Alweer twee maanden in Spanje.
De tijd vliegt. Zelfs als we de helft van de tijd vaak alleen nog maar aan het wachten zijn. Wachten op dingen. Welke dingen? Dingen die geregeld moeten worden en dingen die in Spanje heel lang kunnen duren voordat ze geregeld zijn. De Spaanse bureaucratie en de mañana mañana cultuur hebben zich al dubbel en dwars bewezen. Best wel lastig voor ons als controlefreaks. Waar we ons allebei zo snel mogelijk proberen aan te passen aan deze relaxte laid back Spaanse mentaliteit, die ons wel bevalt, is het toch soms lastiger dan we denken en zijn er ook zeker ‘kleine’ irritatiepuntjes.
Vanaf het moment dat we in Nederland de knoop doorhakten om naar Spanje te verhuizen zijn we in de regel- en organisatiemodus gegaan. En daarin zitten we nog steeds. We doen het hier in Spanje wel duidelijk een tandje rustiger. Dat komt vooral omdat we van heel veel mensen en instanties afhankelijk zijn en het er hier nu eenmaal gewoon een stuk langzamer aan toe gaat. Het belangrijkste dat we in Spanje als eerste moesten regelen, naast het vinden van onderdak natuurlijk, was het krijgen van een NIE-nummer (een id/sofinummer dat je als buitenlander in Spanje hoort te hebben), een auto, bankrekening en telefoonnummer. Nou, hoe moeilijk kan het zijn? Ha! Daar zijn we al snel van teruggekomen.
Na onze eerste dagen in Spanje gingen we de 2e week van maart heel positief gestemd op maandagochtend naar het politiebureau voor de aanvraag van ons NIE-nummer (dat moet bij het politiebureau namelijk). Bij binnenkomst zat vlak achter de deur een Spaanse politieman achter een tafeltje met een lijst namen voor zich. Onze namen stonden daar natuurlijk niet op en dus mochten we niet naar binnen. We vroegen hem naar de gang van zaken met betrekking tot het verkrijgen van een NIE-nummer. Gelukkig kon de beste man ook ‘un poco ingles’ (een beetje Engels). Hij legde uit dat we alleen op afspraak voor een NIE-nummer naar binnen mochten en dat we daarvoor formulier 790, dat we online konden downloaden, moesten invullen en dat moesten meenemen. Lachend verlieten we het politiebureau. Natuurlijk wisten we wel dat dit niet zo eenvoudig zou zijn als we gehoopt hadden.
“Gelukkig kon de beste man ook ‘un poco ingles.”
Terug richting de auto liepen we langs een kleine fotostudio waar je pasfoto’s kon laten maken (1 deur naast het politiebureau), waar op het raam formulier 790 op het raam was geplakt. Daar moesten we naar binnen! We sloten aan in een korte rij wachtende mensen voor ons. Achter een bureautje zat een jongedame aan haar laptop en zij hielp de ene na de andere persoon met het invullen van formulier 790, printte deze uit en incasseerde voor ieder ingevuld formulier vervolgens een paar euro. Ideaal voor ons! Zo kwamen we zonder al te veel moeite aan een ingevuld formulier 790. De jongedame van de fotostudio vertelde dat we hiermee naar een bank moesten gaan die in ruil voor een kleine betaling het document zou legaliseren met een officiële stempel. Bij Bank 1 konden we helaas geen stempel krijgen en deze verwees ons door naar Bank 2, maar meldde ons dat het daar alleen op dinsdagen en donderdagen mogelijk zou zijn en het was maandag. Maar hé, we zijn niet voor 1 gat te vangen en liepen gewoon bij Bank 2 naar binnen waar bleek dat het volgens de dame achter de balie geen enkel probleem was. Met het gestempelde formulier gingen we vervolgens weer terug naar de jongedame van de fotostudio, die voor ons online een afspraak maakte bij het politiebureau. Dit kon pas over 2 weken, maar de Spanjaarden maken zich nergens druk om, dus waarom zouden wij dat wel doen?
Twee weken later stonden we netjes op tijd om 11.00 uur bij het politiebureau. Zou het vandaag echt gaan gebeuren? Zouden we vandaag ons NIE-nummer krijgen? Lichtelijk gespannen mochten we dit keer wel naar binnen, omdat onze namen nu natuurlijk wel op het lijstje van de politieman bij de ingang stonden. Bij het omroepen van ons nummer kregen we bij de balie weer een formulier in onze handen gedrukt! Dit formulier moest ingevuld en gekopieerd worden. Kopiëren kon volgens de dame achter de balie bij de fotostudio 1 deur verderop, ons inmiddels welbekend. Na het inleveren van de kopietjes bij de balie kregen we de boodschap dat we mañana tussen 13.30 en 14.00 uur moesten terugkomen om iets op te halen. We wisten niet eens wat we nu eigenlijk mañana konden ophalen. Maar goed, het zal wel, dachten we. Mañana stonden we om 13.30 uur bij het politiebureau en sloten achteraan in de rij van mensen die blijkbaar allemaal hun NIE-nummers kwamen ophalen. Althans dat verhaal hadden we zelf bij het hele tafereel bedacht. Toen het onze beurt was stapten we naar voren richting de balie, lieten we een formulier zien dat we de vorige dag gekregen hadden, waarna de dame aan de balie druk rommelde tussen een stapeltje formulieren. Plotseling kregen we allebei een papier in onze handen gedrukt. Dit was het formulier waar we al die tijd met smart op gewacht hadden. Geen officieel geplastificeerd pasje? Nee, gewoon een eenvoudig velletje papier! Een papier waarop onze persoonsgegevens stonden en daaronder een blokje met in hoofdletters ons NIE-nummer. Was dit serieus? Hing er nergens een bananasplit-camera? Maar dit was echt de manier hier, blijkbaar. Blij en ook opgelucht verlieten we het politiebureau. Het was ons gelukt! Eindelijk konden we nu door met het regelen van de andere duizend-en-een te regelen dingen.
het was niet meer dan een eenvoudig velletje papier!
Het regelen van het NIE-nummer was nog niets in vergelijking met wat daarna volgde. De grootste uitdaging was en is nog steeds het afsluiten van een Spaanse bankrekening. Het regelen van de bankrekening is bijna te bizar voor woorden en van gekkigheid weten we soms zelf niet eens meer hoe het nu ook alweer is gegaan. We zouden nu heel staccato alle stappen puntsgewijs kunnen opnoemen, maar we weten dat iedereen stiekem natuurlijk met smart zit te wachten op alle sappige details van dit verhaal. De sappige details horen er nu eenmaal gewoon bij. Door de sappige details kunnen wij zelf namelijk ook nog steeds erg lachen om alles. Huilen kan altijd nog. Toch?
Inmiddels zijn we namelijk al zeker een dikke maand verder sinds we begonnen met de aanvraag van onze Spaanse bankrekening en we staan nog steeds in de wachtstand. Voor het afsluiten van een bankrekening is namelijk een Spaans telefoonnummer nodig en dat hadden we natuurlijk nog niet… ook omdat je voor een Spaans telefoonnummer namelijk een bankrekening nodig hebt! Hoe dan? Het lijkt wel een beetje de kip en het ei verhaal. We kochten daarom een prepaid simkaartje waarmee Patrick een Spaans telefoonnummer heeft en waarmee hij online probeerde een bankrekening te openen. (Volgens onze Spaanse buurman was dat namelijk zo gepiept. Maar ja, hij heeft makkelijk praten, hij is een Spanjaard.) Na het online invullen van vele vragen, kwam Patrick terecht in een videochat met een medewerkster van de bank die pats boem de lijn verbrak toen hij aan haar vroeg of ze ‘un poco ingles’ kon. Dat kon ze niet, dus adios!!! Weg was ze, videochat beëindigd. Verbijsterd werd Patrick achter het beeldscherm achtergelaten. Natuurlijk proberen we zoveel mogelijk in het Spaans zaken te regelen, maar bepaalde zakelijke en juridische termen gaan verder dan onze huidige Spaanse talenknobbel.
“Het lijkt wel een beetje de kip en het ei verhaal.”
Het schoot allemaal maar niet op met die online aanvragen. Slechte internetverbinding waardoor we formulieren niet konden uploaden en we steeds uit het systeem werden gegooid; informatie die nodig was maar wij gewoonweg nog niet kunnen aantonen. Na een aantal keren proberen besloten we daarom een fysiek bezoek aan diezelfde bank te brengen. Daar kregen we van de medewerkster te horen dat er iedere maand een vast bedrag in de vorm van bijvoorbeeld salaris op de rekening gestort moest worden en er verplicht een ziektekostenverzekering voor beiden afgesloten moest worden. Dat was geen optie voor ons, omdat wij dat anders wilden regelen. Dus gingen we op zoek naar een andere bank.
Na een aantal online pogingen bij verschillende banken ‘lukte’ het bij bank 3. Nou ja, lukken is een groot woord. Het is nog steeds niet echt gelukt. We vroegen een gezamenlijke bankrekening aan en voerden allebei onze persoonlijke gegevens in. We kregen een bankrekeningnummer en daarop volgde een sms met het bericht van de Bank dat er door de Correos Express (koerier) een pakketje aan de deur afgeleverd zou worden. De volgende dag hebben we de hele dag in spanning op de koerier gewacht. Nada! Online kregen we een melding dat we niet thuis zouden zijn geweest. We probeerden ook online een nieuwe bezorgafspraak te maken, maar er zat nergens een button waarmee we de mail konden verzenden. Dit moest niet gekker worden. Een dikke week later zagen we ineens in de online omgeving van Correos Express dat we nu wel een nieuwe afspraak konden maken.
Via een link konden we zelf een dagdeel voor bezorging kiezen. Mañana zouden ze tussen 10.00 en 14.00 uur komen. De ochtend en ook de middag verstreken. Correos Express was in geen velden of wegen te bekennen. We hadden de hoop al opgegeven, totdat wonder boven wonder om 20.00 uur de deurbel ging. Daar was dan eindelijk de koerier met ons pakketje. Het lukte hem niet om het pakketje te scannen dus vroeg hij om een fysieke handtekening in plaats van digitaal en weg was de beste man. Dolblij maakten we het pakketje open, waar we vervolgens zwaar teleurgesteld alleen een saai informatieboekje van de bank in de envelop aantroffen. En nu? We konden nog steeds niks. Het zal wel weer een stap in het proces zijn, dachten we. De volgende ochtend stond de bezorger weer aan de deur, want hij had een code moeten scannen wat dus niet was gelukt, maar die wel nodig was. Het lukte nu nog steeds niet. Hij zou er later nog een keer voor terugkomen, zei hij.
Diezelfde ochtend werd Patrick op zijn Spaanse nummer gebeld door een dame van de bank; Patrick vroeg of zij ‘un poco ingles’ kon, dat was wederom niet het geval, waarbij de dame aangaf dat om 11.00 uur haar collega zou terugbellen die wel Engels sprak. Om 11.00 uur belde inderdaad de Engelssprekende collega van de bank terug en legde uit dat we in de laatste fase waren om de bankrekening te activeren. We moesten als bewijs € 1,- van onze Nederlandse bankrekening naar onze Spaanse bankrekening overmaken. Per mail moesten we een bevestiging sturen waarop de afschrijving van die euro te zien was, waar onze beide namen zichtbaar waren en het logo van de Rabobank te zien was en dat alles moest eigenlijk ook nog in het Engels zijn. Dat laatste detail hebben we gewoon genegeerd, want hoe gingen we dat nu weer regelen? Dus we probeerden het gewoon en hielden ons een beetje van de domme (wat we hier wel vaker moeten doen om toch iets geregeld te krijgen). Niet geschoten, altijd mis. Alle gegevens hebben we vervolgens gemaild. Maar helaas pindakaas, het was dus niet genoeg. Het document moest in het Engels zijn. Zelfs de overgemaakte euro werd teruggeboekt.
Later die dag belde de Correos Express bezorger ook nog met de vraag of we onze kopie van onze paspoorten naar hem konden sturen, via WhatsApp naar zijn privé nummer. Daar waren we toch wat voorzichtig mee en deze hebben we niet gestuurd. Geen probleem gaf de beste man aan. Mañana zou een collega bezorger hiervoor komen om alles af te ronden. De volgende dag dat de collega bezorger zou komen, liet hij door een berichtje weten dat het mañana zou worden en daarna was het stil… We wachten nu nog steeds en zijn er online bij de Correos Express in onze status van aflevering van het pakket alleen maar foutmeldingen te zien. We hebben niks meer van de Correos Express gehoord en ook niets meer van de Spaanse bank. We wachten nu namelijk nog op de Rabobank in Nederland, die wij netjes hebben gevraagd ons te voorzien van een simpele brief die wij nodig hebben om onze Spaanse bankrekening te kunnen openen. We wachten nu al bijna 2 weken. Het digitale systeem van Rabobank Nederland heeft wat achterstand opgelopen. Hopelijk krijgen we snel het document zodat we dit hele proces eindelijk succesvol kunnen afronden.
Om toch nog even met een positieve noot af te sluiten, delen we graag ook nog even een aantal zaken die wel soepel en vlot verliepen.
- Via een Spaanse verhuursite hebben we een opslag gevonden en met een paar mailtjes hebben we alles daarvoor kunnen regelen. Dat wisten jullie al, maar laten we het vooral niet vergeten.
- Via dezelfde Spaanse verhuursite hebben we ook lastminute ons huidige tijdelijke onderkomen gevonden. Binnen een paar mailtjes over en weer was alles geregeld. Ook deze info was jullie al bekend, maar het mag best nog een keer benoemd worden.
- Eind maart kochten we, na een hele dag op autojacht te zijn geweest en verschillende autohandelaren van Velez-Malaga tot Marbella te hebben bezocht, een auto. Bij onze laatste autodealer hakten we de knoop door en binnen een uur hadden we met Salvador de deal gesloten en waren we de trotse bezitters van onze eerste ‘Spaanse’ auto, waarmee we inmiddels al veel kilometers hebben gereden.
- Voor deze auto sloten we online binnen een paar tellen succesvol een verzekering af waarvoor we alleen ons NIE-nummer nodig hadden.
Na dit alles lachen we nog steeds. Zelfs toen iedereen in Nederland tijdens Pasen zowat in bikini en met teenslippers aan eieren aan het zoeken was en wij met onze geitenwollen sokken onder een kleedje met het straalkacheltje aan binnen zaten omdat het zo koud was en de regen met bakken uit de hemel viel.
Inmiddels weten we dat het ook hier af en toe flink kan regenen. Het grote verschil alleen is dat na zo’n regenbui de zon ook weer veel sneller tevoorschijn komt. Als we ’s avonds ons bed opzoeken gaan we met de gedachte naar dromenland wetende dat het mañana gewoon weer een stralend mooie dag zal zijn.