'IF YOU CAN DREAM IT, DO IT!'

Inmiddels is het alweer half februari en hebben we de feestdagen alweer ver achter ons gelaten. Terwijl wij onze ‘to do’ lijstjes op de keukentafel paraat hebben liggen, staat het schrijven van de nieuwe blog daar inmiddels ook alweer te lang op. Op de een of andere manier krijg ik (Yvonne) deze maar niet afgevinkt. Om te voorkomen dat we straks alweer in korte broek nog onze ervaringen van de Kerst in Nederland willen delen, is het nu de hoogste tijd om terug te blikken op onze eerste reis naar Nederland.

 

De week voor Kerst. Eindelijk boekten we dan na bijna 3 jaar onze eerste retourtickets naar Nederland. De aanleiding was natuurlijk minder leuk, maar dit was duidelijk hét moment om naar familie te gaan en de feestdagen samen door te brengen. Het bracht gemengde gevoelens met zich mee. Wederom een emotionele rollercoaster.
We hadden nog een week om een aantal zaken te regelen, zoals een oppas voor het huis, slaapplek in Nederland, eventueel een auto te leen, enzovoort. Het was best wel even zoeken, want ineens ben je weer van iedereen afhankelijk en dat voelt soms wat ongemakkelijk. Je wilt vooral niemand tot last zijn en onverwacht gaf dat nog wat extra spanning en stress. Uiteindelijk is dat allemaal voor niets geweest en kwam alles op zijn pootjes terecht. Het zorgde gelijk voor een meer ontspannen gevoel, waardoor we met een gerust hart konden vertrekken.

Voor ons vertrek vroegen we ons regelmatig af hoe het voor ons weer zou zijn, in Nederland? Hoe zouden we het ervaren? Hadden we dingen gemist? Wilden we na afloop ook wel weer terug? Dingen die vooral ik mezelf had afgevraagd sinds ons vertrek. Er spookte veel door ons hoofd en een week duurde eerder nog nooit zo lang.
Tegen het einde van de week konden we dan eindelijk onze koffers pakken. Onszelf afvragend of we nog wel wisten hoe dat moest. De dikke winterkleding, die we hier ook gewoon nodig hebben, werd uit de kast getrokken en ingepakt. Alle benodigde reispaperassen werden digitaal opgeslagen en langzaam maar zeker bouwde de gezonde spanning zich meer en meer op. Ongeacht wat de reisrestricties zouden worden, want daar werd in Nederland alweer over gespeculeerd, we zouden gaan!!!

 

De laatste nacht voor vertrek was een korte en de wekker ging al vroeg. De spanning en stress zat al een aantal weken in het lijf, waardoor ik die ochtend met heftige rugklachten het bed uit kroop. Een aantal jaren geleden heb ik een fikse hernia gehad, dus ik herkende de pijn meteen. Ik kon alleen maar hopen dat het met een sisser zou aflopen. Iets met een gevalletje hele slechte timing. Ik keek daarom wat tegen de reis op. De autorit naar het vliegveld, sjouwen met bagage, wachten in de rij en 3 uur in het vliegtuig stilzitten zouden allemaal niet echt bevorderlijk zijn voor de pijn, maar goed. Hernia of niet, we gingen naar Nederland. Tandenbijtend en met een flinke dosis pijnstillers achter de kiezen, sleepte ik me het vliegtuig in en na een vlucht van een kleine 3 uurtjes landde ons vliegtuig. Blij dat we er eindelijk waren. Althans bijna, want we landden op vliegveld Düsseldorf-Weeze. Zuslief en zwager stonden ons al op te wachten en brachten ons veilig terug naar Nederlandse bodem. Fijn om weer vertrouwde gezichten te zien. Zeker na een spannende en stressvolle tijd die we met de hele familie ervaren hadden.
Alsof er niets veranderd was zaten we ineens als vanouds bij mijn zus voor de lunch aan de keukentafel. Mijn andere zus en nichtje kwamen al snel binnenvallen. Zij waren inmiddels ook ongeduldig geworden en wilden snel even komen knuffelen. Het onthaal voelde warm, fijn en vertrouwd. Precies datgene wat we nu even zo nodig hadden.

Die middag maakten we ons klaar voor ons eerste bezoekje aan mijn moeder in het ziekenhuis, totdat we niet veel later bericht kregen dat de plannen waren gewijzigd. Ze mocht naar huis! We hadden er allemaal zo op gehoopt, zo voor de feestdagen. We konden nu gewoon thuis een bezoekje aan haar brengen en belangrijker nog, mijn moeder kon gewoon thuis zijn tijdens de feestdagen en in haar eigen vertrouwde omgeving herstellen van een zware operatie.
Een paar uurtjes later vertrokken we dan eindelijk voor het eerst naar mijn moeder om haar weer in onze armen te sluiten en haar even flink te kunnen knuffelen. Dé reden waarom we besloten deze reis te maken.

 

De kerstdagen vierden we samen. Allemaal zo dankbaar dat het zo gelopen was. We genoten van het samenzijn met iedereen. Waar ik de eerste dagen zowat half met mijn hoofd in de wolken liep door zware pijnstillers voor mijn rugpijn, zwakte deze gelukkig langzaam af en kwam er iets heel anders voor in de plaats. Ik bleef met mijn hoofd in de wolken, maar de pijn maakte plaats voor een gevoel van liefde. Heel veel liefde.

 

De hele week verbleef ik bij mijn zus en zwager. Iedereen deed zijn of haar eigen ding, zoals we hadden afgesproken en alles verliep meer dan relaxed.
Patrick vertrok halverwege de week naar Friesland om zijn moeder en zus te bezoeken en samen met hun de jaarwisseling te vieren. Voor ons twee was het ook een eerste moment zonder elkaar, na 3 jaar. Een beetje onwennig, maar dat overleefden we ook wel weer. Na 3 jaar bijna 24/7 samen hadden we inmiddels wel een flinke buffer opgebouwd.

 

Vrijwel iedere dag bezocht ik mijn moeder voor minimaal een uurtje en wisselde ik mijn bezoekjes af van de ene naar de andere zus. We aten samen, kletsten gezellig, soms met een lach en zeker ook weer met een traan. We maakten wandelingetjes, in het bos, door mijn mooie geboortedorp, langs de Maas, daar waar ook mijn vader rust op een mooie plek en waar mijn keramieken engel, die ik voor ons vertrek kocht, nog steeds over hem waakt.
In die 9 dagen Nederland probeerde ik zoveel mogelijk stress te vermijden en legde mezelf totaal geen druk op om heel veel mensen te moeten bezoeken. Iets wat ik eerder wellicht wel zou hebben gedaan, maar wat ik nu heel makkelijk had losgelaten. Ik koos op dat moment voor mezelf en voor mijn familie, omdat dat nu het belangrijkste was. Dit bezoek op deze manier zouden we misschien wel nooit meer zo ervaren en om die reden was het gewoonweg de beste keuze om het zo te doen.

 

Na zo’n fijne tijd samen te hebben doorgebracht is het moment van afscheid natuurlijk altijd zwaar. We denken dat het altijd wel zo zal blijven. De ene keer gaat het wat moeilijker dan de andere keer. We namen dit keer in fases afscheid. Achteraf gezien was dat fijner, omdat het allemaal meer gedoseerd is en het zo een minder zware lading had. Onze hobby zal het echter nooit worden. Je stopt het liefst iedereen in een doosje om ze in je binnenzak mee te nemen.

 

Terugdenkend aan deze tijd met elkaar, voelen we alleen maar liefde en warmte. Het was hét warme bad dat we even nodig hadden, en het voelde alsof we weer waren opgeladen en vol energie terugkeerden. Ondanks de minder leuke reden van het bezoek.
We voelden geen weerstand om terug te gaan. Het was meer dan goed zo. We gingen weer terug naar ons geliefde Spanje. Onze terugkeer voelde gelukkig vertrouwd en het voelde ook weer fijn om in onze eigen omgeving terug te komen. Langzaam begint het nu toch wel meer als thuis te voelen, alsof we dat bezoek naar Nederland ‘nodig’ hadden gehad om onszelf dat te realiseren.

 

De week erna liepen we nog steeds een beetje met ons hoofd in de wolken. Volop nagenietend! Net als iedereen van de familie. Een dankbaar gevoel voor die mooie en kostbare tijd met een gouden randje die we samen hebben beleefd. En dat voelen we nog steeds als we eraan terugdenken en om die reden doen we dat ook nog vaak. We denken er met heel veel liefde aan terug en uiteindelijk is familie en liefde waar het allemaal om draait.  

Teba, Andalusië, 10 januari 2022.

De keerzijde van emigreren is en blijft toch wel dat je veel dierbaren achterlaat. Lieve familie, vrienden, kennissen en buurtjes. Het liefst zou je ze allemaal in een doosje stoppen en meenemen. Was het maar zo’n feest. Voor de emigratie was een van mijn (Yvonne) grootste angsten dat er iets ergs met een dierbare zou gebeuren en we vanwege de afstand ergens niet bij kunnen zijn. Het klinkt misschien raar, maar om die reden hou ik vaak rekening met erge dingen die kunnen gebeuren om mezelf op die manier te beschermen.

Vlak na het tekenen van ons contract voor deze unieke plek en de lockdown die in Spanje vanwege het Corona virus werd afgekondigd, kregen we heel verdrietig nieuws. Mijn moeder was plots ziek. Kanker. Mijn grootste angst werd dus snel werkelijkheid en de grond zakte onder mijn voeten weg. Ik had dit namelijk al eens meegemaakt en dat heeft achteraf gezien toch wel de nodige littekens achtergelaten. Ik verloor mijn vader aan kanker toen ik nog maar 9 jaar was. Hij was toen 40. Na het verlies van mijn vader ontstond er tussen mijn moeder en mij een bijzondere band. Ik was een nakomertje en mijn oudere zussen hadden nog net niet het nest verlaten. Mijn moeder en ik waren op moeilijke momenten vaak op elkaar aangewezen. Dus dat dit gebeurde, zo onverwacht, viel ons zwaar op ons dak.

Door alle reisrestricties en onzekerheden rondom het virus besloten we om op dat moment niet naar Nederland af te reizen. Ook familie adviseerde ons om in Spanje te blijven. Op dat moment hadden we ook nog geen officiële Spaanse residencia (het bewijs dat je officieel inwoner van Spanje bent). Hierdoor bestond de kans dat bij eventueel sluiten van de grenzen we niet meer terug naar Spanje zouden kunnen. Dat betekende dat ik op dat moment er niet voor mijn moeder kon zijn en ik kon haar alleen op afstand een hart onder de riem steken.   

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en tot nu toe zijn mijn moeders behandelingen steeds succesvol geweest. Deze volgden elkaar op met korte periodes van rust, controles van bloed prikken en scans om te bepalen of er weer een nieuwe behandeling nodig was. Ook in Spanje leefden we, tussen het komen en gaan van gasten, van 6 weken naar 6 weken in de hoop dat het nieuws goed was en mijn moeders gezondheid stabiel en onder controle bleef. Iedere keer zoveel spanning te voelen is zwaar en brengt onbewust toch de nodige dosis stress met zich mee. Inmiddels had ik, sinds onze emigratie naar Spanje, al aan den lijve ondervonden dat stress de meest slechte trigger voor mijn eigen gezondheid is geworden. Mijn eigen momenten van rust en ontspanning zoeken en vooral nemen zijn essentieel om mijzelf staande te houden. Best uitdagend met het runnen van een B&B en ook nog grafische opdrachten voor mijn eigen bedrijf ernaast te doen.

Tussen mijn moeders behandelingen door besloten zij en haar man toch een aantal keren naar ons af te reizen. Ondanks dat het hun eigen keuze was, voelde ik daarover een bepaald schuldgevoel dat ik mijn zieke moeder in tijden van Corona zo’n reis liet maken. Ze keek er iedere keer zo naar uit. Niet alleen het samenzijn met ons, maar ook de ruimte en rust, natuur en mooie uitstapjes die we samen maakten. Kortom, even alles vergeten en het hoofd leegmaken. Het leverde ons allemaal bijzondere herinneringen op om nooit te vergeten. Dagen met gouden randjes.



Haar laatste tripje naar Spanje verliep helaas minder zonnig dan gehoopt. De kanker had haar dit keer niet alleen fysiek, maar ook mentaal helemaal in zijn greep. Ook al hadden we haar zo’n fijne vakantie gegund, dit keer was het heel anders. Op een of andere gekke manier was ik dankbaar dat ik er nu ook eens voor haar kon zijn. Op afstand kun je iemand nauwelijks steunen. Ik voel(de) me vaak schuldig dat alle zorg op de familie neerkomt en ik daar geen onderdeel van kan zijn en niet aan kan bijdragen. Nu ze bij ons in Spanje was, kon ik er voor haar zijn, een luisterend oor bieden, een bemoedigend woord geven, haar knuffelen, met haar lachen, of we lieten samen een traantje als dat nodig was.
Na bijna twee weken waren we denk ik allemaal ‘opgelucht’ dat ze weer veilig terugging naar haar vertrouwde omgeving. Onze plek biedt veel ruimte en rust voor je hoofd en je lichaam, maar kan in moeilijke situaties ook echt wel een spiegel voorhouden en extra confronterend zijn. Ook dat is iets wat we zelf al ervaren hebben. Het afscheid was zoals altijd heel moeilijk, maar ze ging weer veilig naar huis. Vanaf dat moment deed ze er alles aan om het weer wat zonniger te gaan zien.

En toen was het ineens december. We hadden inmiddels al besloten dat we wederom voor het derde jaar met de feestdagen in Spanje zouden blijven. Ondanks dat we niet zoveel met de feestdagen hebben, zou het weer geen kerst met familie in Nederland worden. We waren er inmiddels ook wel aan gewend, maar het is niet altijd leuk om dat soort keuzes te maken. Wel zijn het bewuste keuzes om het hier zo lang mogelijk vol te kunnen houden en onze kosten in deze uitdagende Corona tijd op die manier zo laag mogelijk te houden. Gelukkig hebben we deze zomer onze familie na 2,5 jaar eindelijk allemaal op onze fantastische plek mogen verwelkomen. Om die reden was het voor ons oké om nu in Spanje te blijven.
December was nog maar net begonnen en net toen het met mijn moeder ook weer de betere kant op leek te gaan, ging het toch ineens mis. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen. Zelf kreeg ik ineens een vervelend onderbuikgevoel en mijn lijf gaf inmiddels ook signalen, alsof ik aanvoelde dat er iets niet goed was. Voor het eerst sinds onze emigratie naar Spanje, wat nu bijna 3 jaar geleden is, had ik het gevoel dat ik naar Nederland moest. En wel NU meteen!
Familie adviseerde mij om nog even te wachten op meer duidelijkheid over mijn moeder. Ook waren de Corona bezoekmaatregelen in de ziekenhuizen op dat moment weer aangescherpt en dus volgde ik het advies van familie op om te wachten op meer duidelijkheid. Maar die kwam er niet. Dat er iets moest gebeuren dat was duidelijk en de artsen besloten een week later dat een operatie noodzakelijk was.

Ondanks dat ik vanaf het begin na onze emigratie altijd al rekening hield met iets ergs dat kan gebeuren, deed ik dat nu ook en die stress van die onzekerheid gierde door mijn lijf. Ik voelde zoveel gemixte gevoelens, emoties, angst en onzekerheid, mentale worstelingen en letterlijk fysieke pijn. Het was allemaal aanwezig en alles leek compleet nutteloos.
­De dag van mijn moeders operatie heeft de hele familie zowat alle kaarsjes gebrand die ze ook maar hadden. Ook ik grijp op zulke momenten naar dit soort ‘bijgelovigheden’ en doe ineens schietgebedjes in de hoop dat dat ook maar enigszins iets brengt.
Terwijl wij ons die ochtend bezighielden met onnozele dingen voor de afleiding om de ochtend wat door te komen, kwam nog geen 1,5 uur later het goede bericht dat de operatie geslaagd was. Godzijdank! Mijn moeder had een engeltje op haar schouder gehad, misschien wel 2 en alle kaarsjes en schietgebedjes hadden geholpen. De ergste stress en spanning zakte gelukkig langzaam wat weg. De details zouden we later die dag horen, maar mijn beslissing had ik gelijk al gemaakt. Dit was HET moment om eindelijk, na bijna 3 jaar, weer af te reizen naar Nederland. Op zulke momenten besef je hoe belangrijk familie is en hoe erg je elkaar nodig hebt. Zeker in moeilijke tijden. Diezelfde middag boekten we onze tickets om een week later naar Nederland te vliegen. Ook al was de aanleiding minder leuk, we maakten ons klaar voor onze eerste vlucht naar Nederland om de feestdagen door te brengen met al onze geliefden.

Benieuwd naar hoe wij ons eerste bezoek in Nederland hebben ervaren?
Volg ons dan via Facebook en/of Instagram. Binnenkort delen we het vervolg van ons eerste bezoek aan Nederland.

Wil je ook op de hoogte blijven van al het moois van onze B&B en de omgeving?
Volg ons dan op Casa La Calera Facebook en/of Instagram. 

Eindelijk weer eens een momentje voor het schrijven van een nieuwe blog.

Het is voor mij, Yvonne, ook altijd weer een moment van bezinning. Ook nu sta ik weer even stil bij het feit dat we inmiddels al twee jaar in Spanje wonen. Twee jaar! Madre mía! Zelfs in Spanje, waar bepaalde zaken voor ons Nederlanders in een slakkentempo gaan, vliegt de tijd ondanks Corona en nog veel meer gekkigheid razendsnel voorbij. Het is niet altijd goed om te veel bij bepaalde zaken stil te staan, zeker niet als het veel energie vreet. Maar soms is het toch even goed om te doen. Even letterlijk stilstaan, rondkijken en onszelf in de arm knijpen en ook te beseffen: ja, we zitten hier (nog) gewoon! Kijk dan even!
Zelfs na twee jaar gebeurt het nog regelmatig dat we door zo’n moment gegrepen worden. 

In onze blogs van de afgelopen twee jaren hebben we veel gedeeld over ons grote avontuur rondom de emigratie en het opzetten van onze Casa Rural (Bed & Breakfast) in Spanje. Uit eigen ervaring weten we dat veel mensen nieuwsgierig zijn en zich bepaalde zaken afvragen. Zelf zijn we net zo nieuwsgierig aangelegd. Wij genieten daarom ook nog altijd van de afleveringen van het tv-programma ‘Ik vertrek’. Tijdens de eerste periode in lockdown van Corona in Spanje hebben we zelfs alle seizoenen van het programma teruggekeken. We genoten op dat moment even van andermans leed. Heel erg, maar waar. We vergaten op die manier heel even al onze eigen ‘troubles’.
Ook het nieuwe seizoen hebben we weer trouw gekeken. We staan echter wel versteld van wat we eigenlijk te zien krijgen. Of beter gezegd, wat we vooral NIET zien. Hoe leuk het programma ook is, volgens ons geeft het vrijwel toch vaak een totaal vertekend beeld van de realiteit en Corona lijkt soms in geen velden of wegen te bekennen. Heel bijzonder. We zijn van mening dat zo’n avontuur niet simpelweg in een aflevering te vangen is. We zijn tot de conclusie gekomen dat we zelf inmiddels een heel seizoen hadden kunnen vullen met alles wat er inmiddels op ons pad is gekomen. We vragen onszelf ook wel geregeld af hoe we het allemaal volhouden. Opgeven is eigenlijk geen optie. Tenminste nog niet.

Daarom leek het ons interessant om via social media te vragen wat men nu nog van ons wil weten. Van eenvoudige vragen tot diepgaande vragen waar we toch even wat langer over moesten nadenken om deze te kunnen beantwoorden. Leuk, maar soms ook heel confronterend.  

Ask us (almost) anything!

• Hoe gaat het met de heimwee? Het lijkt me toch een stuk moeilijker in deze tijd met Corona en op en neer vliegen niet even snel kan. 

We hebben allebei niet echt heimwee gehad. Ik had bedacht dat ik het eerste jaar in Spanje wilde doorbrengen zonder terug naar Nederland te vliegen, als een soort van test. Nou, dat is meer dan gelukt. We vertrokken eind februari 2019 en al snel volgde er twee keer familie in mei, augustus en november dat jaar. Die bezoekjes gaven een heel fijn gevoel en waren ook echt momenten om naar uit te kijken. Daarnaast besloten we ook uit financieel oogpunt de hand op de knip te houden en niet zomaar naar Nederland te vliegen. We wisten niet hoe lang onze zoektocht naar onze droomplek nog zou duren en welke investeringen we daarvoor nog zouden moeten doen. Door Corona konden we het afgelopen jaar nog veel lastiger terug naar Nederland en dat is om die reden ook nog steeds niet gebeurd. We hebben nu een groot deel van de familie al twee jaar niet meer gezien en dat valt ons op sommige momenten heel erg zwaar. Zeker als het even tegen zit. Gelukkig is communiceren tegenwoordig heel makkelijk, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met een fysieke knuffel. De restricties rondom het reizen maken alles nu nog veel moeilijker en dat is soms wel frustrerend. De optie om voor een paar tientjes even op en neer te vliegen zit er momenteel gewoon niet in en dan is Spanje ineens toch wel ver weg van Nederland. 

• Wat missen jullie buiten knuffelen met familie en vrienden en het typische Nederlandse eten het meest? 

Het zijn met name luxeproblemen die met keuze & variatie, gemak, comfort en een bepaalde vanzelfsprekendheid te maken hebben. We missen het meest het gemak van bepaalde zaken die in Nederland een stuk makkelijker zijn dan in Spanje. Dit heeft ook vaak met afstand en bereikbaarheid te maken. Bijvoorbeeld iets online bestellen. Vandaag besteld, morgen in huis, dat bestaat hier niet. Het duurt allemaal wat langer en aangezien we niet een heel duidelijk adres hebben is het voor ‘Pieter Post’ daarom soms wat lastiger. Ze nemen soms niet eens de moeite om een adres te zoeken als het te ingewikkeld wordt.
Of bijvoorbeeld even naar de bouwmarkt, omdat je net dat ene schroefje niet hebt. We wonen een klein uurtje het binnenland in waar alles wat meer ‘back to basic’ is en we voor dat soort zaken de grote stad richting de kust moeten opzoeken. Voordeel is wel dat we daar dan altijd weer een ‘uitje’ van proberen te maken.
Daarnaast hebben we in de winter ook wel de thermostaat van de centrale verwarming gemist. Het gemak en comfort om de thermostaat omhoog te draaien. Spaanse huizen zijn over het algemeen niet voorzien van centrale verwarming en de huizen zijn ook slecht of niet geïsoleerd. Het is in Spanje heel normaal om in de bouwmarkt een klein rond tafeltje te kopen waaronder je een ‘brasero’ (elektrisch straalkacheltje) plaatst met een tafelkleedje eroverheen en de hele familie met de benen onder het kleedje rondom het tafeltje zit. Die hebben wij dan niet, maar wij maken gretig gebruik van onze elektrische kacheltjes, of zo nu en dan steken we voor de gezelligheid de open haard aan. Elektriciteit is helaas ook nog eens vrij duur dus in de wintermaanden rijzen de stookkosten nogal flink de pan uit.  

• Redden jullie het financieel nog?  

Vooraf hadden we een duidelijk doel en plan. We hadden onszelf uiterlijk een jaar de tijd gegeven om te zoeken naar een locatie voor onze plannen voor onze Casa Rural (Bed & Breakfast). Een jaar nadat we in Spanje arriveerden tekenden we het contract voor Casa La Calera. We hebben dit pand niet gekocht, maar we huren het. Om die reden was onze zoektocht nogal een uitdaging, omdat die huurconstructies gewoonweg bijna niet of lastiger te vinden zijn. We hadden vorig jaar meteen kunnen starten met de business, ware het niet dat direct na het tekenen van het contract Corona als een bom insloeg. Iets wat niemand zag aankomen. Niet hoe lang het ging duren en helemaal niet wat daarvan de consequenties zouden zijn. Alle bestaande boekingen van vorig seizoen zijn om die reden geannuleerd. We mochten nog net twee keer gasten en een verdwaalde wandelaar verwelkomen en in de watten leggen. Maar dat was het dan ook. Ook hadden we vooraf nog een rampscenario uitgetekend met een minimaal aantal boekingen. Dat rampscenario werd nog slechter, want er waren vrijwel geen boekingen. 2021 zou dan zeker succesvol moeten worden, maar er is nog steeds grote onzekerheid over de ontwikkelingen rondom corona en alle restricties. Financieel is het daarom erg uitdagend. Ondanks die onzekerheid en onwetendheid weten we toch steeds kleine stapjes vooruit te maken. We doen alles goed overwogen en doordacht en proberen financieel verstandige keuzes te maken.

Daarnaast heb ik, Yvonne, het geluk dat ik vrijwel direct in Spanje als autonomo (zzp’er) ben geregistreerd. Ik genereer inkomsten met mijn eigen bedrijf CUP Design, als grafisch vormgever. Daarnaast ontvang ik nu in deze crisissituatie een klein beetje steun van de Spaanse overheid. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen.
Patrick zijn inschrijving als autonomo voor de Casa Rural kon pas later plaatsvinden nadat de noodsituatie was afgekondigd, waardoor hij helaas niet in aanmerking komt voor deze steun.  

Begin van dit jaar hebben we besloten dat we voor de verdere ontwikkeling van onze droom echt dit seizoen zullen moeten afwachten. Het zal erop of eronder worden voor ons. Aan het eind van het seizoen zullen we de balans op moeten maken. Dat besef was even een zware dobber. We willen natuurlijk niet (zomaar) terug naar Nederland. Zeker niet omdat de weg om hier te komen vrij zwaar was en we voor ons gevoel nog niet eens zijn begonnen. We hebben er zoveel voor gedaan en gelaten dat het heel erg jammer en vooral ongelofelijk triest zou zijn als we na het seizoen de stekker eruit moeten trekken. Voor nu parkeren we die gedachten en hopen we natuurlijk dat de verbetering van deze situatie rondom Corona snel komt.  

• Hoe is jullie werksituatie nu? Is deze anders dan de planning was? 

Corona heeft duidelijk voor iedereen heel veel roet in het eten gegooid. Ook voor ons. Onze planning ziet er weldegelijk heel anders uit dan verwacht. We hebben ons vanaf het begin af aan flexibel moeten opstellen anders red je het niet. Als je het ene moment dit bedenkt, kan het een uur later totaal anders zijn. We maken van de nood een deugd en gebruiken deze tijd ook heel goed om juist dingen te doen die we anders nooit hadden kunnen doen. Zo was Casa La Calera echt toe aan een nieuwe frisse wind en flinke upgrade en daar zijn we nog steeds druk mee bezig. Er is hier iedere dag wel iets te zoeken om te doen en te verbeteren. De appartementen hebben we vrijwel meteen onder handen genomen. Patrick houdt zich nu voornamelijk bezig met heel veel klussen in en rondom het huis.

Daarnaast ben ik bezig met grafische opdrachten voor opdrachtgevers in Nederland die mij daarvoor inhuren. Als het rustig is met werk dan klussen we samen.  

• Mogen jullie toeristen/gasten ontvangen?

We hebben natuurlijk meerdere periodes gehad dat we niemand mochten ontvangen, omdat we als toeristische accommodatie dicht moesten. Later gebeurde dat nog een keer, omdat het dorp op slot moest door de vele besmettingen. We mochten toen twee keer een dikke maand niet uit het dorp zonder geldige reden of papier met geldige reden op zak. Dit was niets in vergelijking met de eerste lockdown in maart 2020 in ons vorige huis waardoor we niet eens het huis mochten verlaten. 

Momenteel mogen we gewoon toeristen ontvangen. Het gekke is dat als er een vliegtuig zou landen met toeristen, deze gewoon bij ons mogen logeren. Als er iemand buiten de provincie Andalusië naar ons wil komen, dan mag dat vervolgens niet omdat de provinciegrenzen nog gesloten zijn. We hebben gemerkt dat veel mensen redelijk vindingrijk zijn geworden en een beetje hun eigen regels en waarheden verzinnen waardoor bepaalde zaken toch gebeuren. Daardoor stijgen de besmettingen weer en worden regels weer strenger. Een hele kromme situatie dus.

• Wat heeft het avontuur jullie als mens in positieve zin gebracht? Iets wat je nooit gedacht had en in elk geval niet zou hebben ervaren als jullie niet geëmigreerd waren.  

Dat is een hele lastige vraag om te beantwoorden. We weten niet wat onze toekomst in Nederland ons zou hebben gebracht. Zeker nu in deze Corona-tijd. Ik denk wel dat we erachter zijn gekomen dat we nog sterker zijn dan we dachten. Het is echt niet altijd makkelijk, ook zeker samen niet. De uitdagingen en de tegenslagen zijn zo groot geweest en nog steeds houden we vol. We hebben ook niet echt een andere keuze. Opgeven is geen optie. Er zijn zeker dagen dat we het niet meer zien zitten en ons afvragen waarvoor we het allemaal nog doen. Meestal vinden we dan na 1 of meerdere minder goede dagen dan toch weer de moed om door te gaan. We peppen elkaar op.
Als we nu in Nederland een aflevering van ‘Ik Vertrek’ hadden gekeken met mensen die zo’n avontuur hadden beleefd als wij het nu ervaren hebben, dan hadden we tegen elkaar gezegd dat we de handdoek allang in de ring hadden gegooid. Nu wij zelf de hoofdpersonen zijn en hier daadwerkelijk dit avontuur leven en beleven, houden we nog steeds vol, zetten we nog steeds door, zijn we vastberaden en volhardend.  

• Met alle tegenslagen, de afstand tot dierbaren als de gezondheid niet goed gaat, 24/7 alleen op elkaar aangewezen zijn. Als jullie dit vooraf hadden geweten hadden jullie het dan weer gedaan?

Weer zo’n lastige en hypothetische vraag. Het is maar goed dat we vooraf niet altijd alles weten. Ik denk niet dat we het dan gedaan hadden. Maar als we het niet gedaan hadden, dan hadden we ons altijd afgevraagd; wat als … ? Ondanks alle tegenslagen, hobbels, slecht nieuws, flinke huilbuien en echtelijke ruzies en discussies die daarmee gepaard gingen, vinden we ons soms toch ook gewoon stoer dat we het samen gedaan hebben. Anderen hadden allang het bijltje erbij neergegooid. Voor ons beiden was dit van jongs af aan een droom om naar het buitenland te vertrekken en dat is ons gelukt. Nu willen we alleen nog dat het slaagt en succesvol wordt en het ook als een droom gaat voelen en we al het negatieve een beetje achter ons kunnen laten.  

• Zijn jullie, ondanks alle tegenslagen en de ziekte van Yvonne ’s moeder, echt gelukkig in Spanje?  

Geluk en gelukkig zijn is een breed begrip. Iedereen geeft dat begrip een eigen en andere invulling. Het eerste jaar was een onzeker jaar, omdat we totaal niet wisten waarnaar dit avontuur ons zou leiden. In het tweede jaar kwam daar nog een flinke schep bovenop en gaat voor ons de boeken in als een ongelofelijk zwaar jaar. Op alle vlakken. Dat ervaren we nog steeds zo. Natuurlijk Corona, maar vooral ook de ziekte van mijn moeder, zijn zaken waar we mee opstaan en mee naar bed gaan. Het geeft wel een behoorlijk rafelrandje aan dit grote avontuur. Helaas hoort het allemaal bij het leven en overkomt het je. Net zoals dit alles een trigger voor mijn eigen gezondheid is geweest. Ook dat is bijna een dagelijkse struggle en zoektocht. We zoeken daarin naar de beste manier om met alles om te gaan.
Door de emigratie en het leven in Spanje vinden we het geluk nu in andere dingen. In Nederland is men toch vaak meer met materialistische zaken bezig. Nu zijn het de simpele, kleine dingen die ons een geluksmomentje geven. Dat kunnen op een dag een of zomaar meerdere momenten zijn. Schijnt de zon, dan zijn we sowieso altijd blijer en hebben we al een gelukkig gevoel. En laat de zon hier nu toevallig net even wat meer schijnen dan in Nederland en voelen we ons daardoor vaker ‘gelukkig’. Over het algemeen zijn we gelukkig of ervaren een geluksgevoel als een combinatie van dingen redelijk goed gaan. Als het met onze familie goed gaat en als het met ons zelf goed gaat en als iedereen in goede gezondheid is, want uiteindelijk is dat het belangrijkste wat er is.

We vonden het leuk om eens wat dieper op de vragen die we kregen in te gaan. Het waren pittige, maar heel begrijpelijke vragen en altijd makkelijker om te stellen dan te beantwoorden. Iedereen is op deze manier weer iets meer van ons te weten gekomen. Het leven is gewoonweg niet zo simpel en zwart-wit. Het is maar hoe je zelf in het leven staat, wat er op je pad komt en hoe je daarmee dealt.   

Voor de komende maanden blijven we hoop houden op verbetering. Wij maken ons klaar om gasten te ontvangen die staan te popelen om ons eindelijk op te komen zoeken. We begrijpen dat we in een lastig pakket zitten met zijn allen en daarvoor hebben we een speciale Covid-19 garantie bedacht waardoor de drempel wellicht wat lager ligt en je gewoon de knoop kunt doorhakken om ons te bezoeken. We hopen dat de mensen die ons en deze geweldige plek in ‘real-life’ willen bewonderen dan ook daadwerkelijk gaan boeken. Alleen dan gaan we het redden!!! 

Dus ga naar onze website, bekijk de appartementen en de beschikbaarheidskalender en boek nu je droomplek bij ons bij Casa La Calera in het prachtige Andalusië. www.casalacalera.com

Hasta pronto!
Liefs van ons.

Het is december en inmiddels is de winter ook in Spanje gearriveerd. Een periode die we persoonlijk liever overslaan. We kijken in deze tijd, wanneer de temperatuur richting de 10 graden kan dalen of soms zelfs nog lager, alweer uit naar de lente. Zeker nu het nog steeds pittige tijden voor ons zijn. Het lijkt soms alsof werkelijk niets ons ook maar meezit en we onszelf dan ook regelmatig afvragen waar we het allemaal nog voor doen. Er is genoeg stof om een bittere pil te kunnen schrijven of zelfs een tv-programma mee te vullen. De afleveringen van het programma ‘Ik Vertrek’ zijn er niks bij en onze avonturen zouden een ware opvolging van de serie ‘Chateau Meiland’ kunnen zijn. 

In onze vorige blog eindigden we met onze verhuizing naar Casa La Calera die plaatsvond eind juni/begin juli van dit jaar. We hadden er zo naar uitgekeken. Het toeslaan van Corona, het nieuws van Yvonne ‘s zieke moeder en de criminele praktijken van de buren in het complex van ons vorige huurhuis in Alcaucín maakten dat we helemaal klaar waren om te gaan verhuizen naar onze nieuwe plek. We konden wel wat positiviteit gebruiken. Wat we niet voorzien hadden was dat er een nieuwe roerige tijd voor ons aan zou breken. Een periode waarin we wederom met veel teleurstellingen zouden moeten dealen.

Het begon met het feit dat de eigenaren van La Calera maar weinig haast leken te hebben om te vertrekken toen we op de dag van de verhuizing bij het huis aankwamen. Het was een beetje een vreemde situatie, omdat we dit namelijk al zo lang met zijn allen hadden voorbereid. Het leek alsof de eigenaren hun halve inboedel nog moesten uitzoeken en inpakken. Onze inboedel stond overigens inmiddels al in de garage uitgestald en een deel stond naast hun spullen in de woonkamer opgestapeld. De eerste week verbleven we dus nog niet in het privéhuis, maar in een van de gastenappartementen. Er zijn natuurlijk slechtere plekken om te verblijven, dus we klaagden maar niet. We hadden inmiddels voor hetere vuren gestaan en dus probeerden we van de tijd gebruik te maken om een heel klein beetje op adem te komen voordat we straks weer opnieuw in een sneltrein zouden stappen.
Vijf dagen later verlieten de eigenaren alsnog het huis en konden we eindelijk aan de slag gaan. In dat eerste weekend kregen we hulp van Yvonne‘s nicht en haar man die in Spanje een opknappertje hebben gekocht en die een aantal dagen in het land waren om hun koopcontract te tekenen. Het was heel fijn om naast goed gezelschap ook even wat hulp te krijgen met het uitpakken van flink wat dozen en wat kleine klussen. Vanaf dat moment hebben we het druk gehad met ontelbaar veel klusjes, opknappen, herstellen, vervangen en natuurlijk de restyling van alle appartementen. Laten we het er op houden dat het erg nodig was. Onze prioriteit en focus lag vanaf de eerste dag op het klaarmaken van de appartementen. Ondanks Corona en alle restricties hadden we namelijk 2 boekingen in augustus (de rest van de boekingen waren door Corona geannuleerd). De druk lag hoog, maar wat keken we er naar uit om eindelijk gasten te mogen ontvangen. Een dag voordat onze eerste gasten aankwamen, waren we klaar met het eerste appartement. Moe maar voldaan heetten we ze, op gepaste afstand, van harte welkom en hebben we ze twee weken lang in de watten gelegd en verwend met onze heerlijke ontbijtjes. We hadden ons geen betere eerste gasten kunnen wensen. De twee weken vlogen voorbij en na het afscheid maakten we direct het appartement klaar voor onze volgende gasten die ook wederom bijna 2 weken in de villa verbleven. In de ochtend werden ze op het terras op hun wenken door ons bediend en overdag gingen ze op pad met de motor. Zodra de gasten weg waren ontpopten wij ons weer tot ware klushelden om in de appartementen en het privéhuis werk te verrichten. In de avond rustten we uit en genoten we zo nu en dan onder het gezelschap van de gasten met een lekker drankje onder de heldere sterrenhemel tijdens heerlijke zwoele zomeravonden. Ook deze tweede gasten verlieten ons weer na bijna twee weken. Voor ons was het een hele bijzondere ervaring, zeker ook door de Corona restricties die we moesten opvolgen, om nu eindelijk na zo’n lange voorbereiding gasten te mogen verwelkomen op deze unieke plek. De complimentjes vlogen ons die weken om de oren en het harde werken werd eindelijk beloond. We waren erg blij en trots op het resultaat. Het was hard werken, zeker in combinatie met de oneindig vele klusjes die we hadden gedaan en nog moesten doen, maar we deden het met heel veel voldoening en dat was veel waard.  

Daarna werd het helaas stil met betrekking tot boekingen en werden we achtereenvolgens geconfronteerd met problemen in het privéhuis wat enorm veel stress veroorzaakte. Zeker omdat we in onze hoofden ook veel bezig waren met de ziekte van Yvonne‘s moeder, alle ontwikkelingen rondom Corona, de reisrestricties, en het uitblijven van boekingen. Dit zorgde natuurlijk voor onzekere tijden en vragen wat er de komende tijd zal gaan gebeuren.

In september volgde er eindelijk weer een heel groot lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnel. We kregen heel positief nieuws over de uitslag van de scan van Yvonne’s moeder. En omdat niemand weet wat de toekomst en het leven in het algemeen ons zal brengen en Corona ook zoveel onzekerheid gaf was het tijd om de knoop door te hakken. De familie besloot om een reisje naar Spanje te boeken. Om in deze moeilijke en uitdagende tijd niet bij elkaar te kunnen zijn en elkaar te kunnen steunen is vreselijk zwaar. De stress rondom veilig en überhaupt te kúnnen reizen bracht extra spanning met zich mee. Yvonne‘s zussen reisden half oktober voor 5 dagen naar Spanje af en een paar dagen later volgden Yvonne‘s moeder en haar man die 11 dagen in de villa verbleven. Het was een heel emotioneel maar bijzonder weerzien wat niet in woorden uit te drukken is. Toen het hele gezelschap eindelijk compleet was konden we pas met zijn allen echt een beetje gaan genieten en ontspannen. Ook al was het maar heel kort. Om met zijn allen samen te kunnen zijn was voor iedereen heel dierbaar en kostbaar. Helaas hoorde daar natuurlijk ook weer het onvermijdelijke afscheid bij wat heel moeilijk was, maar dit kon niemand ons meer afpakken. (Voor de goede orde: in Nederland gingen zij bij thuiskomst allemaal in de verplicht gestelde quarantaine.) Achteraf was dit precies het juiste moment voor het familiebezoek, want nog geen 4 dagen later zaten we weer in een plaatselijke en regionale lockdown die nog steeds van toepassing is. We mogen ons dorp niet verlaten zonder goede reden en ons wereldje is wederom heel klein geworden. 12 december volgt er weer meer nieuws, maar net als in Nederland zien de vooruitzichten met de feestdagen er niet heel florissant uit.

Inmiddels hebben we wel geleerd om niet meer te ver vooruit te kijken. We nemen de dagen zoals ze komen. Soms zit we in een up en dan weer in een down. We gaan door met de klusjes, groot en klein. Nu de restyling van de appartementen inmiddels is afgerond hebben we genoeg tijd om ook onze eigen plek gezellig te maken. Wel zo fijn als je toch geen kant op kunt. Natuurlijk gaat dit nooit zonder slag of stoot.
Zonder verder te veel in te gaan op de details, maar wel om enig idee te geven, hebben we een overzicht gemaakt van een aantal verrichte werkzaamheden en uitdagingen die wij de afgelopen maanden hebben getrotseerd:

• Kapotte boiler #1; de loodgieter installeerde een nieuwe boiler; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken,
• Kapotte boiler #2; dit keer zelf maar de installatie op ons genomen,
• Lekkende afvoeren, kapotte en verkeerd aangesloten kranen en slechte voegen; alles zelf vervangen en gerepareerd,
• Schilderen van het privéhuis; keuken, 2 kantoren, woonkamer, 3 slaapkamers wit geschilderd, omdat er bijzondere kleuren op de muren zaten,
• Bosbrand op de berg naast ons huis,
• Kapot waterfilter van waterpomp; loodgieter verving waterfilter van de waterpomp; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken, daarna ontstond lekkage in de hoofdaansluiting waarvoor de loodgieter wederom 3 keer moest terugkomen tot het verholpen was,
• Vocht en lekkage in verschillende privé ruimtes; luchtschacht, kantoor en woonkamer; muur in woonkamer en kantoor los gestoken omdat de muur afbrokkelde; verzekering ingeschakeld die kwam inspecteren; x weken later kwam weer iemand van de verzekering de lekkage inspecteren omdat het rapport kwijt was; x weken later kwam een expert het lek opsporen door de muur open te breken; x weken later kwam een bevriende dorpsgenoot met collega het verder openbreken tot de verstopping gevonden was, omdat de verzekering er geen werk van maakte en de lekkage was verergerd; 1 dag heeft de verstopping van het riool open gelegen waarna het door een zuigwagen leeg gezogen zou worden, die vervolgens niet kwam; bevriende dorpsgenoot alle verstopping eruit heeft geschept en dat heeft 1 dag in privéruimte gelegen en is 1 dag later weg geschept en bij buurman met olijfgaard over de muur gegooid (goede natuurlijke bemesting); buurman met olijfgaard zag dat van een afstand gebeuren en sprak de bevriende dorpsgenoot er boos op aan,
• Airco privé slaapkamer lekte; vervangen door nieuwe airco die ook lekte en daarvoor is een nieuwe afvoer naar buiten gemaakt waardoor deze niet meer lekte,
• Diverse lekkages door hevige storm #1; lekkage in privé keuken, ramen, deur, washok en bijna overstroomd zwembad; alles geseald door klusjesman en zelf alles dicht gekit,
• Diverse lekkages door hevige storm #2; lekkages in washok en kantoor en overstroomde woonkamer; alles geseald, dorpels geplaatst, regenpijp verlegd naar de straat door klusjesman, zelf alles dicht gekit,
• Privéruimte, luchtschacht en kantoor hygiënisch gereinigd door klusjesman en geschilderd door schilder, rotte deur vervangen door klusjesman.

Honderden schroeven en pluggen, liters kit en lijm, emmers latex, blikken verf, hout, stekkers, schakelaars, meters elektra draad, tientallen lampen en peertjes zijn door onze handen gegaan. Maar ook liters zweet, vele tranen en soms ook een druppeltje bloed heeft er gevloeid om te komen tot waar we nu zijn. Paso a paso (stapje voor stapje) gaan we nog steeds vooruit en zorgen we ervoor dat we deze droomplek mooier en beter maken. Nog steeds. We hopen nog steeds dat het aan het eind van de rit allemaal niet voor niets is geweest, want die twijfel dwaalt natuurlijk regelmatig rond in ons hoofd. We gaan er nog steeds vanuit dat de aanhouder zal winnen!

Voor het nieuwe jaar blijven we sterk en hopen we op betere tijden en een goede gezondheid voor iedereen en dat alles weer een beetje meer ‘normaal’ wordt. Dat is onze wens voor ons en voor iedereen. Blijf gezond en sterk en geniet van de kleine geluksmomenten.

Mocht je de restyling van de appartementen graag willen zien? Neem dan een kijkje op onze website www.casalacalera.com.

Het is weekend en we gunnen onszelf een momentje van rust, of misschien meer een excuus om even niet te klussen, om weer eens terug te blikken, want er is nog zoveel wat we nog niet gedeeld hebben tijdens de periode van de lockdown. Als we erover nadenken hoeveel er gebeurd is dan moeten we namelijk inmiddels alweer behoorlijk graven hoe het ook alweer zat. Misschien is dat maar goed ook. Er zijn inmiddels zelfs serieuze overwegingen om in het najaar een boek te gaan schrijven. Hoe idyllisch, in een van de appartementen met een laptop op een typisch bruin gelakt Spaans tafeltje voor het raam met overweldigend uitzicht over de Spaanse Guadalhorce vallei met zijn meren en bergen en de lucht die iedere minuut anders kleurt. We weten niet of er dan überhaupt nog wel wat van dat schrijven komt. Maar goed. Eerst maar weer eens een terugblik naar de laatste periode in ons vorige huis in Alcaucín, nét voor onze verhuizing naar Casa La Calera in Teba.

Vrijdag 13 maart tekenden we, zoals velen zich wellicht nog herinneren, het contract voor Casa La Calera om vervolgens 1 april eindelijk te kunnen starten. Dezelfde avond werd echter de noodtoestand in Spanje uitgeroepen en ging Spanje in lockdown. Eerlijk gezegd waren we die weken zo druk bezig met alle juridische zaken en de afstemming ervan, dat we in ons hoofd de ontwikkelingen rondom de lockdown niet intensief hebben gevolgd. In de week die volgde kregen wij het trieste nieuws van Yvonne’s moeder die ernstig ziek bleek en waardoor we volledig van slag waren. De periode in lockdown was hierdoor een extra pittige en moeilijke tijd voor ons. Iets waar de meeste mensen in Nederland zich gelukkig geen voorstelling van kunnen maken. We hebben diepe dalen gekend, maar probeerden zo positief mogelijk te blijven. De ene dag lukte dat beter dan de andere. Het grijze en natte weer werkte ook niet echt mee aan een beter humeur.
Daarbij werd de verhuizing naar Casa La Calera in Teba van april naar mei uitgesteld en mei werd uiteindelijk eind juni. De eigenaren zaten net als iedereen ook vast en dus zochten we samen naar de beste oplossing voor ons beiden. Op dat moment verlangden wij inmiddels alleen nog maar meer naar onze nieuwe droomplek en keken ondanks alles toch uit naar de verhuizing als enig positief lichtpuntje. De situatie in ons tijdelijke huurhuis in Alcaucín werd namelijk met de dag grimmiger. Wie had ooit gedacht dat toen we in maart 2019 onze intrek namen in dit rustige complex in dit gemoedelijke Spaanse witte bergdorpje waar maar weinig gebeurde, wij plotseling in het middelpunt van een ware criminele bende terecht zouden komen?
Het begon allemaal in het najaar van 2019 toen een jonge Spaanse familie hun intrek nam in een leegstaand huis achter ons. Vanuit ons terras keken we recht op hun voordeur. Leuk, dachten wij, een beetje reuring in het blok aangezien veel huizen in het complex leegstonden. Op een aantal permanente Spaanse en Engelse bewoners na stond meer dan de helft van de huizen leeg en waren vrijwel allemaal eigendom van de bank. Een paar weken later volgden vrienden van het jonge gezin die drie huizen verder ook hun intrek namen. In het weekend was het een drukke boel met de hele familie en daar mocht iedereen gerust van meegenieten tot laat in de avond en zelfs nacht. Typisch Spaans, lekker rumoerig en ook de kindjes waren tot laat in de nacht nog wakker. Net voor de lockdown verhuisde het jonge gezinnetje weer en kregen daarbij hulp van een paar vrienden. Het tweede gezin bleef vervolgens achter en zij waren vaak alleen in de weekenden in het huis te vinden. Zo zagen we op een saaie, regenachtige zondagmiddag plotseling een nieuwe man met drie kinderen en een hond bij het laatste huis van het blok en in de periode die volgde was het een komen en gaan van mannen, vrouwen en kinderen en we konden het niet meer echt volgen waar al die nieuwe mensen zo ineens overal vandaan kwamen.
Tijdens ons dagelijkse luchtrondje naar de parkeerplaats een paar dagen later spraken we onze Engelse buurman die verantwoordelijk is voor het onderhoud van het complex. Hij vroeg of we toevallig iets opgemerkt hadden. Opgemerkt? Met een verbaasde blik keken we hem aan toen hij vertelde dat we krakers in het complex hadden. Waren we zo naïef geweest dat we niets hadden gemerkt? Het was meer het idee dat zoiets toch nooit in zo’n idyllisch bergdorp zou kunnen gebeuren!
Vanaf dat moment gebeurden er de meest rare dingen. ’s Nachts, maar ook op klaarlichte dag. Ons huis was precies in het midden van het complex gesitueerd en we hadden daardoor zicht op vrijwel alle huizen die gekraakt waren. Op onze logeerkamer, die inmiddels was omgedoopt tot uitkijkpost, hielden we vanaf dat moment het rolluikje op een kier geopend. De onschuldige Spaanse families waren ineens niet zo onschuldig meer. Ook de voormalige buurman kwam zo nu en dan toch ineens weer langs en ging dan ook zijn oude huis binnen, waar een paar weken later zijn vriend, de verhuizer, zijn intrek nam. Er werd gekraakt, ingebroken en gestolen, met electriciteitskastjes gesjoemeld, met wietplanten gesjouwd en af en toe flink gediscussieerd en geschreeuwd over en weer. Er kwamen te veel en te vaak vage mannetjes die zelfs ’s nachts met hun zonnebril op rondliepen. Midden in de nacht haalden ze elkaar op en vroeg in de ochtend werden ze weer thuisgebracht. Er vonden nachtelijke fluisterende gesprekken aan het keukenraam plaats en ook overdag was het een komen en gaan van mensen. Regelmatig kwam er een auto van de Guardia Civil (een Spaanse politie-eenheid met militaire functies, vergelijkbaar met de Nederlandse Koninklijke Marechaussee) langsrijden om de boel te controleren wat voor ons dan weer een geruststellende gedachte was. De politie en Guardia Civil waren op de hoogte van de situatie, maar konden helaas niet veel doen omdat volgens de wetgeving krakers bepaalde rechten hebben en ze niet zomaar uitgezet konden worden. Wij probeerden zoveel mogelijk ‘neutraal’ te blijven en bleven iedereen netjes groeten. We dachten alleen maar dat we ze zo lang mogelijk te vriend moesten houden, totdat we eindelijk zouden kunnen verhuizen. Zo snel mogelijk weg hier, was inmiddels het doel! Ondertussen hadden we regelmatig whatsapp verkeer met onze Engelse buurman die ons bijna dagelijks om een update vroeg van de situatie, zodat hij dit in zijn logboek voor de politie kon vastleggen. Door de bank werden extra veiligheidsdeuren geplaatst bij alle leegstaande huizen en door de bewoners werden alarmen en hier en daar wat camera’s geïnstalleerd. Ook ons huis moest eraan geloven en onze huiseigenaar liet door een beveiligingsbedrijf een alarm plaatsen en er kwam een groot plakkaat bij de deur waar ‘Securitas’ op stond. De hele situatie was voor ons op dat moment sowieso al behoorlijk zorgelijk met al het nieuws vanuit Nederland en de Corona brandhaard waar Yvonne’s zieke moeder zich zowat middenin bevond. We deden al bijna geen oog dicht, maar dit maakte onze slapeloze nachten alleen nog maar erger. We voelden ons niet meer echt veilig en sliepen met een stoel onder de deurkruk. Dat gevoel was terecht en werd op een ochtend bevestigd. Terwijl wij nietsvermoedend ons ochtendritueel doorliepen en fris gedoucht onszelf weer oppepten voor een nieuwe dag, die er weer net zo saai uit zou zien als alle andere dagen tijdens de lockdown, keken we nietsvermoedend uit het raam. Het stond vol met politieauto’s met grote, gemaskerde mannen van de Guardia Civil die met hun armen over elkaar duidelijk stonden te wachten op iets. Er was die ochtend een serieuze en vooraf geplande inval gedaan door de Guardia Civil. Via het half openstaande rolluikje aan de achterzijde zagen we alles gebeuren en zagen we dat onze vorige achterbuurman en de mannen die daarna de huizen ‘bewoond’ hadden in de boeien werden geslagen en werden afgevoerd. Inmiddels waren alle bewoners op de hoogte van het hele schouwspel dat zich recht voor onze deur had afgespeeld en spraken we elkaar die middag allemaal uit over hoe opgelucht we waren dat ze waren opgepakt. De dagen die volgden moesten we afwachten of de mannen zouden terugkeren. Ze zouden voorkomen bij de rechter en afhankelijk van de uitspraak zouden ze worden vastgehouden of vrijgelaten. Het bleef stil. Godzijdank. Langzamerhand keerde de rust terug in het complex en raakte iedereen weer een beetje gewend aan wat extra rust en bewegingsvrijheid. Ook de lockdown liet namelijk inmiddels een beetje meer beweging toe. Wat een verademing was dat! Net op het moment dat het allemaal weer normaal leek, keerde een van de gearresteerde mannen terug. Zijn vrijlating moest natuurlijk gevierd worden. De hele familie kwam op visite voor een groot avondmaal en tassen vol met eten en drank werden het huis ingesleept.
Van onze lieve Spaanse buren kregen we een filmpje van YouTube doorgestuurd waarin de arrestatie werd belicht en daarin werd gesproken over een grote bende die actief was in de omgeving van Alcaucín. Ze zouden veel leegstaande huizen hebben leeggeroofd en de gestolen waar hebben doorverkocht. De reportage maakte ook melding dat deze bende ook actief was in de drugshandel en betrokken was bij het kweken en verhandelen van onder andere wiet. Het was ons inmiddels al duidelijk dat onze zogenaamde ‘nieuwe’ buren geen lieverdjes waren. Gelukkig keerden de overige krakers en criminelen niet meer terug. De dreiging bleef echter, omdat door de lockdown steeds meer Spaanse gezinnen moeite hadden om rond te komen en het aantal kraken nam toe. Zo ook in ons rustige bergdorpje.
We waren dan ook deels opgelucht toen een verdere versoepeling van de lockdown restricties werd aangekondigd. Dat betekende dat wij met de eigenaren van La Calera konden afstemmen wanneer wij naar Teba zouden kunnen verhuizen. Voor ons kon het niet snel genoeg zijn en na afstemming met de eigenaren werd de magische datum 1 juli afgesproken. We konden eind juni met een klein deel van onze inboedel van Alcaucín naar onze nieuwe thuisplek afreizen. Onze overige bezittingen, die meer dan 1,5 jaar in opslag hadden gestaan, hebben we diezelfde middag ook meteen verhuisd. Na een dag hard zwoegen stond onze hele inboedel bij onze nieuwe casa. We hebben inmiddels al het een en ander uitgepakt, maar er zit nog steeds heel veel in dozen. Daarover vertellen we graag een volgende keer meer. De tijd vliegt en dat is goed, want het zorgt ervoor dat we vooruitgaan… ­­op naar betere tijden.

Voor degene die het nog niet gezien heeft, neem gerust een kijkje op onze website www.casalacalera.com. Momenteel leggen we de laatste hand aan de restyling van de appartementen en dan delen we ook snel nieuwe foto’s met iedereen.