'IF YOU CAN DREAM IT, DO IT!'

Eindelijk weer eens een momentje voor het schrijven van een nieuwe blog.

Het is voor mij, Yvonne, ook altijd weer een moment van bezinning. Ook nu sta ik weer even stil bij het feit dat we inmiddels al twee jaar in Spanje wonen. Twee jaar! Madre mía! Zelfs in Spanje, waar bepaalde zaken voor ons Nederlanders in een slakkentempo gaan, vliegt de tijd ondanks Corona en nog veel meer gekkigheid razendsnel voorbij. Het is niet altijd goed om te veel bij bepaalde zaken stil te staan, zeker niet als het veel energie vreet. Maar soms is het toch even goed om te doen. Even letterlijk stilstaan, rondkijken en onszelf in de arm knijpen en ook te beseffen: ja, we zitten hier (nog) gewoon! Kijk dan even!
Zelfs na twee jaar gebeurt het nog regelmatig dat we door zo’n moment gegrepen worden. 

In onze blogs van de afgelopen twee jaren hebben we veel gedeeld over ons grote avontuur rondom de emigratie en het opzetten van onze Casa Rural (Bed & Breakfast) in Spanje. Uit eigen ervaring weten we dat veel mensen nieuwsgierig zijn en zich bepaalde zaken afvragen. Zelf zijn we net zo nieuwsgierig aangelegd. Wij genieten daarom ook nog altijd van de afleveringen van het tv-programma ‘Ik vertrek’. Tijdens de eerste periode in lockdown van Corona in Spanje hebben we zelfs alle seizoenen van het programma teruggekeken. We genoten op dat moment even van andermans leed. Heel erg, maar waar. We vergaten op die manier heel even al onze eigen ‘troubles’.
Ook het nieuwe seizoen hebben we weer trouw gekeken. We staan echter wel versteld van wat we eigenlijk te zien krijgen. Of beter gezegd, wat we vooral NIET zien. Hoe leuk het programma ook is, volgens ons geeft het vrijwel toch vaak een totaal vertekend beeld van de realiteit en Corona lijkt soms in geen velden of wegen te bekennen. Heel bijzonder. We zijn van mening dat zo’n avontuur niet simpelweg in een aflevering te vangen is. We zijn tot de conclusie gekomen dat we zelf inmiddels een heel seizoen hadden kunnen vullen met alles wat er inmiddels op ons pad is gekomen. We vragen onszelf ook wel geregeld af hoe we het allemaal volhouden. Opgeven is eigenlijk geen optie. Tenminste nog niet.

Daarom leek het ons interessant om via social media te vragen wat men nu nog van ons wil weten. Van eenvoudige vragen tot diepgaande vragen waar we toch even wat langer over moesten nadenken om deze te kunnen beantwoorden. Leuk, maar soms ook heel confronterend.  

Ask us (almost) anything!

• Hoe gaat het met de heimwee? Het lijkt me toch een stuk moeilijker in deze tijd met Corona en op en neer vliegen niet even snel kan. 

We hebben allebei niet echt heimwee gehad. Ik had bedacht dat ik het eerste jaar in Spanje wilde doorbrengen zonder terug naar Nederland te vliegen, als een soort van test. Nou, dat is meer dan gelukt. We vertrokken eind februari 2019 en al snel volgde er twee keer familie in mei, augustus en november dat jaar. Die bezoekjes gaven een heel fijn gevoel en waren ook echt momenten om naar uit te kijken. Daarnaast besloten we ook uit financieel oogpunt de hand op de knip te houden en niet zomaar naar Nederland te vliegen. We wisten niet hoe lang onze zoektocht naar onze droomplek nog zou duren en welke investeringen we daarvoor nog zouden moeten doen. Door Corona konden we het afgelopen jaar nog veel lastiger terug naar Nederland en dat is om die reden ook nog steeds niet gebeurd. We hebben nu een groot deel van de familie al twee jaar niet meer gezien en dat valt ons op sommige momenten heel erg zwaar. Zeker als het even tegen zit. Gelukkig is communiceren tegenwoordig heel makkelijk, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met een fysieke knuffel. De restricties rondom het reizen maken alles nu nog veel moeilijker en dat is soms wel frustrerend. De optie om voor een paar tientjes even op en neer te vliegen zit er momenteel gewoon niet in en dan is Spanje ineens toch wel ver weg van Nederland. 

• Wat missen jullie buiten knuffelen met familie en vrienden en het typische Nederlandse eten het meest? 

Het zijn met name luxeproblemen die met keuze & variatie, gemak, comfort en een bepaalde vanzelfsprekendheid te maken hebben. We missen het meest het gemak van bepaalde zaken die in Nederland een stuk makkelijker zijn dan in Spanje. Dit heeft ook vaak met afstand en bereikbaarheid te maken. Bijvoorbeeld iets online bestellen. Vandaag besteld, morgen in huis, dat bestaat hier niet. Het duurt allemaal wat langer en aangezien we niet een heel duidelijk adres hebben is het voor ‘Pieter Post’ daarom soms wat lastiger. Ze nemen soms niet eens de moeite om een adres te zoeken als het te ingewikkeld wordt.
Of bijvoorbeeld even naar de bouwmarkt, omdat je net dat ene schroefje niet hebt. We wonen een klein uurtje het binnenland in waar alles wat meer ‘back to basic’ is en we voor dat soort zaken de grote stad richting de kust moeten opzoeken. Voordeel is wel dat we daar dan altijd weer een ‘uitje’ van proberen te maken.
Daarnaast hebben we in de winter ook wel de thermostaat van de centrale verwarming gemist. Het gemak en comfort om de thermostaat omhoog te draaien. Spaanse huizen zijn over het algemeen niet voorzien van centrale verwarming en de huizen zijn ook slecht of niet geïsoleerd. Het is in Spanje heel normaal om in de bouwmarkt een klein rond tafeltje te kopen waaronder je een ‘brasero’ (elektrisch straalkacheltje) plaatst met een tafelkleedje eroverheen en de hele familie met de benen onder het kleedje rondom het tafeltje zit. Die hebben wij dan niet, maar wij maken gretig gebruik van onze elektrische kacheltjes, of zo nu en dan steken we voor de gezelligheid de open haard aan. Elektriciteit is helaas ook nog eens vrij duur dus in de wintermaanden rijzen de stookkosten nogal flink de pan uit.  

• Redden jullie het financieel nog?  

Vooraf hadden we een duidelijk doel en plan. We hadden onszelf uiterlijk een jaar de tijd gegeven om te zoeken naar een locatie voor onze plannen voor onze Casa Rural (Bed & Breakfast). Een jaar nadat we in Spanje arriveerden tekenden we het contract voor Casa La Calera. We hebben dit pand niet gekocht, maar we huren het. Om die reden was onze zoektocht nogal een uitdaging, omdat die huurconstructies gewoonweg bijna niet of lastiger te vinden zijn. We hadden vorig jaar meteen kunnen starten met de business, ware het niet dat direct na het tekenen van het contract Corona als een bom insloeg. Iets wat niemand zag aankomen. Niet hoe lang het ging duren en helemaal niet wat daarvan de consequenties zouden zijn. Alle bestaande boekingen van vorig seizoen zijn om die reden geannuleerd. We mochten nog net twee keer gasten en een verdwaalde wandelaar verwelkomen en in de watten leggen. Maar dat was het dan ook. Ook hadden we vooraf nog een rampscenario uitgetekend met een minimaal aantal boekingen. Dat rampscenario werd nog slechter, want er waren vrijwel geen boekingen. 2021 zou dan zeker succesvol moeten worden, maar er is nog steeds grote onzekerheid over de ontwikkelingen rondom corona en alle restricties. Financieel is het daarom erg uitdagend. Ondanks die onzekerheid en onwetendheid weten we toch steeds kleine stapjes vooruit te maken. We doen alles goed overwogen en doordacht en proberen financieel verstandige keuzes te maken.

Daarnaast heb ik, Yvonne, het geluk dat ik vrijwel direct in Spanje als autonomo (zzp’er) ben geregistreerd. Ik genereer inkomsten met mijn eigen bedrijf CUP Design, als grafisch vormgever. Daarnaast ontvang ik nu in deze crisissituatie een klein beetje steun van de Spaanse overheid. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen.
Patrick zijn inschrijving als autonomo voor de Casa Rural kon pas later plaatsvinden nadat de noodsituatie was afgekondigd, waardoor hij helaas niet in aanmerking komt voor deze steun.  

Begin van dit jaar hebben we besloten dat we voor de verdere ontwikkeling van onze droom echt dit seizoen zullen moeten afwachten. Het zal erop of eronder worden voor ons. Aan het eind van het seizoen zullen we de balans op moeten maken. Dat besef was even een zware dobber. We willen natuurlijk niet (zomaar) terug naar Nederland. Zeker niet omdat de weg om hier te komen vrij zwaar was en we voor ons gevoel nog niet eens zijn begonnen. We hebben er zoveel voor gedaan en gelaten dat het heel erg jammer en vooral ongelofelijk triest zou zijn als we na het seizoen de stekker eruit moeten trekken. Voor nu parkeren we die gedachten en hopen we natuurlijk dat de verbetering van deze situatie rondom Corona snel komt.  

• Hoe is jullie werksituatie nu? Is deze anders dan de planning was? 

Corona heeft duidelijk voor iedereen heel veel roet in het eten gegooid. Ook voor ons. Onze planning ziet er weldegelijk heel anders uit dan verwacht. We hebben ons vanaf het begin af aan flexibel moeten opstellen anders red je het niet. Als je het ene moment dit bedenkt, kan het een uur later totaal anders zijn. We maken van de nood een deugd en gebruiken deze tijd ook heel goed om juist dingen te doen die we anders nooit hadden kunnen doen. Zo was Casa La Calera echt toe aan een nieuwe frisse wind en flinke upgrade en daar zijn we nog steeds druk mee bezig. Er is hier iedere dag wel iets te zoeken om te doen en te verbeteren. De appartementen hebben we vrijwel meteen onder handen genomen. Patrick houdt zich nu voornamelijk bezig met heel veel klussen in en rondom het huis.

Daarnaast ben ik bezig met grafische opdrachten voor opdrachtgevers in Nederland die mij daarvoor inhuren. Als het rustig is met werk dan klussen we samen.  

• Mogen jullie toeristen/gasten ontvangen?

We hebben natuurlijk meerdere periodes gehad dat we niemand mochten ontvangen, omdat we als toeristische accommodatie dicht moesten. Later gebeurde dat nog een keer, omdat het dorp op slot moest door de vele besmettingen. We mochten toen twee keer een dikke maand niet uit het dorp zonder geldige reden of papier met geldige reden op zak. Dit was niets in vergelijking met de eerste lockdown in maart 2020 in ons vorige huis waardoor we niet eens het huis mochten verlaten. 

Momenteel mogen we gewoon toeristen ontvangen. Het gekke is dat als er een vliegtuig zou landen met toeristen, deze gewoon bij ons mogen logeren. Als er iemand buiten de provincie Andalusië naar ons wil komen, dan mag dat vervolgens niet omdat de provinciegrenzen nog gesloten zijn. We hebben gemerkt dat veel mensen redelijk vindingrijk zijn geworden en een beetje hun eigen regels en waarheden verzinnen waardoor bepaalde zaken toch gebeuren. Daardoor stijgen de besmettingen weer en worden regels weer strenger. Een hele kromme situatie dus.

• Wat heeft het avontuur jullie als mens in positieve zin gebracht? Iets wat je nooit gedacht had en in elk geval niet zou hebben ervaren als jullie niet geëmigreerd waren.  

Dat is een hele lastige vraag om te beantwoorden. We weten niet wat onze toekomst in Nederland ons zou hebben gebracht. Zeker nu in deze Corona-tijd. Ik denk wel dat we erachter zijn gekomen dat we nog sterker zijn dan we dachten. Het is echt niet altijd makkelijk, ook zeker samen niet. De uitdagingen en de tegenslagen zijn zo groot geweest en nog steeds houden we vol. We hebben ook niet echt een andere keuze. Opgeven is geen optie. Er zijn zeker dagen dat we het niet meer zien zitten en ons afvragen waarvoor we het allemaal nog doen. Meestal vinden we dan na 1 of meerdere minder goede dagen dan toch weer de moed om door te gaan. We peppen elkaar op.
Als we nu in Nederland een aflevering van ‘Ik Vertrek’ hadden gekeken met mensen die zo’n avontuur hadden beleefd als wij het nu ervaren hebben, dan hadden we tegen elkaar gezegd dat we de handdoek allang in de ring hadden gegooid. Nu wij zelf de hoofdpersonen zijn en hier daadwerkelijk dit avontuur leven en beleven, houden we nog steeds vol, zetten we nog steeds door, zijn we vastberaden en volhardend.  

• Met alle tegenslagen, de afstand tot dierbaren als de gezondheid niet goed gaat, 24/7 alleen op elkaar aangewezen zijn. Als jullie dit vooraf hadden geweten hadden jullie het dan weer gedaan?

Weer zo’n lastige en hypothetische vraag. Het is maar goed dat we vooraf niet altijd alles weten. Ik denk niet dat we het dan gedaan hadden. Maar als we het niet gedaan hadden, dan hadden we ons altijd afgevraagd; wat als … ? Ondanks alle tegenslagen, hobbels, slecht nieuws, flinke huilbuien en echtelijke ruzies en discussies die daarmee gepaard gingen, vinden we ons soms toch ook gewoon stoer dat we het samen gedaan hebben. Anderen hadden allang het bijltje erbij neergegooid. Voor ons beiden was dit van jongs af aan een droom om naar het buitenland te vertrekken en dat is ons gelukt. Nu willen we alleen nog dat het slaagt en succesvol wordt en het ook als een droom gaat voelen en we al het negatieve een beetje achter ons kunnen laten.  

• Zijn jullie, ondanks alle tegenslagen en de ziekte van Yvonne ’s moeder, echt gelukkig in Spanje?  

Geluk en gelukkig zijn is een breed begrip. Iedereen geeft dat begrip een eigen en andere invulling. Het eerste jaar was een onzeker jaar, omdat we totaal niet wisten waarnaar dit avontuur ons zou leiden. In het tweede jaar kwam daar nog een flinke schep bovenop en gaat voor ons de boeken in als een ongelofelijk zwaar jaar. Op alle vlakken. Dat ervaren we nog steeds zo. Natuurlijk Corona, maar vooral ook de ziekte van mijn moeder, zijn zaken waar we mee opstaan en mee naar bed gaan. Het geeft wel een behoorlijk rafelrandje aan dit grote avontuur. Helaas hoort het allemaal bij het leven en overkomt het je. Net zoals dit alles een trigger voor mijn eigen gezondheid is geweest. Ook dat is bijna een dagelijkse struggle en zoektocht. We zoeken daarin naar de beste manier om met alles om te gaan.
Door de emigratie en het leven in Spanje vinden we het geluk nu in andere dingen. In Nederland is men toch vaak meer met materialistische zaken bezig. Nu zijn het de simpele, kleine dingen die ons een geluksmomentje geven. Dat kunnen op een dag een of zomaar meerdere momenten zijn. Schijnt de zon, dan zijn we sowieso altijd blijer en hebben we al een gelukkig gevoel. En laat de zon hier nu toevallig net even wat meer schijnen dan in Nederland en voelen we ons daardoor vaker ‘gelukkig’. Over het algemeen zijn we gelukkig of ervaren een geluksgevoel als een combinatie van dingen redelijk goed gaan. Als het met onze familie goed gaat en als het met ons zelf goed gaat en als iedereen in goede gezondheid is, want uiteindelijk is dat het belangrijkste wat er is.

We vonden het leuk om eens wat dieper op de vragen die we kregen in te gaan. Het waren pittige, maar heel begrijpelijke vragen en altijd makkelijker om te stellen dan te beantwoorden. Iedereen is op deze manier weer iets meer van ons te weten gekomen. Het leven is gewoonweg niet zo simpel en zwart-wit. Het is maar hoe je zelf in het leven staat, wat er op je pad komt en hoe je daarmee dealt.   

Voor de komende maanden blijven we hoop houden op verbetering. Wij maken ons klaar om gasten te ontvangen die staan te popelen om ons eindelijk op te komen zoeken. We begrijpen dat we in een lastig pakket zitten met zijn allen en daarvoor hebben we een speciale Covid-19 garantie bedacht waardoor de drempel wellicht wat lager ligt en je gewoon de knoop kunt doorhakken om ons te bezoeken. We hopen dat de mensen die ons en deze geweldige plek in ‘real-life’ willen bewonderen dan ook daadwerkelijk gaan boeken. Alleen dan gaan we het redden!!! 

Dus ga naar onze website, bekijk de appartementen en de beschikbaarheidskalender en boek nu je droomplek bij ons bij Casa La Calera in het prachtige Andalusië. www.casalacalera.com

Hasta pronto!
Liefs van ons.

Het is december en inmiddels is de winter ook in Spanje gearriveerd. Een periode die we persoonlijk liever overslaan. We kijken in deze tijd, wanneer de temperatuur richting de 10 graden kan dalen of soms zelfs nog lager, alweer uit naar de lente. Zeker nu het nog steeds pittige tijden voor ons zijn. Het lijkt soms alsof werkelijk niets ons ook maar meezit en we onszelf dan ook regelmatig afvragen waar we het allemaal nog voor doen. Er is genoeg stof om een bittere pil te kunnen schrijven of zelfs een tv-programma mee te vullen. De afleveringen van het programma ‘Ik Vertrek’ zijn er niks bij en onze avonturen zouden een ware opvolging van de serie ‘Chateau Meiland’ kunnen zijn. 

In onze vorige blog eindigden we met onze verhuizing naar Casa La Calera die plaatsvond eind juni/begin juli van dit jaar. We hadden er zo naar uitgekeken. Het toeslaan van Corona, het nieuws van Yvonne ‘s zieke moeder en de criminele praktijken van de buren in het complex van ons vorige huurhuis in Alcaucín maakten dat we helemaal klaar waren om te gaan verhuizen naar onze nieuwe plek. We konden wel wat positiviteit gebruiken. Wat we niet voorzien hadden was dat er een nieuwe roerige tijd voor ons aan zou breken. Een periode waarin we wederom met veel teleurstellingen zouden moeten dealen.

Het begon met het feit dat de eigenaren van La Calera maar weinig haast leken te hebben om te vertrekken toen we op de dag van de verhuizing bij het huis aankwamen. Het was een beetje een vreemde situatie, omdat we dit namelijk al zo lang met zijn allen hadden voorbereid. Het leek alsof de eigenaren hun halve inboedel nog moesten uitzoeken en inpakken. Onze inboedel stond overigens inmiddels al in de garage uitgestald en een deel stond naast hun spullen in de woonkamer opgestapeld. De eerste week verbleven we dus nog niet in het privéhuis, maar in een van de gastenappartementen. Er zijn natuurlijk slechtere plekken om te verblijven, dus we klaagden maar niet. We hadden inmiddels voor hetere vuren gestaan en dus probeerden we van de tijd gebruik te maken om een heel klein beetje op adem te komen voordat we straks weer opnieuw in een sneltrein zouden stappen.
Vijf dagen later verlieten de eigenaren alsnog het huis en konden we eindelijk aan de slag gaan. In dat eerste weekend kregen we hulp van Yvonne‘s nicht en haar man die in Spanje een opknappertje hebben gekocht en die een aantal dagen in het land waren om hun koopcontract te tekenen. Het was heel fijn om naast goed gezelschap ook even wat hulp te krijgen met het uitpakken van flink wat dozen en wat kleine klussen. Vanaf dat moment hebben we het druk gehad met ontelbaar veel klusjes, opknappen, herstellen, vervangen en natuurlijk de restyling van alle appartementen. Laten we het er op houden dat het erg nodig was. Onze prioriteit en focus lag vanaf de eerste dag op het klaarmaken van de appartementen. Ondanks Corona en alle restricties hadden we namelijk 2 boekingen in augustus (de rest van de boekingen waren door Corona geannuleerd). De druk lag hoog, maar wat keken we er naar uit om eindelijk gasten te mogen ontvangen. Een dag voordat onze eerste gasten aankwamen, waren we klaar met het eerste appartement. Moe maar voldaan heetten we ze, op gepaste afstand, van harte welkom en hebben we ze twee weken lang in de watten gelegd en verwend met onze heerlijke ontbijtjes. We hadden ons geen betere eerste gasten kunnen wensen. De twee weken vlogen voorbij en na het afscheid maakten we direct het appartement klaar voor onze volgende gasten die ook wederom bijna 2 weken in de villa verbleven. In de ochtend werden ze op het terras op hun wenken door ons bediend en overdag gingen ze op pad met de motor. Zodra de gasten weg waren ontpopten wij ons weer tot ware klushelden om in de appartementen en het privéhuis werk te verrichten. In de avond rustten we uit en genoten we zo nu en dan onder het gezelschap van de gasten met een lekker drankje onder de heldere sterrenhemel tijdens heerlijke zwoele zomeravonden. Ook deze tweede gasten verlieten ons weer na bijna twee weken. Voor ons was het een hele bijzondere ervaring, zeker ook door de Corona restricties die we moesten opvolgen, om nu eindelijk na zo’n lange voorbereiding gasten te mogen verwelkomen op deze unieke plek. De complimentjes vlogen ons die weken om de oren en het harde werken werd eindelijk beloond. We waren erg blij en trots op het resultaat. Het was hard werken, zeker in combinatie met de oneindig vele klusjes die we hadden gedaan en nog moesten doen, maar we deden het met heel veel voldoening en dat was veel waard.  

Daarna werd het helaas stil met betrekking tot boekingen en werden we achtereenvolgens geconfronteerd met problemen in het privéhuis wat enorm veel stress veroorzaakte. Zeker omdat we in onze hoofden ook veel bezig waren met de ziekte van Yvonne‘s moeder, alle ontwikkelingen rondom Corona, de reisrestricties, en het uitblijven van boekingen. Dit zorgde natuurlijk voor onzekere tijden en vragen wat er de komende tijd zal gaan gebeuren.

In september volgde er eindelijk weer een heel groot lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnel. We kregen heel positief nieuws over de uitslag van de scan van Yvonne’s moeder. En omdat niemand weet wat de toekomst en het leven in het algemeen ons zal brengen en Corona ook zoveel onzekerheid gaf was het tijd om de knoop door te hakken. De familie besloot om een reisje naar Spanje te boeken. Om in deze moeilijke en uitdagende tijd niet bij elkaar te kunnen zijn en elkaar te kunnen steunen is vreselijk zwaar. De stress rondom veilig en überhaupt te kúnnen reizen bracht extra spanning met zich mee. Yvonne‘s zussen reisden half oktober voor 5 dagen naar Spanje af en een paar dagen later volgden Yvonne‘s moeder en haar man die 11 dagen in de villa verbleven. Het was een heel emotioneel maar bijzonder weerzien wat niet in woorden uit te drukken is. Toen het hele gezelschap eindelijk compleet was konden we pas met zijn allen echt een beetje gaan genieten en ontspannen. Ook al was het maar heel kort. Om met zijn allen samen te kunnen zijn was voor iedereen heel dierbaar en kostbaar. Helaas hoorde daar natuurlijk ook weer het onvermijdelijke afscheid bij wat heel moeilijk was, maar dit kon niemand ons meer afpakken. (Voor de goede orde: in Nederland gingen zij bij thuiskomst allemaal in de verplicht gestelde quarantaine.) Achteraf was dit precies het juiste moment voor het familiebezoek, want nog geen 4 dagen later zaten we weer in een plaatselijke en regionale lockdown die nog steeds van toepassing is. We mogen ons dorp niet verlaten zonder goede reden en ons wereldje is wederom heel klein geworden. 12 december volgt er weer meer nieuws, maar net als in Nederland zien de vooruitzichten met de feestdagen er niet heel florissant uit.

Inmiddels hebben we wel geleerd om niet meer te ver vooruit te kijken. We nemen de dagen zoals ze komen. Soms zit we in een up en dan weer in een down. We gaan door met de klusjes, groot en klein. Nu de restyling van de appartementen inmiddels is afgerond hebben we genoeg tijd om ook onze eigen plek gezellig te maken. Wel zo fijn als je toch geen kant op kunt. Natuurlijk gaat dit nooit zonder slag of stoot.
Zonder verder te veel in te gaan op de details, maar wel om enig idee te geven, hebben we een overzicht gemaakt van een aantal verrichte werkzaamheden en uitdagingen die wij de afgelopen maanden hebben getrotseerd:

• Kapotte boiler #1; de loodgieter installeerde een nieuwe boiler; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken,
• Kapotte boiler #2; dit keer zelf maar de installatie op ons genomen,
• Lekkende afvoeren, kapotte en verkeerd aangesloten kranen en slechte voegen; alles zelf vervangen en gerepareerd,
• Schilderen van het privéhuis; keuken, 2 kantoren, woonkamer, 3 slaapkamers wit geschilderd, omdat er bijzondere kleuren op de muren zaten,
• Bosbrand op de berg naast ons huis,
• Kapot waterfilter van waterpomp; loodgieter verving waterfilter van de waterpomp; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken, daarna ontstond lekkage in de hoofdaansluiting waarvoor de loodgieter wederom 3 keer moest terugkomen tot het verholpen was,
• Vocht en lekkage in verschillende privé ruimtes; luchtschacht, kantoor en woonkamer; muur in woonkamer en kantoor los gestoken omdat de muur afbrokkelde; verzekering ingeschakeld die kwam inspecteren; x weken later kwam weer iemand van de verzekering de lekkage inspecteren omdat het rapport kwijt was; x weken later kwam een expert het lek opsporen door de muur open te breken; x weken later kwam een bevriende dorpsgenoot met collega het verder openbreken tot de verstopping gevonden was, omdat de verzekering er geen werk van maakte en de lekkage was verergerd; 1 dag heeft de verstopping van het riool open gelegen waarna het door een zuigwagen leeg gezogen zou worden, die vervolgens niet kwam; bevriende dorpsgenoot alle verstopping eruit heeft geschept en dat heeft 1 dag in privéruimte gelegen en is 1 dag later weg geschept en bij buurman met olijfgaard over de muur gegooid (goede natuurlijke bemesting); buurman met olijfgaard zag dat van een afstand gebeuren en sprak de bevriende dorpsgenoot er boos op aan,
• Airco privé slaapkamer lekte; vervangen door nieuwe airco die ook lekte en daarvoor is een nieuwe afvoer naar buiten gemaakt waardoor deze niet meer lekte,
• Diverse lekkages door hevige storm #1; lekkage in privé keuken, ramen, deur, washok en bijna overstroomd zwembad; alles geseald door klusjesman en zelf alles dicht gekit,
• Diverse lekkages door hevige storm #2; lekkages in washok en kantoor en overstroomde woonkamer; alles geseald, dorpels geplaatst, regenpijp verlegd naar de straat door klusjesman, zelf alles dicht gekit,
• Privéruimte, luchtschacht en kantoor hygiënisch gereinigd door klusjesman en geschilderd door schilder, rotte deur vervangen door klusjesman.

Honderden schroeven en pluggen, liters kit en lijm, emmers latex, blikken verf, hout, stekkers, schakelaars, meters elektra draad, tientallen lampen en peertjes zijn door onze handen gegaan. Maar ook liters zweet, vele tranen en soms ook een druppeltje bloed heeft er gevloeid om te komen tot waar we nu zijn. Paso a paso (stapje voor stapje) gaan we nog steeds vooruit en zorgen we ervoor dat we deze droomplek mooier en beter maken. Nog steeds. We hopen nog steeds dat het aan het eind van de rit allemaal niet voor niets is geweest, want die twijfel dwaalt natuurlijk regelmatig rond in ons hoofd. We gaan er nog steeds vanuit dat de aanhouder zal winnen!

Voor het nieuwe jaar blijven we sterk en hopen we op betere tijden en een goede gezondheid voor iedereen en dat alles weer een beetje meer ‘normaal’ wordt. Dat is onze wens voor ons en voor iedereen. Blijf gezond en sterk en geniet van de kleine geluksmomenten.

Mocht je de restyling van de appartementen graag willen zien? Neem dan een kijkje op onze website www.casalacalera.com.

Het is weekend en we gunnen onszelf een momentje van rust, of misschien meer een excuus om even niet te klussen, om weer eens terug te blikken, want er is nog zoveel wat we nog niet gedeeld hebben tijdens de periode van de lockdown. Als we erover nadenken hoeveel er gebeurd is dan moeten we namelijk inmiddels alweer behoorlijk graven hoe het ook alweer zat. Misschien is dat maar goed ook. Er zijn inmiddels zelfs serieuze overwegingen om in het najaar een boek te gaan schrijven. Hoe idyllisch, in een van de appartementen met een laptop op een typisch bruin gelakt Spaans tafeltje voor het raam met overweldigend uitzicht over de Spaanse Guadalhorce vallei met zijn meren en bergen en de lucht die iedere minuut anders kleurt. We weten niet of er dan überhaupt nog wel wat van dat schrijven komt. Maar goed. Eerst maar weer eens een terugblik naar de laatste periode in ons vorige huis in Alcaucín, nét voor onze verhuizing naar Casa La Calera in Teba.

Vrijdag 13 maart tekenden we, zoals velen zich wellicht nog herinneren, het contract voor Casa La Calera om vervolgens 1 april eindelijk te kunnen starten. Dezelfde avond werd echter de noodtoestand in Spanje uitgeroepen en ging Spanje in lockdown. Eerlijk gezegd waren we die weken zo druk bezig met alle juridische zaken en de afstemming ervan, dat we in ons hoofd de ontwikkelingen rondom de lockdown niet intensief hebben gevolgd. In de week die volgde kregen wij het trieste nieuws van Yvonne’s moeder die ernstig ziek bleek en waardoor we volledig van slag waren. De periode in lockdown was hierdoor een extra pittige en moeilijke tijd voor ons. Iets waar de meeste mensen in Nederland zich gelukkig geen voorstelling van kunnen maken. We hebben diepe dalen gekend, maar probeerden zo positief mogelijk te blijven. De ene dag lukte dat beter dan de andere. Het grijze en natte weer werkte ook niet echt mee aan een beter humeur.
Daarbij werd de verhuizing naar Casa La Calera in Teba van april naar mei uitgesteld en mei werd uiteindelijk eind juni. De eigenaren zaten net als iedereen ook vast en dus zochten we samen naar de beste oplossing voor ons beiden. Op dat moment verlangden wij inmiddels alleen nog maar meer naar onze nieuwe droomplek en keken ondanks alles toch uit naar de verhuizing als enig positief lichtpuntje. De situatie in ons tijdelijke huurhuis in Alcaucín werd namelijk met de dag grimmiger. Wie had ooit gedacht dat toen we in maart 2019 onze intrek namen in dit rustige complex in dit gemoedelijke Spaanse witte bergdorpje waar maar weinig gebeurde, wij plotseling in het middelpunt van een ware criminele bende terecht zouden komen?
Het begon allemaal in het najaar van 2019 toen een jonge Spaanse familie hun intrek nam in een leegstaand huis achter ons. Vanuit ons terras keken we recht op hun voordeur. Leuk, dachten wij, een beetje reuring in het blok aangezien veel huizen in het complex leegstonden. Op een aantal permanente Spaanse en Engelse bewoners na stond meer dan de helft van de huizen leeg en waren vrijwel allemaal eigendom van de bank. Een paar weken later volgden vrienden van het jonge gezin die drie huizen verder ook hun intrek namen. In het weekend was het een drukke boel met de hele familie en daar mocht iedereen gerust van meegenieten tot laat in de avond en zelfs nacht. Typisch Spaans, lekker rumoerig en ook de kindjes waren tot laat in de nacht nog wakker. Net voor de lockdown verhuisde het jonge gezinnetje weer en kregen daarbij hulp van een paar vrienden. Het tweede gezin bleef vervolgens achter en zij waren vaak alleen in de weekenden in het huis te vinden. Zo zagen we op een saaie, regenachtige zondagmiddag plotseling een nieuwe man met drie kinderen en een hond bij het laatste huis van het blok en in de periode die volgde was het een komen en gaan van mannen, vrouwen en kinderen en we konden het niet meer echt volgen waar al die nieuwe mensen zo ineens overal vandaan kwamen.
Tijdens ons dagelijkse luchtrondje naar de parkeerplaats een paar dagen later spraken we onze Engelse buurman die verantwoordelijk is voor het onderhoud van het complex. Hij vroeg of we toevallig iets opgemerkt hadden. Opgemerkt? Met een verbaasde blik keken we hem aan toen hij vertelde dat we krakers in het complex hadden. Waren we zo naïef geweest dat we niets hadden gemerkt? Het was meer het idee dat zoiets toch nooit in zo’n idyllisch bergdorp zou kunnen gebeuren!
Vanaf dat moment gebeurden er de meest rare dingen. ’s Nachts, maar ook op klaarlichte dag. Ons huis was precies in het midden van het complex gesitueerd en we hadden daardoor zicht op vrijwel alle huizen die gekraakt waren. Op onze logeerkamer, die inmiddels was omgedoopt tot uitkijkpost, hielden we vanaf dat moment het rolluikje op een kier geopend. De onschuldige Spaanse families waren ineens niet zo onschuldig meer. Ook de voormalige buurman kwam zo nu en dan toch ineens weer langs en ging dan ook zijn oude huis binnen, waar een paar weken later zijn vriend, de verhuizer, zijn intrek nam. Er werd gekraakt, ingebroken en gestolen, met electriciteitskastjes gesjoemeld, met wietplanten gesjouwd en af en toe flink gediscussieerd en geschreeuwd over en weer. Er kwamen te veel en te vaak vage mannetjes die zelfs ’s nachts met hun zonnebril op rondliepen. Midden in de nacht haalden ze elkaar op en vroeg in de ochtend werden ze weer thuisgebracht. Er vonden nachtelijke fluisterende gesprekken aan het keukenraam plaats en ook overdag was het een komen en gaan van mensen. Regelmatig kwam er een auto van de Guardia Civil (een Spaanse politie-eenheid met militaire functies, vergelijkbaar met de Nederlandse Koninklijke Marechaussee) langsrijden om de boel te controleren wat voor ons dan weer een geruststellende gedachte was. De politie en Guardia Civil waren op de hoogte van de situatie, maar konden helaas niet veel doen omdat volgens de wetgeving krakers bepaalde rechten hebben en ze niet zomaar uitgezet konden worden. Wij probeerden zoveel mogelijk ‘neutraal’ te blijven en bleven iedereen netjes groeten. We dachten alleen maar dat we ze zo lang mogelijk te vriend moesten houden, totdat we eindelijk zouden kunnen verhuizen. Zo snel mogelijk weg hier, was inmiddels het doel! Ondertussen hadden we regelmatig whatsapp verkeer met onze Engelse buurman die ons bijna dagelijks om een update vroeg van de situatie, zodat hij dit in zijn logboek voor de politie kon vastleggen. Door de bank werden extra veiligheidsdeuren geplaatst bij alle leegstaande huizen en door de bewoners werden alarmen en hier en daar wat camera’s geïnstalleerd. Ook ons huis moest eraan geloven en onze huiseigenaar liet door een beveiligingsbedrijf een alarm plaatsen en er kwam een groot plakkaat bij de deur waar ‘Securitas’ op stond. De hele situatie was voor ons op dat moment sowieso al behoorlijk zorgelijk met al het nieuws vanuit Nederland en de Corona brandhaard waar Yvonne’s zieke moeder zich zowat middenin bevond. We deden al bijna geen oog dicht, maar dit maakte onze slapeloze nachten alleen nog maar erger. We voelden ons niet meer echt veilig en sliepen met een stoel onder de deurkruk. Dat gevoel was terecht en werd op een ochtend bevestigd. Terwijl wij nietsvermoedend ons ochtendritueel doorliepen en fris gedoucht onszelf weer oppepten voor een nieuwe dag, die er weer net zo saai uit zou zien als alle andere dagen tijdens de lockdown, keken we nietsvermoedend uit het raam. Het stond vol met politieauto’s met grote, gemaskerde mannen van de Guardia Civil die met hun armen over elkaar duidelijk stonden te wachten op iets. Er was die ochtend een serieuze en vooraf geplande inval gedaan door de Guardia Civil. Via het half openstaande rolluikje aan de achterzijde zagen we alles gebeuren en zagen we dat onze vorige achterbuurman en de mannen die daarna de huizen ‘bewoond’ hadden in de boeien werden geslagen en werden afgevoerd. Inmiddels waren alle bewoners op de hoogte van het hele schouwspel dat zich recht voor onze deur had afgespeeld en spraken we elkaar die middag allemaal uit over hoe opgelucht we waren dat ze waren opgepakt. De dagen die volgden moesten we afwachten of de mannen zouden terugkeren. Ze zouden voorkomen bij de rechter en afhankelijk van de uitspraak zouden ze worden vastgehouden of vrijgelaten. Het bleef stil. Godzijdank. Langzamerhand keerde de rust terug in het complex en raakte iedereen weer een beetje gewend aan wat extra rust en bewegingsvrijheid. Ook de lockdown liet namelijk inmiddels een beetje meer beweging toe. Wat een verademing was dat! Net op het moment dat het allemaal weer normaal leek, keerde een van de gearresteerde mannen terug. Zijn vrijlating moest natuurlijk gevierd worden. De hele familie kwam op visite voor een groot avondmaal en tassen vol met eten en drank werden het huis ingesleept.
Van onze lieve Spaanse buren kregen we een filmpje van YouTube doorgestuurd waarin de arrestatie werd belicht en daarin werd gesproken over een grote bende die actief was in de omgeving van Alcaucín. Ze zouden veel leegstaande huizen hebben leeggeroofd en de gestolen waar hebben doorverkocht. De reportage maakte ook melding dat deze bende ook actief was in de drugshandel en betrokken was bij het kweken en verhandelen van onder andere wiet. Het was ons inmiddels al duidelijk dat onze zogenaamde ‘nieuwe’ buren geen lieverdjes waren. Gelukkig keerden de overige krakers en criminelen niet meer terug. De dreiging bleef echter, omdat door de lockdown steeds meer Spaanse gezinnen moeite hadden om rond te komen en het aantal kraken nam toe. Zo ook in ons rustige bergdorpje.
We waren dan ook deels opgelucht toen een verdere versoepeling van de lockdown restricties werd aangekondigd. Dat betekende dat wij met de eigenaren van La Calera konden afstemmen wanneer wij naar Teba zouden kunnen verhuizen. Voor ons kon het niet snel genoeg zijn en na afstemming met de eigenaren werd de magische datum 1 juli afgesproken. We konden eind juni met een klein deel van onze inboedel van Alcaucín naar onze nieuwe thuisplek afreizen. Onze overige bezittingen, die meer dan 1,5 jaar in opslag hadden gestaan, hebben we diezelfde middag ook meteen verhuisd. Na een dag hard zwoegen stond onze hele inboedel bij onze nieuwe casa. We hebben inmiddels al het een en ander uitgepakt, maar er zit nog steeds heel veel in dozen. Daarover vertellen we graag een volgende keer meer. De tijd vliegt en dat is goed, want het zorgt ervoor dat we vooruitgaan… ­­op naar betere tijden.

Voor degene die het nog niet gezien heeft, neem gerust een kijkje op onze website www.casalacalera.com. Momenteel leggen we de laatste hand aan de restyling van de appartementen en dan delen we ook snel nieuwe foto’s met iedereen.

Het is weer tijd voor een nieuwe blog, want hoeveel kan er in een korte tijd veranderen en gebeuren. De wereld staat op zijn kop en we leven momenteel in een hele bizarre tijd. Wij niet alleen, maar eigenlijk iedereen. Per land of regio zijn echter wel degelijk hele grote verschillen zichtbaar met betrekking tot het Corona-virus. Spanje is hard geraakt en dit heeft het dagelijkse Spaanse leven op zijn kop gezet. Vanaf 13 maart zitten we al ‘opgesloten’ in ons huis aan de voet van de berg, waar al 3 weken een grote grijze wolk omheen lijkt te hangen. Helaas volgde er vreselijk verdrietig nieuws, 2 dagen nadat wij ons mooie bericht over onze grote droom deelden. Een van de belangrijkste personen binnen onze directe familiekring in Nederland is ernstig ziek geworden (geen Corona). De mensen die ons kennen weten inmiddels hoe het met onze persoonlijke situatie gesteld is en welke impact dit momenteel heeft. Plotseling verdween de aarde onder onze voeten en waren we compleet verslagen. Ver van onze familie, waar we nu het liefst bij willen zijn, kijken we vanaf de zijlijn machteloos toe. Waar we eerst nog heel erg blij en enthousiast waren over onze nieuwe toekomstige droomplek, was deze euforie maar van hele korte duur. Het effect van het Corona-virus had nog niet eens de tijd gehad om bij ons in te dalen, of het volgende vreselijke nieuws raakte ons alweer als een donderslag bij heldere hemel. Na ons eerste jaar in Spanje, dat we sowieso al als heel pittig hebben ervaren, zijn deze laatste ontwikkelingen nauwelijks met een pen te beschrijven. Het voelt soms alsof we met onze ziel onder onze arm lopen en er zijn zeker momenten dat we ons serieus afvragen of het ons dit nu allemaal wel waard is. Het is nog steeds heel moeilijk, maar we zijn inmiddels van mening dat opgeven geen optie is. We zijn niet zover gekomen om bij de pakken neer te gaan zitten en nu alsnog de handdoek in de ring te gooien. Dat doen we dus ook niet. Althans, nog niet in ieder geval. 

We proberen op dit moment zo positief mogelijk te blijven en ons te focussen op de dingen die we op dit moment wel nog kunnen doen, want dat zijn er namelijk niet heel veel. Onze bewegingsvrijheid is erg beperkt. We hebben geen hond die we even kunnen uitlaten. Boodschappen doen moet verplicht alleen en in de dichtstbijzijnde supermarkt. Dit is nogal een uitdaging, aangezien sommige buurtsupers maar over een heel beperkte voorraad levensmiddelen beschikken. We blijven in beweging door per dag een aantal keren extra de trap op en neer te lopen. We halen een frisse neus en strekken onze benen door een klein wandelingetje te maken. Welgeteld is dat een paar honderd meter lopen om een blik op het zwembad te werpen en te controleren of het nog niet is overgelopen door alle regen die de afgelopen 3 weken gevallen is. Of we nemen een kijkje op de parkeerplaats om te kijken of onze auto nog niet is weggespoeld.

Het enige wat we wel konden doen en hebben gedaan is achter de schermen verder werken aan onze droom en de website, waaraan we voor de Corona situatie ook al heel hard gewerkt hebben. Ondanks deze rare tijd waar we nu allemaal in leven en de onzekerheden waar we mee te maken hebben voelt het heel dubbel, maar vinden we het nu toch de hoogste tijd om onze nieuwe toekomstige plek met iedereen te delen.
Een unieke plek die het lichtpuntje moet zijn aan het eind van een donkere tunnel. Een plek om naar toe te leven en naar uit te kijken. Een plek die ons, en hopelijk straks nog veel meer mensen, ultieme rust en ontspanning gaat bieden. Een plek waar we hopelijk zo snel mogelijk onze zorgen kunnen laten varen, we weer kunnen opladen en kunnen genieten van de kleine dingen. Genieten van de dingen die normaal gesproken misschien niet meer zo opvielen en vanzelfsprekend geworden waren, maar die straks ineens enorm het verschil zullen maken in hoe iedereen weer opnieuw naar de wereld zal kijken. De wereld is veranderd en zal nooit meer hetzelfde zijn. Laten we hopen dat deze verandering ons allemaal heel veel liefde, hoop, kracht en positiviteit zal brengen. Stay safe & stay strong!

Wil je ook alvast even wegdromen en alles om je heen vergeten?
Kijk dan op www.casalacalera.com zodat je alvast kunt proeven van de sfeer en de rust.
We kijken erg uit naar betere tijden waarin we veel lieve mensen mogen verwelkomen op deze unieke plek!

We hebben groot nieuws!!! Een jaar na onze emigratie is het ons eindelijk gelukt! Vrijdag 13 maart, jawel vrijdag de 13^e, tekenden we het contract en vanaf 1 april 2020 gaan we een casa rural runnen. En nee, dat is ook geen 1-april grap! Niet dat we bijgelovig zijn, maar vanaf nu heeft vrijdag de 13^e voor ons toch ineens een hele andere betekenis gekregen. In Spanje bestaat vrijdag de 13^e trouwens niet, maar is dinsdag de 13^e de dag die ongeluk zou moeten brengen. Deze dag heeft ons in ieder geval niet afgeschrikt of tegen gehouden om het contract te tekenen. Ons lange wachten, eindeloze geduld en tomeloze inzet werd eindelijk beloond!!! We kunnen het bijna nog niet geloven en het is nog best wel onwerkelijk. 

Echter werd, wat ons betreft, het toch ineens een minder leuke dag. Een dag met een heel dubbel gevoel. Kort na ondertekening van het contract werd in Spanje de noodtoestand afgekondigd vanwege het Corona-virus en dit heeft een behoorlijke impact. Ons heugelijke nieuws wordt nu hierdoor momenteel erg overschaduwd. Dit is natuurlijk heel erg jammer, maar we proberen ons niet te veel te laten beïnvloeden en blijven positief.

Het lijkt allemaal erg onrealistisch, maar ondertussen is het gewoon de harde werkelijkheid geworden. De laatste boodschappen hebben we eind vorige week nog gedaan. Het was toen al wat drukker in de supermarkt en we werden al geconfronteerd met hier en daar wat lege schappen. Ook hier gingen de pakken toiletpapier als warme broodjes over de toonbank.

Voorlopig blijven we in ieder geval zoveel mogelijk binnenshuis. ‘Veilig’. We maken van de nood een deugd en zien het maar als een voordeel, omdat we genoeg te doen hebben en ons daarom hopelijk niet snel zullen vervelen. Toch voelt het een beetje alsof we zijn opgesloten in ons eigen huis. Het nadeel is natuurlijk dat belangrijke fysieke afspraken of geplande tripjes, die nodig zijn voor onze nieuwe business en de plannen die daarbij horen, nu uitgesteld moeten worden. Hoe lang dit gaat duren, weten we op dit moment nog niet. Zonder geldige reden schijnen we namelijk niet de straat te mogen betreden. Een bezoekje naar de supermarkt, apotheek of dokter wordt nog wel toegestaan. Als je dan toch met een geldige reden op straat loopt, loop dan alleen en tenminste op 1 meter afstand van andere personen. Dat betekent dat we niet eens meer samen de deur uit mogen. Kinderen mogen niet meer naar school, speeltuinen zijn dicht, het strand is afgesloten en ga zo nog maar even door. Er zullen vast nog meer maatregelen genomen worden om te zorgen dat het virus zich zo min mogelijk kan verspreiden. Mensen willen het land nog uit of in ieder geval het probleemgebied waar ze in zitten en zoeken dan juist de costas op. Dat is alleen nu net iets wat men niet moet doen, om verdere verspreiding te voorkomen. Het is heel bizar allemaal! Het lijkt of we met zijn allen in een slechte film zijn beland. We hopen dat alles zo snel mogelijk overwaait, het weer ‘rustig’ wordt en iedereen in goede gezondheid weer door kan met het ‘normale' leven wat ons nu ineens nog meer kostbaar is geworden. In zulke situaties blijkt wel weer hoe vergankelijk alles is of kan zijn en realiseer en besef je ook maar weer al te goed, dat wat er ook gebeurt, het altijd goed is om te blijven ‘dromen’. Dat is dan ook wat we blijven doen en ook mee door zullen gaan. We zijn nu zover gekomen en we zijn niet van plan om alles wat we hebben moet doorstaan zomaar op te geven. 

De afgelopen maanden was het wat stiller vanuit onze kant. We wilden in deze periode bewust onze focus op ons doel houden, waarbij we al onze aandacht en energie nodig hadden. Terwijl wij eind december ons laatste blog van 2019 schreven en dit online met iedereen deelden, waren op de achtergrond al de eerste ontwikkelingen gaande.

Zo zijn er tijdens ons eerste jaar in Spanje sowieso heel veel ontwikkelingen geweest in onze zoektocht naar een pand waar wij onze droom in wilden realiseren. We hebben deze ontwikkelingen bewust niet gedeeld. Dit soort trajecten zijn heel erg tijdrovend, zeker in Spanje, en gaandeweg zijn er veel onverwachte verrassingen en hobbels op ons pad gekomen. Om iedere keer iedereen te betrekken in dit proces, en blij te maken met een dooie mus, vonden we geen goed plan. We zaten ook eerlijk gezegd niet te wachten op ongevraagde meningen of goed bedoelde adviezen. Sommige zaken gaan er echt op een hele andere manier aan toe en zijn meestal niet heel eenvoudig aan anderen uit te leggen. Dat maakt het zeker ook wel eens lastig. We delen nu eenmaal graag dingen uit pure enthousiasme. Om die reden deelden we onze belevenissen alleen met directe familie, die ons erg hebben gesteund in het hele proces. 

Voorafgaand aan ons grote avontuur besloten we onszelf een jaar de tijd te geven om naar onze droomplek te zoeken. In november diende zich een nieuwe kans aan en we besloten de verkenning aan te gaan. De locatie van het huis lag buiten ons voorkeursgebied, maar ondanks dat vonden we het toch de moeite waard om een bezichtiging te plannen. In het afgelopen jaar hebben we geleerd dat je soms je plannen moet bijstellen, je open-minded moet zijn en het soms nodig is om een andere weg in te slaan om uiteindelijk toch je doel te bereiken en je droom te realiseren. Op de dag van de bezichtiging was het bewolkt en het regende zo af en toe wat. We dachten, als het met deze omstandigheden in de smaak valt, dan moet het met een paar zonnestralen alleen maar mooier zijn. We werden rondgeleid door de eigenaren en uitgebreid bekeken we het hele huis. Belangrijk voor ons was dat onze droomplek genoeg ruimte zou hebben voor ons zelf om te wonen en daarnaast de juiste voorzieningen en mogelijkheden zou hebben om gasten te kunnen ontvangen en een mooie vakantie te kunnen bieden. Tot nu toe was er bij iedere bezichtiging van een huis wel iets, of juist heel veel, wat er ontbrak. We realiseerden ons maar al te goed dat er compromissen gemaakt moesten worden. Het perfecte huis op de perfecte plek bestaat niet.

Na de bezichtiging van het huis bezochten we het dorp, genoten we van een lunch in een tapasbarretje en reden we door de prachtige omgeving waar we weer aangenaam verrast werden door dit deel van Andalusië. Moe maar voldaan van zoveel nieuwe indrukken en heel veel om over na te denken, keerden we terug naar huis. De dagen die volgden hebben we alles op een rijtje gezet en op de kaart alle mogelijkheden bekeken die de omgeving te bieden heeft. Zoveel moois. We hoefden er niet lang over na te denken, hakten de knoop door en besloten de officiële verkenning aan te gaan! Daarna volgden er nog een aantal ritjes en afspraken naar onze mogelijke nieuwe thuisplek. Iedere keer dat we deze unieke plek bezochten werd het mooier en mooier. Stiekem begonnen we te dromen. Er volgden hele spannende weken met afspraken met onze advocaat en gestor, slapeloze nachten en eindeloze piekermomenten. Zoveel plannen en zoveel ideeën om te realiseren spookten door ons hoofd. De laatste weken werd ons geduld nog eens extra op de proef gesteld. Alles duurde ontzettend lang en we waren erg afhankelijk van andere mensen. Begin maart hebben we nog 5 dagen mogen housesitten en begonnen we ons al een beetje thuis te voelen. Stiekem zagen we ons de verhuisdozen hier al uitpakken. Met een dubbel en een beetje treurig gevoel keerden we na 5 dagen weer terug naar ons huis in Alcaucín. Een paar dagen later was het eindelijk zover! Ging het dan eindelijk gebeuren? Vrijdag, de 13^e, hebben we het contract getekend en gaan we per april een casa rural runnen. Het grote huis met meerdere mooie terrassen en verkoelend zwembad beschikt over 4 ruime appartementen met allemaal een eigen badkamer met douche en toilet, een eigen keuken, zithoek en comfortabel bed. De mensen die ons kennen weten dat wij natuurlijk niet kunnen wachten om de look & feel die wij voor ogen hebben te realiseren en onze eigen stempel erop te drukken. Dit gaan we de komende tijd allemaal stapje voor stapje doorvoeren.  

Op dit moment zijn wij met de eigenaren in afstemming hoe wij deze onwerkelijke situatie rondom het Corona-virus het beste kunnen aanpakken. Er staan namelijk al meerdere boekingen gepland. Momenteel weten we gewoonweg niet hoe alles gaat lopen en wat de verdere gevolgen zullen zijn en moeten we dus sowieso de komende twee weken afwachten hoe deze situatie zich verder zal ontwikkelen. Natuurlijk zitten we ondertussen niet stil en maken we optimaal gebruik van onze periode in quarantaine door de laatste puntjes op de vele i’s te zetten, zoals de website van onze casa rural. We hopen dat de website zo snel mogelijk de lucht in kan, zodat we iedereen kunnen laten meegenieten van de prachtige unieke locatie met panoramische uitzichten in een authentiek stukje van Spanje.

We zullen snel meer nieuws delen. Blijf ons volgen, zeker in deze spannende tijden!