Waar staan we nu?

Eindelijk weer eens een momentje voor het schrijven van een nieuwe blog. Het is voor mij, Yvonne, ook altijd weer een moment van bezinning. Ook nu sta ik weer even stil bij het feit dat we inmiddels al twee jaar in Spanje wonen. Twee jaar! Madre mía! Zelfs in Spanje, waar bepaalde zaken voor ons Nederlanders in een slakkentempo gaan, vliegt de tijd ondanks Corona en nog veel meer gekkigheid razendsnel voorbij. Het is niet altijd goed om te veel bij bepaalde zaken stil te staan, zeker niet als het veel energie vreet. Maar soms is het toch even goed om te doen. Even letterlijk stilstaan, rondkijken en onszelf in de arm knijpen en ook te beseffen: ja, we zitten hier (nog) gewoon! Kijk dan even! Zelfs na twee jaar gebeurt het nog regelmatig dat we door zo’n moment gegrepen worden. 

“Soms moeten we ook gewoon even stilstaan, rondkijken en onszelf in de arm knijpen.”

In onze blogs van de afgelopen twee jaren hebben we veel gedeeld over ons grote avontuur rondom de emigratie en het opzetten van onze Casa Rural (Bed & Breakfast) in Spanje. Uit eigen ervaring weten we dat veel mensen nieuwsgierig zijn en zich bepaalde zaken afvragen. Zelf zijn we net zo nieuwsgierig aangelegd. Wij genieten daarom ook nog altijd van de afleveringen van het tv-programma ‘Ik vertrek’. Tijdens de eerste periode in lockdown van Corona in Spanje hebben we zelfs alle seizoenen van het programma teruggekeken. We genoten op dat moment even van andermans leed. Heel erg, maar waar. We vergaten op die manier heel even al onze eigen ‘troubles’.
Ook het nieuwe seizoen hebben we weer trouw gekeken. We staan echter wel versteld van wat we eigenlijk te zien krijgen. Of beter gezegd, wat we vooral NIET zien. Hoe leuk het programma ook is, volgens ons geeft het vrijwel toch vaak een totaal vertekend beeld van de realiteit en Corona lijkt soms in geen velden of wegen te bekennen. Heel bijzonder. We zijn van mening dat zo’n avontuur niet simpelweg in een aflevering te vangen is. We zijn tot de conclusie gekomen dat we zelf inmiddels een heel seizoen hadden kunnen vullen met alles wat er inmiddels op ons pad is gekomen. We vragen onszelf ook wel geregeld af hoe we het allemaal volhouden. Opgeven is eigenlijk geen optie. Tenminste nog niet.

We genoten op dat moment even van andermans leed.

Daarom leek het ons interessant om via social media te vragen wat men nu nog van ons wil weten. Van eenvoudige vragen tot diepgaande vragen waar we toch even wat langer over moesten nadenken om deze te kunnen beantwoorden. Leuk, maar soms ook heel confronterend.  

Ask us (almost) anything!

Hoe gaat het met de heimwee? Het lijkt me toch een stuk moeilijker in deze tijd met Corona en op en neer vliegen niet even snel kan. 

We hebben allebei niet echt heimwee gehad. Ik had bedacht dat ik het eerste jaar in Spanje wilde doorbrengen zonder terug naar Nederland te vliegen, als een soort van test. Nou, dat is meer dan gelukt. We vertrokken eind februari 2019 en al snel volgde er twee keer familie in mei, augustus en november dat jaar. Die bezoekjes gaven een heel fijn gevoel en waren ook echt momenten om naar uit te kijken. Daarnaast besloten we ook uit financieel oogpunt de hand op de knip te houden en niet zomaar naar Nederland te vliegen. We wisten niet hoe lang onze zoektocht naar onze droomplek nog zou duren en welke investeringen we daarvoor nog zouden moeten doen. Door Corona konden we het afgelopen jaar nog veel lastiger terug naar Nederland en dat is om die reden ook nog steeds niet gebeurd. We hebben nu een groot deel van de familie al twee jaar niet meer gezien en dat valt ons op sommige momenten heel erg zwaar. Zeker als het even tegen zit. Gelukkig is communiceren tegenwoordig heel makkelijk, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met een fysieke knuffel. De restricties rondom het reizen maken alles nu nog veel moeilijker en dat is soms wel frustrerend. De optie om voor een paar tientjes even op en neer te vliegen zit er momenteel gewoon niet in en dan is Spanje ineens toch wel ver weg van Nederland.

Wat missen jullie buiten knuffelen met familie en vrienden en het typische Nederlandse eten het meest? 

Het zijn met name luxeproblemen die met keuze & variatie, gemak, comfort en een bepaalde vanzelfsprekendheid te maken hebben. We missen het meest het gemak van bepaalde zaken die in Nederland een stuk makkelijker zijn dan in Spanje. Dit heeft ook vaak met afstand en bereikbaarheid te maken. Bijvoorbeeld iets online bestellen. Vandaag besteld, morgen in huis, dat bestaat hier niet. Het duurt allemaal wat langer en aangezien we niet een heel duidelijk adres hebben is het voor ‘Pieter Post’ daarom soms wat lastiger. Ze nemen soms niet eens de moeite om een adres te zoeken als het te ingewikkeld wordt.
Of bijvoorbeeld even naar de bouwmarkt, omdat je net dat ene schroefje niet hebt. We wonen een klein uurtje het binnenland in waar alles wat meer ‘back to basic’ is en we voor dat soort zaken de grote stad richting de kust moeten opzoeken. Voordeel is wel dat we daar dan altijd weer een ‘uitje’ van proberen te maken.
Daarnaast hebben we in de winter ook wel de thermostaat van de centrale verwarming gemist. Het gemak en comfort om de thermostaat omhoog te draaien. Spaanse huizen zijn over het algemeen niet voorzien van centrale verwarming en de huizen zijn ook slecht of niet geïsoleerd. Het is in Spanje heel normaal om in de bouwmarkt een klein rond tafeltje te kopen waaronder je een ‘brasero’ (elektrisch straalkacheltje) plaatst met een tafelkleedje eroverheen en de hele familie met de benen onder het kleedje rondom het tafeltje zit. Die hebben wij dan niet, maar wij maken gretig gebruik van onze elektrische kacheltjes, of zo nu en dan steken we voor de gezelligheid de open haard aan. Elektriciteit is helaas ook nog eens vrij duur dus in de wintermaanden rijzen de stookkosten nogal flink de pan uit.

Redden jullie het financieel nog?  

Vooraf hadden we een duidelijk doel en plan. We hadden onszelf uiterlijk een jaar de tijd gegeven om te zoeken naar een locatie voor onze plannen voor onze Casa Rural (Bed & Breakfast). Een jaar nadat we in Spanje arriveerden tekenden we het contract voor Casa La Calera. We hebben dit pand niet gekocht, maar we huren het. Om die reden was onze zoektocht nogal een uitdaging, omdat die huurconstructies gewoonweg bijna niet of lastiger te vinden zijn. We hadden vorig jaar meteen kunnen starten met de business, ware het niet dat direct na het tekenen van het contract Corona als een bom insloeg. Iets wat niemand zag aankomen. Niet hoe lang het ging duren en helemaal niet wat daarvan de consequenties zouden zijn. Alle bestaande boekingen van vorig seizoen zijn om die reden geannuleerd. We mochten nog net twee keer gasten en een verdwaalde wandelaar verwelkomen en in de watten leggen. Maar dat was het dan ook. Ook hadden we vooraf nog een rampscenario uitgetekend met een minimaal aantal boekingen. Dat rampscenario werd nog slechter, want er waren vrijwel geen boekingen. 2021 zou dan zeker succesvol moeten worden, maar er is nog steeds grote onzekerheid over de ontwikkelingen rondom corona en alle restricties. Financieel is het daarom erg uitdagend. Ondanks die onzekerheid en onwetendheid weten we toch steeds kleine stapjes vooruit te maken. We doen alles goed overwogen en doordacht en proberen financieel verstandige keuzes te maken.

Daarnaast heb ik, Yvonne, het geluk dat ik vrijwel direct in Spanje als autonomo (zzp’er) ben geregistreerd. Ik genereer inkomsten met mijn eigen bedrijf CUP Design, als grafisch vormgever. Daarnaast ontvang ik nu in deze crisissituatie een klein beetje steun van de Spaanse overheid. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen.
Patrick zijn inschrijving als autonomo voor de Casa Rural kon pas later plaatsvinden nadat de noodsituatie was afgekondigd, waardoor hij helaas niet in aanmerking komt voor deze steun.  

Begin van dit jaar hebben we besloten dat we voor de verdere ontwikkeling van onze droom echt dit seizoen zullen moeten afwachten. Het zal erop of eronder worden voor ons. Aan het eind van het seizoen zullen we de balans op moeten maken. Dat besef was even een zware dobber. We willen natuurlijk niet (zomaar) terug naar Nederland. Zeker niet omdat de weg om hier te komen vrij zwaar was en we voor ons gevoel nog niet eens zijn begonnen. We hebben er zoveel voor gedaan en gelaten dat het heel erg jammer en vooral ongelofelijk triest zou zijn als we na het seizoen de stekker eruit moeten trekken. Voor nu parkeren we die gedachten en hopen we natuurlijk dat de verbetering van deze situatie rondom Corona snel komt.  

Hoe is jullie werksituatie nu? Is deze anders dan de planning was? 

Corona heeft duidelijk voor iedereen heel veel roet in het eten gegooid. Ook voor ons. Onze planning ziet er weldegelijk heel anders uit dan verwacht. We hebben ons vanaf het begin af aan flexibel moeten opstellen anders red je het niet. Als je het ene moment dit bedenkt, kan het een uur later totaal anders zijn. We maken van de nood een deugd en gebruiken deze tijd ook heel goed om juist dingen te doen die we anders nooit hadden kunnen doen. Zo was Casa La Calera echt toe aan een nieuwe frisse wind en flinke upgrade en daar zijn we nog steeds druk mee bezig. Er is hier iedere dag wel iets te zoeken om te doen en te verbeteren. De appartementen hebben we vrijwel meteen onder handen genomen. Patrick houdt zich nu voornamelijk bezig met heel veel klussen in en rondom het huis.

Daarnaast ben ik bezig met grafische opdrachten voor opdrachtgevers in Nederland die mij daarvoor inhuren. Als het rustig is met werk dan klussen we samen.  

Mogen jullie toeristen/gasten ontvangen?

We hebben natuurlijk meerdere periodes gehad dat we niemand mochten ontvangen, omdat we als toeristische accommodatie dicht moesten. Later gebeurde dat nog een keer, omdat het dorp op slot moest door de vele besmettingen. We mochten toen twee keer een dikke maand niet uit het dorp zonder geldige reden of papier met geldige reden op zak. Dit was niets in vergelijking met de eerste lockdown in maart 2020 in ons vorige huis waardoor we niet eens het huis mochten verlaten. 

Momenteel mogen we gewoon toeristen ontvangen. Het gekke is dat als er een vliegtuig zou landen met toeristen, deze gewoon bij ons mogen logeren. Als er iemand buiten de provincie Andalusië naar ons wil komen, dan mag dat vervolgens niet omdat de provinciegrenzen nog gesloten zijn. We hebben gemerkt dat veel mensen redelijk vindingrijk zijn geworden en een beetje hun eigen regels en waarheden verzinnen waardoor bepaalde zaken toch gebeuren. Daardoor stijgen de besmettingen weer en worden regels weer strenger. Een hele kromme situatie dus.

Wat heeft het avontuur jullie als mens in positieve zin gebracht? Iets wat je nooit gedacht had en in elk geval niet zou hebben ervaren als jullie niet geëmigreerd waren.  

Dat is een hele lastige vraag om te beantwoorden. We weten niet wat onze toekomst in Nederland ons zou hebben gebracht. Zeker nu in deze Corona-tijd. Ik denk wel dat we erachter zijn gekomen dat we nog sterker zijn dan we dachten. Het is echt niet altijd makkelijk, ook zeker samen niet. De uitdagingen en de tegenslagen zijn zo groot geweest en nog steeds houden we vol. We hebben ook niet echt een andere keuze. Opgeven is geen optie. Er zijn zeker dagen dat we het niet meer zien zitten en ons afvragen waarvoor we het allemaal nog doen. Meestal vinden we dan na een of meerdere minder goede dagen dan toch weer de moed om door te gaan. We peppen elkaar op.
Als we nu in Nederland een aflevering van ‘Ik Vertrek’ hadden gekeken met mensen die zo’n avontuur hadden beleefd als wij het nu ervaren hebben, dan hadden we tegen elkaar gezegd dat we de handdoek allang in de ring hadden gegooid. Nu wij zelf de hoofdpersonen zijn en hier daadwerkelijk dit avontuur leven en beleven, houden we nog steeds vol, zetten we nog steeds door, zijn we vastberaden en volhardend.

Met alle tegenslagen, de afstand tot dierbaren als de gezondheid niet goed gaat, 24/7 alleen op elkaar aangewezen zijn. Als jullie dit vooraf hadden geweten hadden jullie het dan weer gedaan?

Weer zo’n lastige en hypothetische vraag. Het is maar goed dat we vooraf niet altijd alles weten. Ik denk niet dat we het dan gedaan hadden. Maar als we het niet gedaan hadden, dan hadden we ons altijd afgevraagd; wat als … ? Ondanks alle tegenslagen, hobbels, slecht nieuws, flinke huilbuien en echtelijke ruzies en discussies die daarmee gepaard gingen, vinden we ons soms toch ook gewoon stoer dat we het samen gedaan hebben. Anderen hadden allang het bijltje erbij neergegooid. Voor ons beiden was dit van jongs af aan een droom om naar het buitenland te vertrekken en dat is ons gelukt. Nu willen we alleen nog dat het slaagt en succesvol wordt en het ook als een droom gaat voelen en we al het negatieve een beetje achter ons kunnen laten.

Zijn jullie, ondanks alle tegenslagen en de ziekte van Yvonne ’s moeder, echt gelukkig in Spanje?  

Geluk en gelukkig zijn is een breed begrip. Iedereen geeft dat begrip een eigen en andere invulling. Het eerste jaar was een onzeker jaar, omdat we totaal niet wisten waarnaar dit avontuur ons zou leiden. In het tweede jaar kwam daar nog een flinke schep bovenop en gaat voor ons de boeken in als een ongelofelijk zwaar jaar. Op alle vlakken. Dat ervaren we nog steeds zo. Natuurlijk Corona, maar vooral ook de ziekte van mijn moeder, zijn zaken waar we mee opstaan en mee naar bed gaan. Het geeft wel een behoorlijk rafelrandje aan dit grote avontuur. Helaas hoort het allemaal bij het leven en overkomt het je. Net zoals dit alles een trigger voor mijn eigen gezondheid is geweest. Ook dat is bijna een dagelijkse struggle en zoektocht. We zoeken daarin naar de beste manier om met alles om te gaan.
Door de emigratie en het leven in Spanje vinden we het geluk nu in andere dingen. In Nederland is men toch vaak meer met materialistische zaken bezig. Nu zijn het de simpele, kleine dingen die ons een geluksmomentje geven. Dat kunnen op een dag een of zomaar meerdere momenten zijn. Schijnt de zon, dan zijn we sowieso altijd blijer en hebben we al een gelukkig gevoel. En laat de zon hier nu toevallig net even wat meer schijnen dan in Nederland en voelen we ons daardoor vaker ‘gelukkig’. Over het algemeen zijn we gelukkig of ervaren een geluksgevoel als een combinatie van dingen redelijk goed gaan. Als het met onze familie goed gaat en als het met ons zelf goed gaat en als iedereen in goede gezondheid is, want uiteindelijk is dat het belangrijkste wat er is.

We vonden het leuk om eens wat dieper op de vragen die we kregen in te gaan. Het waren pittige, maar heel begrijpelijke vragen en altijd makkelijker om te stellen dan te beantwoorden. Iedereen is op deze manier weer iets meer van ons te weten gekomen. Het leven is gewoonweg niet zo simpel en zwart-wit. Het is maar hoe je zelf in het leven staat, wat er op je pad komt en hoe je daarmee dealt.   

Voor de komende maanden blijven we hoop houden op verbetering. Wij maken ons klaar om gasten te ontvangen die staan te popelen om ons eindelijk op te komen zoeken. We begrijpen dat we in een lastig pakket zitten met zijn allen en daarvoor hebben we een speciale Covid-19 garantie bedacht waardoor de drempel wellicht wat lager ligt en je gewoon de knoop kunt doorhakken om ons te bezoeken. We hopen dat de mensen die ons en deze geweldige plek in ‘real-life’ willen bewonderen dan ook daadwerkelijk gaan boeken. Alleen dan gaan we het redden!!! 

Dus ga naar onze website, bekijk de appartementen en de beschikbaarheidskalender en boek nu je droomplek bij ons bij Casa La Calera in het prachtige Andalusië. www.casalacalera.com
Hasta pronto! Liefs van ons.