De periode dat het allemaal nog meer tranquilo gaat.

Juli is voorbijgevlogen, inmiddels is het gewoon alweer half augustus en zit de zomervakantie er hier alweer bijna op. Ons derde familiebezoek hebben we ook al achter de rug. Altijd heel gezellig en voor ons fijn om familie ons nieuwe Spaanse leven te laten zien. Dat het hier ‘tiempo de pepino’, oftewel komkommertijd is, is ook zeker te merken. Waar het normaliter allemaal al niet zo heel snel gaat om iets voor elkaar te krijgen, gaat het nu in de twee heetste maanden van het jaar helemaal een stuk meer tranquilo en zijn de Spanjaarden niet vooruit te branden. De dag begint voor vele Spanjaarden in de ochtend niet met een ontbijtje, maar eigenlijk alleen met een kop koffie, soms met een croissant, churros of brood met een smeersel van tomaten. Later op de ochtend wordt er een kleine versnapering genuttigd, vaak zelfs al met een biertje of wijntje erbij, ook als men gewoon aan het werk is. Vanaf 14:00 uur tot 17:00 uur zijn veel bedrijven en winkels gesloten.

Vooral in dorpen, zoals het onze en het welbekende Polopos van het RTL4 programma ‘Het Spaanse Dorp’, lijkt het dan wel uitgestorven. Op een verdwaalde zwerfhond of -kat na is er geen kip op straat te bekennen. Tijdens eerdere vakanties naar Spanje, begrepen we nooit waarom we nergens mensen zagen als we tijdens een dagtrip een dorpje bezochten. De Spanjaarden trekken zich, na hun uitgebreide lunch, op het heetst van de dag terug en buiken uit tijdens een siësta. Wat we nu volledig begrijpen! In deze periode waar de zinderend hete dagen meer gewoonte dan uitzondering zijn, gaat het allemaal automatisch een tandje meer tranquilo. Wij zorgen er tegenwoordig dus voor dat we in de ochtend onze lijntjes hebben uitgezet als er iets geregeld moet worden. Na 14:00 uur kunnen we het vergeten en moeten we zeker weer tot de volgende dag wachten en meestal zelfs nog langer. Ook wij trekken ons terug op de heetste momenten van de dag. Ons ritme sluit zich steeds meer aan op dat van de Spanjaarden. Echter draaien onze werkzaamheden tijdens de Spaanse siësta, onder het gesuis van de ventilator op de achtergrond, gewoon door. Wij hebben een doel voor ogen en zolang dat doel nog niet bereikt is, kunnen we onze tijd tijdens de dagelijkse siësta beter besteden. Het woord efficiency zoals wij dat kennen komt niet echt in het Spaanse woordenboek voor. 

Het gaat allemaal automatisch een tandje meer tranquilo.

Zoals iedereen wellicht eerder gelezen heeft, verliep het proces van het online afsluiten van onze bankrekening ook niet even soepel en efficiënt. Dus besloten we halverwege juni, ver voor de siësta en de komkommertijd, dan toch maar goed voorbereid met een tas vol belangrijke paperassen onze eigen Cajamar Bank in het dorp binnen te wandelen. Een twintigtal handtekeningen en anderhalf uur later, liepen we met een gezamenlijke bankrekening naar buiten. Was het ons dan nu echt gelukt? Maar natuurlijk verliep dat, zoals we inmiddels hier wel een beetje gewend zijn, met een paar kleine omwegen en minder efficiency dan we in eerste instantie dachten. Zo ontbrak eerst Yvonne ’s achternaam in het contract waardoor we bij de dame van de Cajamar Bank alle handtekeningen opnieuw moesten zetten om dit te laten wijzigen. Een week later viel dan eindelijk de bankpas in de bus, maar ontbrak de pas van Yvonne alsnog. Deze werd opnieuw door de dame van de Cajamar Bank aangevraagd. Toen ook eindelijk deze bankpas werd bezorgd stond alles erop behalve de achternaam. Zucht. Volgens onze inmiddels grote vriendin bij de Cajamar Bank zou het geen probleem zijn; de naam past er gewoon niet op, was haar antwoord. Hier in Spanje is dat allemaal geen probleem! We maakten nog een gezellig praatje met haar en vroegen of ze deze zomer nog op vakantie zou gaan. Inderdaad, 2 weken met haar gezin op vakantie naar Cádiz. Voordat we haar konden vragen of een collega haar werkzaamheden zou overnemen, vertelde ze dat de bank tijdens haar vakantie 2 weken dicht zou zijn. Ze zou een briefje op de deur plakken met de melding dat ze op vakantie was en de bank 2 weken gesloten zou zijn. Verbaasd keken wij elkaar aan en schoten in de lach. Want ook dat kan allemaal alleen maar in Spanje!

Zo verbazen we ons nog bijna dagelijks over de gang van zaken hier. De Spanjaarden schilderen gerust hun huis weer netjes wit bij 35 graden, worden de stoeprandjes van de rotondes of parkeervakken ook weer lekker opgefrist met nieuwe verf tijdens het heetste uur van de dag en dragen de oudere Spanjaarden steevast gewoon een lange polyester pantalon tijdens een hittegolf. Ook lag het openbare zwembad aan de overkant van onze straat er tot eind juni nog steeds erg verlaten bij. Het was op dat moment al prachtig weer en wij hadden al volop van ons privézwembad bij ons complex genoten. We dachten dat er dit jaar niets meer met het openbare zwembad ging gebeuren. Tot we er ineens kort voor de start van de zomer (1 juli) beweging zagen. Een groepje werklui ging van de een op de andere dag aan de slag met het opknappen van het zwembad. Iedere dag gebeurde er wel iets. Om klokslag twee uur in de middag lieten ze hun spullen letterlijk uit hun handen vallen en zat het werk er voor die dag weer op. Rondom het middaguur was het namelijk al behoorlijk warm. Niet echt efficiënt dus in onze ogen. Waarom hadden ze deze werkzaamheden niet eerder in het nog koelere voorjaar gedaan? Net op tijd en voor de opening op 1 juli was het groen geworden zwembad schoon geschrobd, losse mozaiëktegeltjes opnieuw gelijmd, open voegen opnieuw gevoegd, de vervaagde strepen weer fris aquablauw geverfd, het zwembad weer gevuld, onkruid gewied, de stalen parasolframes weer voorzien van nieuwe dakjes, de kunstgrasmatjes gelegd en de schaduwdoeken opgehangen. Als het echt moet, dan kan het dus toch wel. Het seizoen kon beginnen! De Spaanse families zoeken elkaar nu dagelijks, maar vooral in het weekend, bij het zwembad op om heerlijk af te koelen. Bepakt met koelboxen vol met diverse thuis voorbereidde Spaanse lekkernijen. Inmiddels hebben ook wij een paar keer genoten van het mooie zwembad in gezelschap van onze familie en samen met de locals. Wij lieten echter de koelbox thuis en genoten van de aan het zwembad gemaakte, verse paella. 

“Zo verbazen we ons nog bijna dagelijks over de gang van zaken hier.”

Wellicht dat velen denken dat we alleen maar met paella en een glaasje tinto de verano (een soort sangria) bij het zwembad vakantie aan het vieren zijn in de komkommertijd. Niets is minder waar. We zijn nog steeds elke dag druk bezig met veel regel- en zoekwerk. Het regelen van een bankrekening hebben we inmiddels gelukkig ver achter ons gelaten en dit hebben we ingeruild voor een nieuw traject, namelijk het afsluiten van een privézorgverzekering. Dat is in Spanje vrij gebruikelijk, aangezien de wachttijden van de reguliere zorg erg lang kunnen zijn. Ook weer een uitdaging op zich aangezien we inmiddels op medisch vlak een klein rugzakje hebben en veel zorgverzekeraars ons daarom niet willen accepteren.

De inschrijving van Yvonne als autonomo (zelfstandig ondernemer) verliep met hulp van een advocaat en gestor vrij soepel en alles is nu officieel geregeld. Yvonne werkt met haar eigen onderneming CUP Design door aan mooie grafische ontwerpklussen voor haar Nederlandse klanten. Inmiddels is er zelfs een nieuwe klant uit Spanje bij gekomen. Voor een Nederlands stel dat een restaurant in Alicante heeft overgenomen werkt CUP Design aan een nieuwe huisstijl. Het stel zal in het najaar in een nieuw SBS6 tv-programma te zien zijn. Hoe leuk is dat!
Patrick is dagelijks bezig met de zoektocht naar een geschikte locatie en pand waar we onze droom kunnen verwezenlijken. Dit valt allemaal nog niet mee, maar we zetten alle mogelijke lijntjes uit. We zien de zoektocht ook als een avontuur. We hebben inmiddels dan ook al meerdere gesprekken en een aantal bezichtigen achter de rug. Zo komen we iedere keer weer op de mooiste onontdekte idyllische plekken en mogen we lekker geoorloofd binnen gluren in authentieke Spaanse huizen.
Onlangs belandden we na een bezichtiging al om 12:00 uur met de Spaanse huiseigenaar en zijn Nederlandse vrouw met een glas wijn en kaas aan de keukentafel. We reden een paar uur later en een aantal mooie verhalen rijker weer terug naar huis. Het huis was helaas alleen te koop (wij zoeken een pand om te huren) en ook niet geschikt voor onze plannen. Ook de andere bezichtigingen hebben ons veel nieuwe inzichten gegeven, maar helaas nog niets concreets opgeleverd. Ons wensenlijstje is redelijk omvangrijk. We proberen zo dicht mogelijk bij ons wensenlijstje te blijven, omdat we deze stap maar een keer kunnen maken. Het moet dan ook meteen goed en raak zijn.

“om 12.00 uur zaten we al aan de keukentafel aan de wijn en kaas.”

Het einde van de komkommertijd is nu bijna in zicht. Wij gaan onverminderd verder met onze Nederlandse efficiency en mindset. Als de temperaturen weer iets draaglijker zijn geworden in ons mooie Spanje, zetten we er weer een extra tandje bij.