Er is genoeg stof om een boek te schrijven.

Het is weekend en we gunnen onszelf een momentje van rust, of misschien meer een excuus om even niet te klussen, om weer eens terug te blikken, want er is nog zoveel wat we nog niet gedeeld hebben tijdens de periode van de lockdown. Als we erover nadenken hoeveel er gebeurd is dan moeten we namelijk inmiddels alweer behoorlijk graven hoe het ook alweer zat. Misschien is dat maar goed ook. Er zijn inmiddels zelfs serieuze overwegingen om in het najaar een boek te gaan schrijven. Hoe idyllisch, in een van de appartementen met een laptop op een typisch bruin gelakt Spaans tafeltje voor het raam met overweldigend uitzicht over de Spaanse Guadalhorce vallei met zijn meren en bergen en de lucht die iedere minuut anders kleurt. We weten niet of er dan überhaupt nog wel wat van dat schrijven komt. Maar goed. Eerst maar weer eens een terugblik naar de laatste periode in ons vorige huis in Alcaucín, nét voor onze verhuizing naar Casa La Calera in Teba.

Vrijdag 13 maart tekenden we, zoals velen zich wellicht nog herinneren, het contract voor Casa La Calera om vervolgens 1 april eindelijk te kunnen starten. Dezelfde avond werd echter de noodtoestand in Spanje uitgeroepen en ging Spanje in lockdown. Eerlijk gezegd waren we die weken zo druk bezig met alle juridische zaken en de afstemming ervan, dat we in ons hoofd de ontwikkelingen rondom de lockdown niet intensief hebben gevolgd. In de week die volgde kregen wij het trieste nieuws van Yvonne’s moeder die ernstig ziek bleek en waardoor we volledig van slag waren. De periode in lockdown was hierdoor een extra pittige en moeilijke tijd voor ons. Iets waar de meeste mensen in Nederland zich gelukkig geen voorstelling van kunnen maken. We hebben diepe dalen gekend, maar probeerden zo positief mogelijk te blijven. De ene dag lukte dat beter dan de andere. Het grijze en natte weer werkte ook niet echt mee aan een beter humeur.

Dezelfde avond werd echter de noodtoestand in Spanje uitgeroepen en ging Spanje in lockdown.

Daarbij werd de verhuizing naar Casa La Calera in Teba van april naar mei uitgesteld en mei werd uiteindelijk eind juni. De eigenaren zaten net als iedereen ook vast en dus zochten we samen naar de beste oplossing voor ons beiden. Op dat moment verlangden wij inmiddels alleen nog maar meer naar onze nieuwe droomplek en keken ondanks alles toch uit naar de verhuizing als enig positief lichtpuntje. De situatie in ons tijdelijke huurhuis in Alcaucín werd namelijk met de dag grimmiger. Wie had ooit gedacht dat toen we in maart 2019 onze intrek namen in dit rustige complex in dit gemoedelijke Spaanse witte bergdorpje waar maar weinig gebeurde, wij plotseling in het middelpunt van een ware criminele bende terecht zouden komen?

Het begon allemaal in het najaar van 2019 toen een jonge Spaanse familie hun intrek nam in een leegstaand huis achter ons. Vanuit ons terras keken we recht op hun voordeur. Leuk, dachten wij, een beetje reuring in het blok aangezien veel huizen in het complex leegstonden. Op een aantal permanente Spaanse en Engelse bewoners na stond meer dan de helft van de huizen leeg en waren vrijwel allemaal eigendom van de bank. Een paar weken later volgden vrienden van het jonge gezin die drie huizen verder ook hun intrek namen. In het weekend was het een drukke boel met de hele familie en daar mocht iedereen gerust van meegenieten tot laat in de avond en zelfs nacht. Typisch Spaans, lekker rumoerig en ook de kindjes waren tot laat in de nacht nog wakker. Net voor de lockdown verhuisde het jonge gezinnetje weer en kregen daarbij hulp van een paar vrienden. Het tweede gezin bleef vervolgens achter en zij waren vaak alleen in de weekenden in het huis te vinden. Zo zagen we op een saaie, regenachtige zondagmiddag plotseling een nieuwe man met drie kinderen en een hond bij het laatste huis van het blok en in de periode die volgde was het een komen en gaan van mannen, vrouwen en kinderen en we konden het niet meer echt volgen waar al die nieuwe mensen zo ineens overal vandaan kwamen.
Tijdens ons dagelijkse luchtrondje naar de parkeerplaats een paar dagen later spraken we onze Engelse buurman die verantwoordelijk is voor het onderhoud van het complex. Hij vroeg of we toevallig iets opgemerkt hadden. Opgemerkt? Met een verbaasde blik keken we hem aan toen hij vertelde dat we krakers in het complex hadden. Waren we zo naïef geweest dat we niets hadden gemerkt? Het was meer het idee dat zoiets toch nooit in zo’n idyllisch bergdorp zou kunnen gebeuren!
Vanaf dat moment gebeurden er de meest rare dingen. ’s Nachts, maar ook op klaarlichte dag. Ons huis was precies in het midden van het complex gesitueerd en we hadden daardoor zicht op vrijwel alle huizen die gekraakt waren.

Op onze logeerkamer, die inmiddels was omgedoopt tot uitkijkpost, hielden we vanaf dat moment het rolluikje op een kier geopend. De onschuldige Spaanse families waren ineens niet zo onschuldig meer. Ook de voormalige buurman kwam zo nu en dan toch ineens weer langs en ging dan ook zijn oude huis binnen, waar een paar weken later zijn vriend, de verhuizer, zijn intrek nam. Er werd gekraakt, ingebroken en gestolen, met electriciteitskastjes gesjoemeld, met wietplanten gesjouwd en af en toe flink gediscussieerd en geschreeuwd over en weer. Er kwamen te veel en te vaak vage mannetjes die zelfs ’s nachts met hun zonnebril op rondliepen. Midden in de nacht haalden ze elkaar op en vroeg in de ochtend werden ze weer thuisgebracht. Er vonden nachtelijke fluisterende gesprekken aan het keukenraam plaats en ook overdag was het een komen en gaan van mensen. Regelmatig kwam er een auto van de Guardia Civil (een Spaanse politie-eenheid met militaire functies, vergelijkbaar met de Nederlandse Koninklijke Marechaussee) langsrijden om de boel te controleren wat voor ons dan weer een geruststellende gedachte was. De politie en Guardia Civil waren op de hoogte van de situatie, maar konden helaas niet veel doen omdat volgens de wetgeving krakers bepaalde rechten hebben en ze niet zomaar uitgezet konden worden. Wij probeerden zoveel mogelijk ‘neutraal’ te blijven en bleven iedereen netjes groeten. We dachten alleen maar dat we ze zo lang mogelijk te vriend moesten houden, totdat we eindelijk zouden kunnen verhuizen. Zo snel mogelijk weg hier, was inmiddels het doel!

Ondertussen hadden we regelmatig whatsapp verkeer met onze Engelse buurman die ons bijna dagelijks om een update vroeg van de situatie, zodat hij dit in zijn logboek voor de politie kon vastleggen. Door de bank werden extra veiligheidsdeuren geplaatst bij alle leegstaande huizen en door de bewoners werden alarmen en hier en daar wat camera’s geïnstalleerd.

Ook ons huis moest eraan geloven en onze huiseigenaar liet door een beveiligingsbedrijf een alarm plaatsen en er kwam een groot plakkaat bij de deur waar ‘Securitas’ op stond.

De hele situatie was voor ons op dat moment sowieso al behoorlijk zorgelijk met al het nieuws vanuit Nederland en de Corona brandhaard waar Yvonne’s zieke moeder zich zowat middenin bevond. We deden al bijna geen oog dicht, maar dit maakte onze slapeloze nachten alleen nog maar erger. We voelden ons niet meer echt veilig en sliepen met een stoel onder de deurkruk. Dat gevoel was terecht en werd op een ochtend bevestigd. Terwijl wij nietsvermoedend ons ochtendritueel doorliepen en fris gedoucht onszelf weer oppepten voor een nieuwe dag, die er weer net zo saai uit zou zien als alle andere dagen tijdens de lockdown, keken we nietsvermoedend uit het raam. Het stond vol met politieauto’s met grote, gemaskerde mannen van de Guardia Civil die met hun armen over elkaar duidelijk stonden te wachten op iets. Er was die ochtend een serieuze en vooraf geplande inval gedaan door de Guardia Civil. Via het half openstaande rolluikje aan de achterzijde zagen we alles gebeuren en zagen we dat onze vorige achterbuurman en de mannen die daarna de huizen ‘bewoond’ hadden in de boeien werden geslagen en werden afgevoerd. Inmiddels waren alle bewoners op de hoogte van het hele schouwspel dat zich recht voor onze deur had afgespeeld en spraken we elkaar die middag allemaal uit over hoe opgelucht we waren dat ze waren opgepakt. De dagen die volgden moesten we afwachten of de mannen zouden terugkeren. Ze zouden voorkomen bij de rechter en afhankelijk van de uitspraak zouden ze worden vastgehouden of vrijgelaten. Het bleef stil. Godzijdank.

Langzamerhand keerde de rust terug in het complex en raakte iedereen weer een beetje gewend aan wat extra rust en bewegingsvrijheid. Ook de lockdown liet namelijk inmiddels een beetje meer beweging toe. Wat een verademing was dat! Net op het moment dat het allemaal weer normaal leek, keerde een van de gearresteerde mannen terug. Zijn vrijlating moest natuurlijk gevierd worden. De hele familie kwam op visite voor een groot avondmaal en tassen vol met eten en drank werden het huis ingesleept.
Van onze lieve Spaanse buren kregen we een filmpje van YouTube doorgestuurd waarin de arrestatie werd belicht en daarin werd gesproken over een grote bende die actief was in de omgeving van Alcaucín. Ze zouden veel leegstaande huizen hebben leeggeroofd en de gestolen waar hebben doorverkocht. De reportage maakte ook melding dat deze bende ook actief was in de drugshandel en betrokken was bij het kweken en verhandelen van onder andere wiet. Het was ons inmiddels al duidelijk dat onze zogenaamde ‘nieuwe’ buren geen lieverdjes waren. Gelukkig keerden de overige krakers en criminelen niet meer terug. De dreiging bleef echter, omdat door de lockdown steeds meer Spaanse gezinnen moeite hadden om rond te komen en het aantal kraken nam toe. Zo ook in ons rustige bergdorpje.

Vanaf dat moment gebeurden er de meest rare dingen. zelfs op klaarlichte dag.

We waren dan ook deels opgelucht toen een verdere versoepeling van de lockdown restricties werd aangekondigd. Dat betekende dat wij met de eigenaren van La Calera konden afstemmen wanneer wij naar Teba zouden kunnen verhuizen. Voor ons kon het niet snel genoeg zijn en na afstemming met de eigenaren werd de magische datum 1 juli afgesproken. We konden eind juni met een klein deel van onze inboedel van Alcaucín naar onze nieuwe thuisplek afreizen. Onze overige bezittingen, die meer dan 1,5 jaar in opslag hadden gestaan, hebben we diezelfde middag ook meteen verhuisd. Na een dag hard zwoegen stond onze hele inboedel bij onze nieuwe casa. We hebben inmiddels al het een en ander uitgepakt, maar er zit nog steeds heel veel in dozen. Daarover vertellen we graag een volgende keer meer. De tijd vliegt en dat is goed, want het zorgt ervoor dat we vooruitgaan… ­­op naar betere tijden.

Voor degene die het nog niet gezien heeft, neem gerust een kijkje op onze website www.casalacalera.com. 
Momenteel leggen we de laatste hand aan de restyling van de appartementen en dan delen we ook snel nieuwe foto’s met iedereen.