om de feestdagen met familie door te brengen. De vlucht verliep goed al verraadde het laatste hobbelige, onstuimige uurtje en landing wel hoe het weer in Nederland zou zijn. Bij het uitstappen werden we direct door een flinke windvlaag met regen recht in onze gezichten geslagen. Jasses! Ja hoor, hallo Nederland!
Op het vliegveld werden we opgehaald door de man van mijn moeder die ons direct naar mijn moeder bracht voor de eerste intense en emotionele knuffel na een jaar. Heel fijn om haar weer in onze armen te kunnen sluiten. Ook confronterend, omdat het beeld tijdens onze FaceTime gesprekken mij natuurlijk niet altijd alles van de harde werkelijkheid rondom haar gezondheid laat zien. Toch had ik mezelf hier redelijk op voorbereid en voelde ik vooral een fijn gevoel van samenzijn. We aten gezellig samen een Hollands frietje en daarna vertrokken we naar ons logeeradres voor de rest van ons verblijf. Net als vorig jaar zouden we ook nu weer bij mijn jongste zus in huis verblijven. Mijn zus en haar gezin, die we afgelopen zomer nog bij ons in Spanje hebben gezien, vertrokken diezelfde nacht voor hun skivakantie met de schoonfamilie naar Oostenrijk. Dus ik kon een weekje op het huis en het hondje passen en voor oudjaar zouden ze weer thuiskomen.
Had ik dit nu vooraf aangevoeld?
De eerste nacht op Nederlandse bodem lagen we gelijk al kuchend in bed en de volgende ochtend stonden we niet heel fris en fruitig op. Had die eerste windvlaag ons nu al direct te pakken genomen? Met een lichtelijk grieperig gevoel in ons lijf, want ja, we hadden er allebei last van, vertrokken we die zaterdagmiddag voor het eerste bezoekje naar mijn oudste zus, zwager, neef en nicht. Ook hen hadden we al een jaar niet meer gezien en dus moest er flink geknuffeld worden. Wat een fijn gevoel om iedereen weer even binnen handbereik te hebben. Dan is er verder weinig nodig. Gewoon gezellig bij elkaar zijn en bijpraten is dan al zo fijn.
Kerstavond spendeerden Patrick en ik samen rustig op de bank bij mijn jongste zus. We hadden het rijk voor onszelf, heel fijn om een ‘eigen plekje’ te hebben. Dat was ook wel nodig, want we voelden ons inmiddels ronduit belabberd. We doken niet al te laat onder de wol. Moe van alle eerste indrukken en emoties, maar dus ook vooral door de griepklachten die steeds erger werden. Had ik dit nu vooraf aangevoeld?
Zondag eerste kerstdag zouden we bij mijn oudste zus en haar gezin doorbrengen samen met mijn moeder en haar man. Iets waar we ons allemaal zo op hadden verheugd en naar hadden uitgekeken, zeker omdat dat het jaar ervoor niet helemaal volgens planning verliep.
Die eerste kerstdag gooiden we het toch maar even in de groep hoe we ons voelden, aangezien we niemand en vooral mijn moeder niet ook met een griep wilden opzadelen. Mijn moeder wilde Kerst gewoon gezellig met zijn allen samen vieren. Dus werd er besloten dat de familie in de achterkamer zou zitten en mijn zus had voor ons een speciale 2e rangs setting ingedekt. Ach ja, we waren in ieder geval samen, dat was het belangrijkste en met de nodige paracetamolletjes hebben we ons door een gezellige middag gesleept.


Maandag tweede kerstdag vertrok Patrick, ondanks dat we allebei nog steeds niet fit waren, naar zijn familie om daar een aantal dagen door te brengen. Ik zou in Limburg blijven om zoveel mogelijk tijd met mijn moeder door te kunnen brengen. Die tweede Kerstdag die ik wederom bij mijn oudste zus zou doorbrengen besloot ik toch op de bank te blijven liggen. Ik sloot me op in een coconnetje met het hondje van mijn zus en hoopte zo snel mogelijk van die vervelende griep af te zijn, zodat ik de rest van ons verblijf in Nederland volop zou kunnen genieten. Hoe zuur was het om net nu ziek te worden.


Weer een extra domper.
Terwijl ik dinsdagmiddag bij mijn oudste zus op visite was, belde Patrick mij. Hij had toch maar even een Corona test gedaan. En ja hoor, die was positief! Ik stond net op het punt om die avond mijn moeder te bezoeken. Wat nu? Zou ik nu ook Corona hebben? We overlegden met elkaar wat verstandig zou zijn. Voor onszelf vonden we het niet heel erg spannend. De klachten waren vooral te vergelijken met een griep, dus het viel voor ons wel mee. Maar wat is wijsheid in het geval van mijn moeder die geen reserves en een slechte conditie heeft? Dus ik besloot toch ook een test te doen. Bij het raken van de eerste druppel vloeistof uit het buisje op de teststrip was het meteen duidelijk. Twee streepjes. Ook ik was positief! Weer een extra domper! Ik belde direct mijn moeder dat ik diezelfde avond niet op visite zou komen en dat we maar even moesten afwachten hoe de komende dagen zouden verlopen. We baalden allemaal vreselijk en mijn moeder zat er ook weer even flink doorheen. Nu waren we zo dicht bij elkaar en konden we elkaar nog niet zien! Hoe verdrietig is dat! Gezellig hoor, zo onverwacht Tante Corrie op visite tijdens de feestdagen.



onverwacht Tante Corrie op visite.
Inmiddels was het woensdag en liep ik nog vreselijk te hoesten. Ik bracht zo nu en dan wel wat tijd door bij mijn oudste zus en probeerde afstand te houden. Eind van de week had mijn moeder inmiddels ook een schorre keel en was wat snotterig en we hoopten dat het daar verder bij zou blijven. We hielden de maatregelen in acht en per dag zouden we bekijken wat verstandig was om te doen. En net als je denkt dat het niet erger kan, kreeg mijn moeder ineens toch koorts, was heel moe en moest veel snotteren en vrijdag testte ook zij positief! We hoopten maar dat ook bij haar de klachten niet heel erg zouden zijn.
Wat ik me op dat moment nog niet realiseerde, was dat ik nu natuurlijk wel mijn moeder kon bezoeken. Ik had Corona, maar zij ook, dus erger kon het niet worden. De dagen dat ik iemand kon besmetten waren inmiddels ook verstreken dus het gevaar was geweken. Nadat ik me 4 dagen had afgezonderd, kon ik dan eindelijk die vrijdag weer naar mijn moeder. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Vanaf dat moment hebben we alle tijd zo goed mogelijk benut om samen door te brengen en godzijdank bleven de klachten bij mijn moeder ook vrij mild.
Oudejaarsdag kwamen mijn jongste zus en haar gezin ook terug van hun skivakantie en vierden mijn zussen, zwagers en ik oudejaarsavond gezellig samen. Patrick en ik wensten elkaar iets na middernacht via FaceTime een gelukkig nieuwjaar en op nieuwjaarsdag kwam Patrick terug naar Limburg om de laatste dagen nog samen met mijn familie door te brengen.


Het einde van ons verblijf in Nederland kwam daarmee ook alweer snel in zicht. Woensdag 4 januari zouden we weer terug vliegen naar Spanje. Het voelde niet goed en het benauwde me. Voor mijn gevoel had ik de helft van de tijd ziek op de bank gelegen. Daarvoor was ik toch niet naar Nederland gekomen?
Dus we besloten dat Patrick de 4e terug zou vliegen om de housesitters af te lossen. Ik boekte voor mezelf een vliegticket om langer te blijven en zondag 8 januari terug te vliegen. Hierdoor kreeg ik wat meer lucht en een meer gerust gevoel. Mijn familie en zeker ook mijn moeder vonden het fijn dat ik die beslissing had genomen. En alhoewel verloren tijd natuurlijk niet is in te halen, had ik wel degelijk het gevoel dat ik dat nu wel kon doen, want onze tijd samen is heel kostbaar.
Woensdag 4 januari bracht ik Patrick naar Eindhoven Airport. Sinds onze emigratie naar Spanje ondernemen we bijna alles samen en zijn we gewend dat dingen vaak anders verlopen dan gepland. Nu liep alles weer eens helemaal anders, maar moesten we ook voor de verandering weer eens dingen apart van elkaar ondernemen. Het voelde wat vreemd en onwennig. Het blijkt wel weer hoe snel we soms moeten schakelen en hoe flexibel we zijn ingesteld door alles wat we de afgelopen jaren hebben meegemaakt.




Na het vertrek van Patrick heb ik mijn laatste dagen in Nederland volop benut. Eten bij mijn oudste zus, eten bij mijn jongste zus, gezellig samen lunchen met de zussen en nichtjes, een drankje gedaan met mijn moeder en zussen, koken en eten bij mijn moeder en haar man, avondjes op de bank bij de zussen, ook nog kort 2 vriendinnen gezien, mijn oom en peettante op visite gehad en met mijn moeder een bloemetje gebracht naar het graf van mijn vader. De tijd vloog voorbij en leek uiteindelijk nog te kort, maar ik had er zo van genoten. Gelukkig kon ik in fases iedereen gedag zeggen, zodat de emoties niet allemaal tegelijk aanwezig zouden zijn. Een beetje gedoseerd is wel zo fijn.
Mijn hart was weer gevuld.
Die zondag brachten mijn lieve zussen en liefste nichtjes mij naar het vliegveld. Natuurlijk was het weer verdrietig om weg te moeten gaan, maar ik vond het ook bijzonder om zo even bij elkaar te zijn en nog even met de meiden samen te zijn. Afscheid nemen blijft moeilijk, maar ik probeerde vooral het fijne gevoel vast te houden. Dus hoe moeilijk ook dit vertrek weer was en je op dat moment niet weet wanneer je elkaar weer zult gaan zien, was mijn hart toch weer gevuld. Met mijn gevulde hart was ik klaar om weer terug te gaan naar mijn lief in mijn geliefde Spanje, want ook die had ik beiden gemist.



afscheid nemen blijft moeilijk, maar ik probeerde vooral het fijne gevoel vast te houden.


