De keerzijde van emigreren.

Dat is en blijft toch wel dat je veel dierbaren achterlaat. Lieve familie, vrienden, kennissen en buurtjes. Het liefst zou je ze allemaal in een doosje stoppen en meenemen. Was het maar zo’n feest. Voor de emigratie was een van mijn (Yvonne) grootste angsten dat er iets ergs met een dierbare zou gebeuren en we vanwege de afstand ergens niet bij kunnen zijn. Het klinkt misschien raar, maar om die reden hou ik vaak rekening met erge dingen die kunnen gebeuren om mezelf op die manier te beschermen.

“Om een of andere reden hou ik vaak rekening met erge dingen die kunnen gebeuren.”

Vlak na het tekenen van ons contract voor deze unieke plek en de lockdown die in Spanje vanwege het Corona virus werd afgekondigd, kregen we heel verdrietig nieuws. Mijn moeder was plots ziek. Kanker. Mijn grootste angst werd dus snel werkelijkheid en de grond zakte onder mijn voeten weg. Ik had dit namelijk al eens meegemaakt en dat heeft achteraf gezien toch wel de nodige littekens achtergelaten. Ik verloor mijn vader aan kanker toen ik nog maar 9 jaar was. Hij was toen 40. Na het verlies van mijn vader ontstond er tussen mijn moeder en mij een bijzondere band. Ik was een nakomertje en mijn oudere zussen hadden nog net niet het nest verlaten. Mijn moeder en ik waren op moeilijke momenten vaak op elkaar aangewezen. Dus dat dit gebeurde, zo onverwacht, viel ons zwaar op ons dak.

Door alle reisrestricties en onzekerheden rondom het virus besloten we om op dat moment niet naar Nederland af te reizen. Ook familie adviseerde ons om in Spanje te blijven. Op dat moment hadden we ook nog geen officiële Spaanse residencia (het bewijs dat je officieel inwoner van Spanje bent). Hierdoor bestond de kans dat bij eventueel sluiten van de grenzen we niet meer terug naar Spanje zouden kunnen. Dat betekende dat ik op dat moment er niet voor mijn moeder kon zijn en ik kon haar alleen op afstand een hart onder de riem steken.

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en tot nu toe zijn mijn moeders behandelingen steeds succesvol geweest. Deze volgden elkaar op met korte periodes van rust, controles van bloed prikken en scans om te bepalen of er weer een nieuwe behandeling nodig was. Ook in Spanje leefden we, tussen het komen en gaan van gasten, van 6 weken naar 6 weken in de hoop dat het nieuws goed was en mijn moeders gezondheid stabiel en onder controle bleef. Iedere keer zoveel spanning te voelen is zwaar en brengt onbewust toch de nodige dosis stress met zich mee. Inmiddels had ik, sinds onze emigratie naar Spanje, al aan den lijve ondervonden dat stress de meest slechte trigger voor mijn eigen gezondheid is geworden. Mijn eigen momenten van rust en ontspanning zoeken en vooral nemen zijn essentieel om mijzelf staande te houden. Best uitdagend met het runnen van een B&B en ook nog grafische opdrachten voor mijn eigen bedrijf ernaast te doen.

“Stress is de meest slechte trigger voor mijn eigen gezondheid.”

Tussen mijn moeders behandelingen door besloten zij en haar man toch een aantal keren naar ons af te reizen. Ondanks dat het hun eigen keuze was, voelde ik daarover een bepaald schuldgevoel dat ik mijn zieke moeder in tijden van Corona zo’n reis liet maken. Ze keek er iedere keer zo naar uit. Niet alleen het samenzijn met ons, maar ook de ruimte en rust, natuur en mooie uitstapjes die we samen maakten. Kortom, even alles vergeten en het hoofd leegmaken. Het leverde ons allemaal bijzondere herinneringen op om nooit te vergeten. Dagen met gouden randjes.
Haar laatste tripje naar Spanje verliep helaas minder zonnig dan gehoopt. De kanker had haar dit keer niet alleen fysiek, maar ook mentaal helemaal in zijn greep. Ook al hadden we haar zo’n fijne vakantie gegund, dit keer was het heel anders. Op een of andere gekke manier was ik dankbaar dat ik er nu ook eens voor haar kon zijn. Op afstand kun je iemand nauwelijks steunen. Ik voel(de) me vaak schuldig dat alle zorg op de familie neerkomt en ik daar geen onderdeel van kan zijn en niet aan kan bijdragen. Nu ze bij ons in Spanje was, kon ik er voor haar zijn, een luisterend oor bieden, een bemoedigend woord geven, haar knuffelen, met haar lachen, of we lieten samen een traantje als dat nodig was.
Na bijna twee weken waren we denk ik allemaal ‘opgelucht’ dat ze weer veilig terugging naar haar vertrouwde omgeving. Onze plek biedt veel ruimte en rust voor je hoofd en je lichaam, maar kan in moeilijke situaties ook echt wel een spiegel voorhouden en extra confronterend zijn. Ook dat is iets wat we zelf al ervaren hebben. Het afscheid was zoals altijd heel moeilijk, maar ze ging weer veilig naar huis. Vanaf dat moment deed ze er alles aan om het weer wat zonniger te gaan zien.

En toen was het ineens december. We hadden inmiddels al besloten dat we wederom voor het derde jaar met de feestdagen in Spanje zouden blijven. Ondanks dat we niet zoveel met de feestdagen hebben, zou het weer geen kerst met familie in Nederland worden. We waren er inmiddels ook wel aan gewend, maar het is niet altijd leuk om dat soort keuzes te maken. Wel zijn het bewuste keuzes om het hier zo lang mogelijk vol te kunnen houden en onze kosten in deze uitdagende Corona tijd op die manier zo laag mogelijk te houden. Gelukkig hebben we deze zomer onze familie na 2,5 jaar eindelijk allemaal op onze fantastische plek mogen verwelkomen. Om die reden was het voor ons oké om nu in Spanje te blijven.
December was nog maar net begonnen en net toen het met mijn moeder ook weer de betere kant op leek te gaan, ging het toch ineens mis. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen. Zelf kreeg ik ineens een vervelend onderbuikgevoel en mijn lijf gaf inmiddels ook signalen, alsof ik aanvoelde dat er iets niet goed was. Voor het eerst sinds onze emigratie naar Spanje, wat nu bijna 3 jaar geleden is, had ik het gevoel dat ik naar Nederland moest. En wel NU meteen!
Familie adviseerde mij om nog even te wachten op meer duidelijkheid over mijn moeder. Ook waren de Corona bezoekmaatregelen in de ziekenhuizen op dat moment weer aangescherpt en dus volgde ik het advies van familie op om te wachten op meer duidelijkheid. Maar die kwam er niet. Dat er iets moest gebeuren dat was duidelijk en de artsen besloten een week later dat een operatie noodzakelijk was.

Op bepaalde momenten grijpen we naar dit soort ‘bijgelovigheden’ en doen we ineens schietgebedjes.

Ondanks dat ik vanaf het begin na onze emigratie altijd al rekening hield met iets ergs dat kan gebeuren, deed ik dat nu ook en die stress van die onzekerheid gierde door mijn lijf. Ik voelde zoveel gemixte gevoelens, emoties, angst en onzekerheid, mentale worstelingen en letterlijk fysieke pijn. Het was allemaal aanwezig en alles leek compleet nutteloos.
­De dag van mijn moeders operatie heeft de hele familie zowat alle kaarsjes gebrand die ze ook maar hadden. Ook ik grijp op zulke momenten naar dit soort ‘bijgelovigheden’ en doe ineens schietgebedjes in de hoop dat dat ook maar enigszins iets brengt.
Terwijl wij ons die ochtend bezighielden met onnozele dingen voor de afleiding om de ochtend wat door te komen, kwam nog geen 1,5 uur later het goede bericht dat de operatie geslaagd was. Godzijdank! Mijn moeder had een engeltje op haar schouder gehad, misschien wel 2 en alle kaarsjes en schietgebedjes hadden geholpen. De ergste stress en spanning zakte gelukkig langzaam wat weg. De details zouden we later die dag horen, maar mijn beslissing had ik gelijk al gemaakt. Dit was HET moment om eindelijk, na bijna 3 jaar, weer af te reizen naar Nederland. Op zulke momenten besef je hoe belangrijk familie is en hoe erg je elkaar nodig hebt. Zeker in moeilijke tijden. Diezelfde middag boekten we onze tickets om een week later naar Nederland te vliegen. Ook al was de aanleiding minder leuk, we maakten ons klaar voor onze eerste vlucht naar Nederland om de feestdagen door te brengen met al onze geliefden.