'IF YOU CAN DREAM IT, DO IT!'

Het is weer tijd voor een nieuwe blog, want hoeveel kan er in een korte tijd veranderen en gebeuren. De wereld staat op zijn kop en we leven momenteel in een hele bizarre tijd. Wij niet alleen, maar eigenlijk iedereen. Per land of regio zijn echter wel degelijk hele grote verschillen zichtbaar met betrekking tot het Corona-virus. Spanje is hard geraakt en dit heeft het dagelijkse Spaanse leven op zijn kop gezet. Vanaf 13 maart zitten we al ‘opgesloten’ in ons huis aan de voet van de berg, waar al 3 weken een grote grijze wolk omheen lijkt te hangen. Helaas volgde er vreselijk verdrietig nieuws, 2 dagen nadat wij ons mooie bericht over onze grote droom deelden. Een van de belangrijkste personen binnen onze directe familiekring in Nederland is ernstig ziek geworden (geen Corona). De mensen die ons kennen weten inmiddels hoe het met onze persoonlijke situatie gesteld is en welke impact dit momenteel heeft. Plotseling verdween de aarde onder onze voeten en waren we compleet verslagen. Ver van onze familie, waar we nu het liefst bij willen zijn, kijken we vanaf de zijlijn machteloos toe. Waar we eerst nog heel erg blij en enthousiast waren over onze nieuwe toekomstige droomplek, was deze euforie maar van hele korte duur. Het effect van het Corona-virus had nog niet eens de tijd gehad om bij ons in te dalen, of het volgende vreselijke nieuws raakte ons alweer als een donderslag bij heldere hemel. Na ons eerste jaar in Spanje, dat we sowieso al als heel pittig hebben ervaren, zijn deze laatste ontwikkelingen nauwelijks met een pen te beschrijven. Het voelt soms alsof we met onze ziel onder onze arm lopen en er zijn zeker momenten dat we ons serieus afvragen of het ons dit nu allemaal wel waard is. Het is nog steeds heel moeilijk, maar we zijn inmiddels van mening dat opgeven geen optie is. We zijn niet zover gekomen om bij de pakken neer te gaan zitten en nu alsnog de handdoek in de ring te gooien. Dat doen we dus ook niet. Althans, nog niet in ieder geval. 

We proberen op dit moment zo positief mogelijk te blijven en ons te focussen op de dingen die we op dit moment wel nog kunnen doen, want dat zijn er namelijk niet heel veel. Onze bewegingsvrijheid is erg beperkt. We hebben geen hond die we even kunnen uitlaten. Boodschappen doen moet verplicht alleen en in de dichtstbijzijnde supermarkt. Dit is nogal een uitdaging, aangezien sommige buurtsupers maar over een heel beperkte voorraad levensmiddelen beschikken. We blijven in beweging door per dag een aantal keren extra de trap op en neer te lopen. We halen een frisse neus en strekken onze benen door een klein wandelingetje te maken. Welgeteld is dat een paar honderd meter lopen om een blik op het zwembad te werpen en te controleren of het nog niet is overgelopen door alle regen die de afgelopen 3 weken gevallen is. Of we nemen een kijkje op de parkeerplaats om te kijken of onze auto nog niet is weggespoeld.

Het enige wat we wel konden doen en hebben gedaan is achter de schermen verder werken aan onze droom en de website, waaraan we voor de Corona situatie ook al heel hard gewerkt hebben. Ondanks deze rare tijd waar we nu allemaal in leven en de onzekerheden waar we mee te maken hebben voelt het heel dubbel, maar vinden we het nu toch de hoogste tijd om onze nieuwe toekomstige plek met iedereen te delen.
Een unieke plek die het lichtpuntje moet zijn aan het eind van een donkere tunnel. Een plek om naar toe te leven en naar uit te kijken. Een plek die ons, en hopelijk straks nog veel meer mensen, ultieme rust en ontspanning gaat bieden. Een plek waar we hopelijk zo snel mogelijk onze zorgen kunnen laten varen, we weer kunnen opladen en kunnen genieten van de kleine dingen. Genieten van de dingen die normaal gesproken misschien niet meer zo opvielen en vanzelfsprekend geworden waren, maar die straks ineens enorm het verschil zullen maken in hoe iedereen weer opnieuw naar de wereld zal kijken. De wereld is veranderd en zal nooit meer hetzelfde zijn. Laten we hopen dat deze verandering ons allemaal heel veel liefde, hoop, kracht en positiviteit zal brengen. Stay safe & stay strong!

Wil je ook alvast even wegdromen en alles om je heen vergeten?
Kijk dan op www.casalacalera.com zodat je alvast kunt proeven van de sfeer en de rust.
We kijken erg uit naar betere tijden waarin we veel lieve mensen mogen verwelkomen op deze unieke plek!

Eind december, de feestdagen staan voor de deur. Door de lange zomer, meer aangename wintertemperaturen en het vele zonlicht voelt het heel raar dat de donkere dagen voor kerst gewoon zijn aangebroken; alhoewel het er nu, door een blik naar buiten te werpen, er toevallig wel verdacht veel op lijkt. Het komt al de hele dag met bakken uit de hemel vallen. Alleen Chris Rea herinnert ons met zijn kerstnummer eraan dat het tijd is om voor kerst naar huis te rijden. Waar we anders ieder jaar naar familie reden voor kerst, de ene keer naar Friesland en de andere keer naar Limburg, rijden we dit jaar helemaal nergens naar toe; we vieren onze eerste feestdagen met zijn tweetjes samen in Spanje!  

We kijken in deze periode van het jaar graag samen met jullie even terug naar het afgelopen jaar. Het was een bewogen jaar. Het was mooi, spannend, onzeker en soms frustrerend. Ook kwamen er gevoelens bovendrijven waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Maar het was vooral een heel avontuur. Eentje waar we nog middenin zitten, want we zijn nog steeds niet op de plek waar we willen zijn. We zijn vooral heel nieuwsgierig waarnaar dit avontuur ons zal leiden en we staan te popelen om onze droom verder vorm te geven.
Het afgelopen jaar hebben we heel veel moeten regelen en er zijn nog steeds zaken die uitgezocht en geregeld moeten worden. Ons geduld is flink op de proef gesteld en inmiddels stellen we ons daar vooraf aardig op in. Alles kost tijd in Spanje. Heel veel tijd. Dat werd ons al snel duidelijk. We proberen ons er minder druk om te maken, want dat is wat ze hier ook doen en eigenlijk is dat stiekem heel fijn. 

De tijd vliegt! Waar staan we nu aan het eind van dit jaar ten opzichte van onze droom?
Inmiddels hebben we al aardig wat huizen bezichtigd waar we aan onze droom hadden kunnen bouwen en een aantal daarvan waren serieuze kanshebbers. Lekker binnenkijken, mooie ritjes maken en nieuwe plekken ontdekken. Helaas was er bij ieder huis een goede reden (meestal meerdere) waarom we kozen om er niet mee verder te gaan. We kunnen dit maar één keer doen, dus dan moet het wel de juiste keuze zijn. De verschillende redenen waren bijvoorbeeld geen eigen woonruimte, te weinig slaapkamers om te kunnen exploiteren, genoeg slaapkamers maar te weinig badkamers, geen zwembad, te afgelegen, een te uitdagende hobbelige of steile zandweg naar het huis of gewoonweg te veel investeringen die nodig waren waardoor geld verdienen bijna onmogelijk werd. 

Begin oktober kwamen we plotseling heel dichtbij. We hadden een mooi huis gevonden, bezichtigd en leuk contact met de eigenaresse opgebouwd die onze plannen ook interessant vond. We mochten er zelfs enkele dagen housesitten, terwijl de eigenaresse op familiebezoek naar Nederland ging. Wat hebben we genoten op die bijzondere plek. Het voelde voor ons als een vakantie in eigen land. Totale rust en ontspanning met op de achtergrond alleen het geluid van de wapperende palmboombladeren. Stiekem zaten we te fantaseren over hoe het zou zijn om… en hadden we besloten dat dit huis alles had om de verdere verkenning aan te gaan. Daarna gingen we met onze advocaat in gesprek om enkele juridische zaken uit te zoeken. Helaas kwam er een minder leuke verrassing uit de hoge hoed die wij allemaal niet voorzien hadden en ook niet konden voorkomen waardoor dit huis jammer genoeg geen realistische optie meer was. Dit was een grote teleurstelling en domper. We besloten om onze zoektocht weer voort te zetten en dat is dan ook wat we doen. 

In het nieuwe jaar gaan we geduldig, vol frisse en goede moed door met alles waar we mee bezig zijn. We hopen daarom dan ook dat 2020 ONS JAAR wordt!

We wensen iedereen die ons volgt, familie, vrienden en kennissen hele fijne feestdagen. Geniet ervan met elkaar! Feliz navidad y prospero año nuevo!

Inmiddels zijn we alweer een dikke 2 maanden in Spanje. De tijd vliegt. Zelfs als we de helft van de tijd vaak alleen nog maar aan het wachten zijn. Wachten op dingen. Welke dingen? Dingen die geregeld moeten worden en dingen die in Spanje heel lang kunnen duren voordat ze geregeld zijn. De Spaanse bureaucratie en de mañana mañana cultuur hebben zich al dubbel en dwars bewezen. Best wel lastig voor ons als controlefreaks. Waar we ons allebei zo snel mogelijk proberen aan te passen aan deze relaxte laid back Spaanse mentaliteit, die ons wel bevalt, is het toch soms lastiger dan we denken en zijn er ook zeker ‘kleine’ irritatiepuntjes. Vanaf het moment dat we in Nederland de knoop doorhakten om naar Spanje te verhuizen zijn we in de regel- en organisatiemodus gegaan. En daarin zitten we nog steeds. We doen het hier in Spanje wel duidelijk een tandje rustiger. Dat komt vooral omdat we van heel veel mensen en instanties afhankelijk zijn en het er hier nu eenmaal gewoon een stuk langzamer aan toe gaat. Het belangrijkste dat we in Spanje als eerste moesten regelen, naast het vinden van onderdak natuurlijk, was het krijgen van een NIE-nummer (een id/sofinummer dat je als buitenlander in Spanje hoort te hebben), een auto, bankrekening en telefoonnummer. Nou, hoe moeilijk kan het zijn? Ha! Daar zijn we al snel van teruggekomen. Na onze eerste dagen in Spanje gingen we de 2^e week van maart heel positief gestemd op maandagochtend naar het politiebureau voor de aanvraag van ons NIE-nummer (dat moet bij het politiebureau namelijk). Bij binnenkomst zat vlak achter de deur een Spaanse politieman achter een tafeltje met een lijst namen voor zich. Onze namen stonden daar natuurlijk niet op en dus mochten we niet naar binnen. We vroegen hem naar de gang van zaken met betrekking tot het verkrijgen van een NIE-nummer. Gelukkig kon de beste man ook ‘un poco ingles’ (een beetje Engels). Hij legde uit dat we alleen op afspraak voor een NIE-nummer naar binnen mochten en dat we daarvoor formulier 790, dat we online konden downloaden, moesten invullen en dat moesten meenemen. Lachend verlieten we het politiebureau. Natuurlijk wisten we wel dat dit niet zo eenvoudig zou zijn als we gehoopt hadden. Terug richting de auto liepen we langs een kleine fotostudio waar je pasfoto’s kon laten maken (1 deur naast het politiebureau), waar op het raam formulier 790 op het raam was geplakt. Daar moesten we naar binnen! We sloten aan in een korte rij wachtende mensen voor ons. Achter een bureautje zat een jongedame aan haar laptop en zij hielp de ene na de andere persoon met het invullen van formulier 790, printte deze uit en incasseerde voor ieder ingevuld formulier vervolgens een paar euro. Ideaal voor ons! Zo kwamen we zonder al te veel moeite aan een ingevuld formulier 790. De jongedame van de fotostudio vertelde dat we hiermee naar een bank moesten gaan die in ruil voor een kleine betaling het document zou legaliseren met een officiële stempel. Bij Bank 1 konden we helaas geen stempel krijgen en deze verwees ons door naar Bank 2, maar meldde ons dat het daar alleen op dinsdagen en donderdagen mogelijk zou zijn en het was maandag. Maar hé, we zijn niet voor 1 gat te vangen en liepen gewoon bij Bank 2 naar binnen waar bleek dat het volgens de dame achter de balie geen enkel probleem was. Met het gestempelde formulier gingen we vervolgens weer terug naar de jongedame van de fotostudio, die voor ons online een afspraak maakte bij het politiebureau. Dit kon pas over 2 weken, maar de Spanjaarden maken zich nergens druk om, dus waarom zouden wij dat wel doen?

Twee weken later stonden we netjes op tijd om 11.00 uur bij het politiebureau. Zou het vandaag echt gaan gebeuren? Zouden we vandaag ons NIE-nummer krijgen? Lichtelijk gespannen mochten we dit keer wel naar binnen, omdat onze namen nu natuurlijk wel op het lijstje van de politieman bij de ingang stonden. Bij het omroepen van ons nummer kregen we bij de balie weer een formulier in onze handen gedrukt! Dit formulier moest ingevuld en gekopieerd worden. Kopiëren kon volgens de dame achter de balie bij de fotostudio 1 deur verderop, ons inmiddels welbekend. Na het inleveren van de kopietjes bij de balie kregen we de boodschap dat we mañana tussen 13.30 en 14.00 uur moesten terugkomen om iets op te halen. We wisten niet eens wat we nu eigenlijk mañana konden ophalen. Maar goed, het zal wel, dachten we. Mañana stonden we om 13.30 uur bij het politiebureau en sloten achteraan in de rij van mensen die blijkbaar allemaal hun NIE-nummers kwamen ophalen. Althans dat verhaal hadden we zelf bij het hele tafereel bedacht. Toen het onze beurt was stapten we naar voren richting de balie, lieten we een formulier zien dat we de vorige dag gekregen hadden, waarna de dame aan de balie druk rommelde tussen een stapeltje formulieren. Plotseling kregen we allebei een papier in onze handen gedrukt. Dit was het formulier waar we al die tijd met smart op gewacht hadden. Geen officieel geplastificeerd pasje? Nee, gewoon een eenvoudig velletje papier!  Een papier waarop onze persoonsgegevens stonden en daaronder een blokje met in hoofdletters ons NIE-nummer. Was dit serieus? Hing er nergens een bananasplit-camera? Maar dit was echt de manier hier, blijkbaar. Blij en ook opgelucht verlieten we het politiebureau. Het was ons gelukt! Eindelijk konden we nu door met het regelen van de andere duizend-en-een te regelen dingen.

Het regelen van het NIE-nummer was nog niets in vergelijking met wat daarna volgde. De grootste uitdaging was en is nog steeds het afsluiten van een Spaanse bankrekening. Het regelen van de bankrekening is bijna te bizar voor woorden en van gekkigheid weten we soms zelf niet eens meer hoe het nu ook alweer is gegaan. We zouden nu heel staccato alle stappen puntsgewijs kunnen opnoemen, maar we weten dat iedereen stiekem natuurlijk met smart zit te wachten op alle sappige details van dit verhaal. De sappige details horen er nu eenmaal gewoon bij. Door de sappige details kunnen wij zelf namelijk ook nog steeds erg lachen om alles. Huilen kan altijd nog. Toch?

Inmiddels zijn we namelijk al zeker een dikke maand verder sinds we begonnen met de aanvraag van onze Spaanse bankrekening en we staan nog steeds in de wachtstand. Voor het afsluiten van een bankrekening is namelijk een Spaans telefoonnummer nodig en dat hadden we natuurlijk nog niet… ook omdat je voor een Spaans telefoonnummer namelijk een bankrekening nodig hebt! Hoe dan? Het lijkt wel een beetje de kip en het ei verhaal. We kochten daarom een prepaid simkaartje waarmee Patrick een Spaans telefoonnummer heeft en waarmee hij online probeerde een bankrekening te openen. (Volgens onze Spaanse buurman was dat namelijk zo gepiept. Maar ja, hij heeft makkelijk praten, hij is een Spanjaard.) Na het online invullen van vele vragen, kwam Patrick terecht in een videochat met een medewerkster van de bank die pats boem de lijn verbrak toen hij aan haar vroeg of ze ‘un poco ingles’ kon. Dat kon ze niet, dus adios!!! Weg was ze, videochat beëindigd. Verbijsterd werd Patrick achter het beeldscherm achtergelaten. Natuurlijk proberen we zoveel mogelijk in het Spaans zaken te regelen, maar bepaalde zakelijke en juridische termen gaan verder dan onze huidige Spaanse talenknobbel.

Het schoot allemaal maar niet op met die online aanvragen. Slechte internetverbinding waardoor we formulieren niet konden uploaden en we steeds uit het systeem werden gegooid; informatie die nodig was maar wij gewoonweg nog niet kunnen aantonen. Na een aantal keren proberen besloten we daarom een fysiek bezoek aan diezelfde bank te brengen. Daar kregen we van de medewerkster te horen dat er iedere maand een vast bedrag in de vorm van bijvoorbeeld salaris op de rekening gestort moest worden en er verplicht een ziektekostenverzekering voor beiden afgesloten moest worden. Dat was geen optie voor ons, omdat wij dat anders wilden regelen. Dus gingen we op zoek naar een andere bank.

Na een aantal online pogingen bij verschillende banken ‘lukte’ het bij bank 3. Nou ja, lukken is een groot woord. Het is nog steeds niet echt gelukt. We vroegen een gezamenlijke bankrekening aan en voerden allebei onze persoonlijke gegevens in. We kregen een bankrekeningnummer en daarop volgde een sms met het bericht van de Bank dat er door de Correos Express (koerier) een pakketje aan de deur afgeleverd zou worden. De volgende dag hebben we de hele dag in spanning op de koerier gewacht. Nada! Online kregen we een melding dat we niet thuis zouden zijn geweest. We probeerden ook online een nieuwe bezorgafspraak te maken, maar er zat nergens een button waarmee we de mail konden verzenden. Dit moest niet gekker worden! Een dikke week later zagen we ineens in de online omgeving van Correos Express dat we nu wel een nieuwe afspraak konden maken. Via een link konden we zelf een dagdeel voor bezorging kiezen. Mañana zouden ze tussen 10.00 en 14.00 uur komen. De ochtend en ook de middag verstreken. Correos Express was in geen velden of wegen te bekennen. We hadden de hoop al opgegeven, totdat wonder boven wonder om 20.00 uur de deurbel ging. Daar was dan eindelijk de koerier met ons pakketje. Het lukte hem niet om het pakketje te scannen dus vroeg hij om een fysieke handtekening in plaats van digitaal en weg was de beste man. Dolblij maakten we het pakketje open, waar we vervolgens zwaar teleurgesteld alleen een saai informatieboekje van de bank in de envelop aantroffen. En nu? We konden nog steeds niks. Het zal wel weer een stap in het proces zijn, dachten we. De volgende ochtend stond de bezorger weer aan de deur, want hij had een code moeten scannen wat dus niet was gelukt, maar die wel nodig was. Het lukte nu nog steeds niet. Hij zou er later nog een keer voor terugkomen, zei hij.
Diezelfde ochtend werd Patrick op zijn Spaanse nummer gebeld door een dame van de bank; Patrick vroeg of zij ‘un poco ingles’ kon, dat was wederom niet het geval, waarbij de dame aangaf dat om 11.00 uur haar collega zou terugbellen die wel Engels sprak. Om 11.00 uur belde inderdaad de Engelssprekende collega van de bank terug en legde uit dat we in de laatste fase waren om de bankrekening te activeren. We moesten als bewijs € 1,- van onze Nederlandse bankrekening naar onze Spaanse bankrekening overmaken. Per mail moesten we een bevestiging sturen waarop de afschrijving van die euro te zien was, waar onze beide namen zichtbaar waren en het logo van de Rabobank te zien was en dat alles moest eigenlijk ook nog in het Engels zijn. Dat laatste detail hebben we gewoon genegeerd, want hoe gingen we dat nu weer regelen? Dus we probeerden het gewoon en hielden ons een beetje van de domme (wat we hier wel vaker moeten doen om toch iets geregeld te krijgen). Niet geschoten, altijd mis. Alle gegevens hebben we vervolgens gemaild. Maar helaas pindakaas, het was dus niet genoeg. Het document moest in het Engels zijn. Zelfs de overgemaakte euro werd teruggeboekt.

Later die dag belde de Correos Express bezorger ook nog met de vraag of we onze kopie van onze paspoorten naar hem konden sturen, via WhatsApp naar zijn privé-nummer. Daar waren we toch wat voorzichtig mee en deze hebben we niet gestuurd. Geen probleem gaf de beste man aan. Mañana zou een collega bezorger hiervoor komen om alles af te ronden. De volgende dag dat de collega bezorger zou komen, liet hij door een berichtje weten dat het mañana zou worden en daarna was het stil… We wachten nu nog steeds en zijn er online bij de Correos Express in onze status van aflevering van het pakket alleen maar foutmeldingen te zien. We hebben niks meer van de Correos Express gehoord en ook niets meer van de Spaanse bank. We wachten nu namelijk nog op de Rabobank in Nederland, die wij netjes hebben gevraagd ons te voorzien van een simpele brief die wij nodig hebben om onze Spaanse bankrekening te kunnen openen. We wachten nu al bijna 2 weken. Het digitale systeem van Rabobank Nederland heeft wat achterstand opgelopen. Hopelijk krijgen we snel het document zodat we dit hele proces eindelijk succesvol kunnen afronden.

Om toch nog even met een positieve noot af te sluiten, delen we graag ook nog even een aantal zaken die wel soepel en vlot verliepen.

1. Via een Spaanse verhuursite hebben we een opslag gevonden en met een paar mailtjes hebben we alles daarvoor kunnen regelen. Dat wisten jullie al, maar laten we het vooral niet vergeten.
   
   
2. Via dezelfde Spaanse verhuursite hebben we ook lastminute ons huidige tijdelijke onderkomen gevonden. Binnen een paar mailtjes over en weer was alles geregeld. Ook deze info was jullie al bekend, maar het mag best nog een keer benoemd worden.
   
   
3. Eind maart kochten we, na een hele dag op autojacht te zijn geweest en verschillende autohandelaren van Velez-Malaga tot Marbella te hebben bezocht, een auto. Bij onze laatste autodealer hakten we de knoop door en binnen een uur hadden we met Salvador de deal gesloten en waren we de trotse bezitters van onze eerste ‘Spaanse’ auto, waarmee we inmiddels al veel kilometers hebben gereden.
   
   
4. Voor deze auto sloten we online binnen een paar tellen succesvol een verzekering af waarvoor we alleen ons NIE-nummer nodig hadden.
   
   

Na dit alles lachen we nog steeds. Zelfs toen iedereen in Nederland tijdens Pasen zowat in bikini en met teenslippers aan eieren aan het zoeken was en wij met onze geitenwollen sokken onder een kleedje met het straalkacheltje aan binnen zaten omdat het zo koud was en de regen met bakken uit de hemel viel. 
Inmiddels weten we dat het ook hier af en toe flink kan regenen. Het grote verschil alleen is dat na zo’n regenbui de zon ook weer veel sneller tevoorschijn komt. Als we ’s avonds ons bed opzoeken gaan we met de gedachte naar dromenland wetende dat het mañana gewoon weer een stralend mooie dag zal zijn.

Wat vliegt de tijd sinds onze laatste verhaal, half januari. Inmiddels verblijven we alweer 3 weken in Spanje! Hoog tijd voor een update in een nieuwe blog! Want wat is er in korte tijd veel gebeurd en wat hebben we veel te vertellen. Waar te beginnen? We gaan verder waar we de vorige keer geëindigd zijn. Er was toen nog niets geregeld: de huur was nog niet opgezegd, nog geen verhuisbedrijf geregeld en een tijdelijke huurwoning in Spanje hadden we ook nog niet gevonden. Tijd om stil te zitten hadden we niet. En of we op dat moment nog niet genoeg te doen hadden, besloten we tussendoor ook nog even dat het wel 'handig' zou zijn dat we zouden trouwen. Het fenomeen trouwen heeft voor ons niet zoveel betekenis. Maar omdat Spanje nogal een vrij traditioneel land is, zou het in de toekomst met het opzetten van een onderneming wel eens handig kunnen zijn dat wij in het echt met elkaar verbonden zijn. We informeerden bij de gemeente wanneer we gratis (het mag natuurlijk allemaal niks kosten) in het huwelijksbootje konden stappen. We prikten een datum, gooiden het in de groep bij onze families, kozen beide 2 getuigen, want dat was dan natuurlijk wel net zo gezellig en veel leuker dan getuigen van de gemeente. Zo stonden we donderdag 17 januari om 9.00 uur met 4 getuigen in het gemeentehuis en liepen we een slordig kwartiertje later getrouwd en wel weer naar buiten. Weer een vinkje voor onze to-do-list. Een dikke week later hielden we ons afscheidsfeestje samen met onze families. Dit was overigens best een beetje gek, want alles was nog steeds onzeker. Zouden we volgende maand vertrekken? De maand daarna? Of zelfs nog een maand later? Niemand die het nog wist. Maar omdat onze ontwikkelingen zomaar ineens heel snel konden gaan besloten we alvast gezellig samen te zijn onder het genot van een hapje en drankje. Na ons feestje kwam het einde van de maand januari in zicht en daarmee ook de grote vraag; gaan we de huur opzeggen? We besloten ervoor te gaan! De huur en alles wat daarmee samenhing werd opgezegd. Er was nu geen weg meer terug!!! Vrijdag 1 maart moesten we ons huis uit zijn. Vanaf nu hadden we een kleine maand (februari is natuurlijk maar kort) om alles rond te krijgen. Van het inpakken van onze hele inboedel, opruimen en weggooien van rommel, tussen- en eindinspectie van ons huurhuis, verhuisbedrijf kiezen, tijdelijk huurhuis met of zonder garage en eventueel een opslag in Spanje vinden, tickets boeken en alle andere 1001 kleine dingen die je vooraf niet kunt bedenken. HELP!!! De sneltrein was gaan rijden en er waren geen tussenstops meer waar we konden uitstappen.

Een emigratie is totaal niet te vergelijken met een ‘gewone’ verhuizing. Dus je kunt je er geen voorstelling van maken. Je probeert alles zo goed mogelijk voor te bereiden, maar het is onmogelijk om aan alles te denken voordat je vertrekt. De hele maand februari stond in het teken van de grote verhuizing. We bestelden een grote lading professionele verhuismaterialen, verhuisdozen, groot en klein, grote rollen bubbelfolie, inpakpapier, wrapfolie en tapedispensers. Hier en daar hadden we al wat kleine spullen die niet nodig waren ingepakt, maar vanaf nu begon het serieuze inpakwerk. Tot in de puntjes werd alles goed ingepakt voor een lange reis in de vrachtwagen en werd er een digitale inventarisatielijst gemaakt waarop we alles konden terugvinden mocht dat op welk moment dan ook nodig zijn. Tussendoor gingen we ook nog door met het zoeken naar het juiste verhuisbedrijf, een tijdelijk huurhuis en eventueel een opslag, want bij het huren van een huis in Spanje krijg je ook vaak de volledige authentieke bonte inboedel erbij cadeau. Prioriteit was nu het kiezen uit een van de vele verhuis- en transportbedrijven waar we offertes hadden aangevraagd. Ongeveer 2 weken voor vertrek hakten we de knoop door en gingen in zee met een Belgisch verhuisbedrijf. Een hele opluchting. Nu konden we door met de volgende stap, een huurhuis zoeken. De verhuizing stond gepland op maandag 25 februari. Nu er een definitieve datum was konden we ergens naar toe werken. Op een Spaanse ‘Funda’ website vonden we een hele nette opslag voor niet al te veel geld en nog belangrijker, deze was goed bereikbaar voor de verhuiswagen! De illusie dat we een huis zouden vinden met een garage, zwembad, met mooi uitzicht en een goede bereikbaarheid hadden we natuurlijk allang laten varen. Dus deze opslag zou de uitkomst zijn en we stuurden een mailtje naar de Spaanse eigenaresse. Binnen een paar dagen was alles probleemloos geregeld. We kregen een Spaans huurcontract toegestuurd dat we met hulp van een Spaanse kennis lieten nakijken. Alles was in orde en na het tekenen retourneerden we het contract via email en deden een kleine aanbetaling. Weer iets afgevinkt.

Nu het huurhuis nog. We hadden al een lange tijd een appartement op het oog van een Engelse dame die het huis ook in de verkoop had staan. Het appartement was dik in orde en we zouden er weinig tot geen van onze eigen spullen nodig hebben. Het lag midden in een wit bergdorpje, ongeveer een half uurtje van de kust. We besloten om voor dit appartement te kiezen, want de tijd begon te dringen en er was in al die tijd niets beters voorbijgekomen en we konden nu ook niet langer meer uitstellen. Via social media werd alles tot in detail besproken, maar hoe meer vragen we stelden, des te meer onduidelijkheden er kwamen. In het ergste geval zouden we een paar dagen een hotel boeken, of een eerste maand een vakantiehuis, bedachten we. Op dat moment maakten we er ons niet al te veel zorgen over, want de grote verhuizing kwam nu dichterbij en er was nog zoveel in te pakken. Over alles moet je een beslissing nemen, van de grote meubelstukken tot de inhoud van de keukenla met de kleinste rommeltjes. Er leek geen eind aan te komen. Die wittebroodsweken hadden we ons toch wat anders voorgesteld, want we konden elkaar soms wel achter het behang plakken.

De zaterdag en zondag voor de grote verhuizing kregen we hulp van familie met het klaarzetten van alle ingepakte dozen op de begane grond en werd de laatste huisraad ingepakt. Tot in de late uurtjes gingen we door en rond 1 uur in de nacht stapten we eindelijk ons bed in. We waren helemaal kapot van de laatste weken en dagen, maar we moesten nog even doorzetten! Het einde was nu in zicht, de volgende dag zou de verhuiswagen komen. Maandagochtend 25 februari stonden we met 5 man sterk klaar en om half 11 kwam de verhuiswagen met 2 verhuizers de straat in rijden en 3 uur later was onze hele inboedel tot op de centimeter nauwkeurig, strak tegen elkaar aan ingeladen en vertrok deze richting België van waaruit die 6 dagen later, 3 maart, richting Spanje zou vertrekken. Een last viel van onze schouders. Het zware werk zat er voor nu even op. Alhoewel, toen de vrachtwagen vertrok moest er in huis nog even op 2 verdiepingen een hele laminaat- en ondervloer uit gesloopt worden en deze moest er de volgende dag uit zijn, want dinsdag 26 februari stond onze eindoplevering van het huis gepland en moest het huis kaal opgeleverd worden. De volgende ochtend om 9 uur hebben we succesvol ons huis opgeleverd en daarna zijn we nog met 2 auto’s een aantal keren volgeladen naar de gemeentewerf gereden om de laminaatvloer af te voeren. Aan het eind van de ochtend trokken we de deur van ons huurhuis, waar we de afgelopen 4 jaar gewoond hadden, achter ons dicht. Een beetje gek, want daar stonden we dan, officieel geen dak meer boven ons hoofd, uitgeschreven uit Nederland, ons hele leven in een vrachtwagen geladen die bijna naar Spanje zou vertrekken en alleen in het bezit van een volle koffer kleding, toiletspullen en een rugzak met onze laptop en mapje met belangrijke papieren, that’s it! De laatste 2 dagen in Nederland waren aangebroken en zouden we doorbrengen bij Yvonne’s familie in Limburg. Gezellig, zou je denken, maar die dagen zaten we nog veel met zijn tweetjes achter onze laptop onze woonplek in Spanje en vele last-minute details te regelen. We besloten de eerste 5 dagen een hotel te boeken, zodat we in alle rust een beetje konden bijkomen om vervolgens dinsdag 5 maart in het appartement van de Engelse dame te trekken. Maar dat plan stond nog steeds op losse schroeven.

En ineens was het donderdag 28 februari; de dag van het grote vertrek!!! Al die tijd hadden we niet echt stilgestaan bij deze dag. Er waren zoveel dingen die geregeld moesten worden en nu ineens was die ene dag aangebroken. Een dag waar niemand zich op kon voorbereiden en een dag die we over ons heen moesten laten komen. Een hele emotionele dag. Onze families uit Friesland en Limburg kwamen naar vliegveld Eindhoven. We dronken nog gezellig een drankje, maar het voelde heel erg onbestemd. De tijd om te boarden was aangebroken, het tijdstip dat we allemaal het liefst zo lang mogelijk wilden uitstellen, maar wat helaas niet mogelijk was. We moesten nu dan toch echt afscheid nemen van onze geliefde families. Wat was het moeilijk voor iedereen en wat zijn er flink wat tranen gevloeid. Daar stonden we met zijn tweetjes, arm in arm, met rood betraande ogen te zwaaien naar onze families die langzaam verdwenen achter een horde mensen die achter ons aan kwamen om te boarden. Dit was heel onwerkelijk. Ging het nu dan echt gebeuren? Een dik half uur later verlieten we Nederlandse bodem en stegen we op. Daar gaan we! Ons grote vertrek was een feit en we waren op weg naar ons nieuwe thuisland en een volgende fase van ons avontuur. Even was niets belangrijk behalve het afscheid dat door onze hoofden maalde. Af en toe rolde er nog een traantje over onze wangen, maar we werden getroost door een prachtig wit wolkendek hoog in de lucht met een stralende zon die daar vol op scheen. Na onze landing werden we getrakteerd op mooi weer en ook wat gerustgesteld met de gedachte dat onze families op nog geen 3 uur afstand vliegen van ons verwijderd zijn. We zitten niet aan de andere kant van de wereld! Gelukkig! Niemand zei dat emigreren makkelijk zou zijn.
Vanuit het vliegveld haalden we onze huurauto op die we voor een maand hadden gehuurd en daarmee reden we naar ons hotel waar we de komende 4 nachten zouden overnachten.
Vrijdag, onze eerste dag in Spanje, was een rare en emotionele dag. We zaten in een mooi hotel! Het weer was prachtig! Er werd voor ons gezorgd en we hoefden even nergens aan te denken, maar het afscheid hakte er die dag toch nog even extra in en daarmee kwam het besef dat we hier natuurlijk niet voor vakantie waren. Dus er kwam een heel raar en onbestemd en ontheemd gevoel om de hoek kijken. We lieten het maar gebeuren. Wegdrukken had geen zin. Gelukkig hadden we genoeg afleiding, want de volgende dag, zaterdag, hadden we om 11 uur afgesproken met de Spaanse eigenaresse van onze opslag, een half uur rijden van ons hotel. We maakten kennis met moeder en dochter die de opslag verhuurden. En wat waren we blij met de opslag! Groot genoeg voor al onze spullen, met zelfs een toiletje erin en alle muren die nog helemaal strak in de witte saus waren gezet; dat wisten we omdat we voor onze ontmoeting de moeder nog met een emmertje witte saus naar buiten zagen lopen. Alles werd door de dochter, die gelukkig wat Engels sprak, netjes aan ons uitgelegd en we werden met de sleutel van onze opslag achter gelaten. Onze spullen konden hier in ieder geval de komende week met een gerust hart worden uitgeladen. Dat was weer een hele opluchting. Donderdag 7 maart kwam de verhuiswagen bij onze opslag aan en deze werd met hulp van 2 extra ingehuurde Spanjaarden die we via de eigenaresse van de opslag hadden geregeld, binnen een uur probleemloos uitgeladen.

Nu het appartement nog. Zou het doorgaan? Tot het laatste moment bleef het ons achtervolgen. We besloten het hotel een extra nachtje bij te boeken toen we het gevoel hadden dat het appartement niet ging lukken. Achteraf bleek de eigenaresse wat problemen te hebben met het gebruik van haar adres voor het aanvragen van ons Spaans NIE-nummer (sofinummer). Dit nummer hebben we nodig om in Spanje alles te regelen zoals onder andere het openen van een bankrekening, telefoonabonnement en het kopen van een auto. Maar zonder adres waarmee we dit konden aanvragen zouden we gewoonweg niet verder kunnen. De details zullen we jullie verder besparen, maar we besloten af te zien van het huren van het appartement. Op het moment dat we die beslissing namen, kregen we die maandagavond in het hotel laat een email van Mari-Carmen. Zij was een Spaanse dame die we in januari via de Spaanse ‘Funda’ website een mail hadden gestuurd, omdat we interesse hadden in het huren van haar huis. Ze berichtte ons destijds dat er een andere familie geïnteresseerd was en dus was dat huis van de baan. Mari-Carmen mailde ons nu met de vraag of we nog interesse hadden. Toeval bestaat niet en binnen een uurtje hadden we alles besproken en geregeld. Wie zegt dat Spanjaarden niet snel kunnen handelen? ;) Die woensdag checkten we uit bij het hotel en gingen we onderweg naar het huis. Bepakt met onze koffers ontmoetten we einde middag de Spaanse eigenaar en zijn dochter (zij fungeerde als tolk) en binnen een kwartier was het contract getekend en daarmee was ook onze tijdelijke uitvalsbasis in Alcaucín een feit! Diezelfde avond zijn we in het huis getrokken en sliepen die nacht voor het eerst in ons tijdelijk huurhuis waar we in ieder geval de komende 6 maanden verzekerd zijn van een mooie uitvalsbasis! Met regen kwamen we aan en bij overdracht van de sleutel brak de Spaanse zon door. Dit was voorbestemd!!!

Inmiddels heeft ook ons eigen bed zijn intrek genomen, want slapen op een bed van 1.40 x 1.80 cm, daarvoor zijn wij (vooral Patrick met zijn lengte van bijna 2 meter) niet gemaakt. Ook van dit huis maken we dankzij wat eigen spullen die we uit onze opslag hebben gehaald een gezellig tijdelijk thuis. De komende weken en maanden nemen we de tijd om langzaamaan te aarden en landen, maar zullen zeker ook in het teken staan van nog veel dingen regelen. We gaan gesprekken voeren met makelaars, eigenaars van B&B’s en gesprekken die via via ontstaan, met mensen die mensen kennen, want zo gaat dat hier in Spanje…

Een nieuwe update volgt snel en we houden jullie op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen!