'IF YOU CAN DREAM IT, DO IT!'

Teba, Andalusië, 10 januari 2022.

De keerzijde van emigreren is en blijft toch wel dat je veel dierbaren achterlaat. Lieve familie, vrienden, kennissen en buurtjes. Het liefst zou je ze allemaal in een doosje stoppen en meenemen. Was het maar zo’n feest. Voor de emigratie was een van mijn (Yvonne) grootste angsten dat er iets ergs met een dierbare zou gebeuren en we vanwege de afstand ergens niet bij kunnen zijn. Het klinkt misschien raar, maar om die reden hou ik vaak rekening met erge dingen die kunnen gebeuren om mezelf op die manier te beschermen.

Vlak na het tekenen van ons contract voor deze unieke plek en de lockdown die in Spanje vanwege het Corona virus werd afgekondigd, kregen we heel verdrietig nieuws. Mijn moeder was plots ziek. Kanker. Mijn grootste angst werd dus snel werkelijkheid en de grond zakte onder mijn voeten weg. Ik had dit namelijk al eens meegemaakt en dat heeft achteraf gezien toch wel de nodige littekens achtergelaten. Ik verloor mijn vader aan kanker toen ik nog maar 9 jaar was. Hij was toen 40. Na het verlies van mijn vader ontstond er tussen mijn moeder en mij een bijzondere band. Ik was een nakomertje en mijn oudere zussen hadden nog net niet het nest verlaten. Mijn moeder en ik waren op moeilijke momenten vaak op elkaar aangewezen. Dus dat dit gebeurde, zo onverwacht, viel ons zwaar op ons dak.

Door alle reisrestricties en onzekerheden rondom het virus besloten we om op dat moment niet naar Nederland af te reizen. Ook familie adviseerde ons om in Spanje te blijven. Op dat moment hadden we ook nog geen officiële Spaanse residencia (het bewijs dat je officieel inwoner van Spanje bent). Hierdoor bestond de kans dat bij eventueel sluiten van de grenzen we niet meer terug naar Spanje zouden kunnen. Dat betekende dat ik op dat moment er niet voor mijn moeder kon zijn en ik kon haar alleen op afstand een hart onder de riem steken.   

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en tot nu toe zijn mijn moeders behandelingen steeds succesvol geweest. Deze volgden elkaar op met korte periodes van rust, controles van bloed prikken en scans om te bepalen of er weer een nieuwe behandeling nodig was. Ook in Spanje leefden we, tussen het komen en gaan van gasten, van 6 weken naar 6 weken in de hoop dat het nieuws goed was en mijn moeders gezondheid stabiel en onder controle bleef. Iedere keer zoveel spanning te voelen is zwaar en brengt onbewust toch de nodige dosis stress met zich mee. Inmiddels had ik, sinds onze emigratie naar Spanje, al aan den lijve ondervonden dat stress de meest slechte trigger voor mijn eigen gezondheid is geworden. Mijn eigen momenten van rust en ontspanning zoeken en vooral nemen zijn essentieel om mijzelf staande te houden. Best uitdagend met het runnen van een B&B en ook nog grafische opdrachten voor mijn eigen bedrijf ernaast te doen.

Tussen mijn moeders behandelingen door besloten zij en haar man toch een aantal keren naar ons af te reizen. Ondanks dat het hun eigen keuze was, voelde ik daarover een bepaald schuldgevoel dat ik mijn zieke moeder in tijden van Corona zo’n reis liet maken. Ze keek er iedere keer zo naar uit. Niet alleen het samenzijn met ons, maar ook de ruimte en rust, natuur en mooie uitstapjes die we samen maakten. Kortom, even alles vergeten en het hoofd leegmaken. Het leverde ons allemaal bijzondere herinneringen op om nooit te vergeten. Dagen met gouden randjes.



Haar laatste tripje naar Spanje verliep helaas minder zonnig dan gehoopt. De kanker had haar dit keer niet alleen fysiek, maar ook mentaal helemaal in zijn greep. Ook al hadden we haar zo’n fijne vakantie gegund, dit keer was het heel anders. Op een of andere gekke manier was ik dankbaar dat ik er nu ook eens voor haar kon zijn. Op afstand kun je iemand nauwelijks steunen. Ik voel(de) me vaak schuldig dat alle zorg op de familie neerkomt en ik daar geen onderdeel van kan zijn en niet aan kan bijdragen. Nu ze bij ons in Spanje was, kon ik er voor haar zijn, een luisterend oor bieden, een bemoedigend woord geven, haar knuffelen, met haar lachen, of we lieten samen een traantje als dat nodig was.
Na bijna twee weken waren we denk ik allemaal ‘opgelucht’ dat ze weer veilig terugging naar haar vertrouwde omgeving. Onze plek biedt veel ruimte en rust voor je hoofd en je lichaam, maar kan in moeilijke situaties ook echt wel een spiegel voorhouden en extra confronterend zijn. Ook dat is iets wat we zelf al ervaren hebben. Het afscheid was zoals altijd heel moeilijk, maar ze ging weer veilig naar huis. Vanaf dat moment deed ze er alles aan om het weer wat zonniger te gaan zien.

En toen was het ineens december. We hadden inmiddels al besloten dat we wederom voor het derde jaar met de feestdagen in Spanje zouden blijven. Ondanks dat we niet zoveel met de feestdagen hebben, zou het weer geen kerst met familie in Nederland worden. We waren er inmiddels ook wel aan gewend, maar het is niet altijd leuk om dat soort keuzes te maken. Wel zijn het bewuste keuzes om het hier zo lang mogelijk vol te kunnen houden en onze kosten in deze uitdagende Corona tijd op die manier zo laag mogelijk te houden. Gelukkig hebben we deze zomer onze familie na 2,5 jaar eindelijk allemaal op onze fantastische plek mogen verwelkomen. Om die reden was het voor ons oké om nu in Spanje te blijven.
December was nog maar net begonnen en net toen het met mijn moeder ook weer de betere kant op leek te gaan, ging het toch ineens mis. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen. Zelf kreeg ik ineens een vervelend onderbuikgevoel en mijn lijf gaf inmiddels ook signalen, alsof ik aanvoelde dat er iets niet goed was. Voor het eerst sinds onze emigratie naar Spanje, wat nu bijna 3 jaar geleden is, had ik het gevoel dat ik naar Nederland moest. En wel NU meteen!
Familie adviseerde mij om nog even te wachten op meer duidelijkheid over mijn moeder. Ook waren de Corona bezoekmaatregelen in de ziekenhuizen op dat moment weer aangescherpt en dus volgde ik het advies van familie op om te wachten op meer duidelijkheid. Maar die kwam er niet. Dat er iets moest gebeuren dat was duidelijk en de artsen besloten een week later dat een operatie noodzakelijk was.

Ondanks dat ik vanaf het begin na onze emigratie altijd al rekening hield met iets ergs dat kan gebeuren, deed ik dat nu ook en die stress van die onzekerheid gierde door mijn lijf. Ik voelde zoveel gemixte gevoelens, emoties, angst en onzekerheid, mentale worstelingen en letterlijk fysieke pijn. Het was allemaal aanwezig en alles leek compleet nutteloos.
­De dag van mijn moeders operatie heeft de hele familie zowat alle kaarsjes gebrand die ze ook maar hadden. Ook ik grijp op zulke momenten naar dit soort ‘bijgelovigheden’ en doe ineens schietgebedjes in de hoop dat dat ook maar enigszins iets brengt.
Terwijl wij ons die ochtend bezighielden met onnozele dingen voor de afleiding om de ochtend wat door te komen, kwam nog geen 1,5 uur later het goede bericht dat de operatie geslaagd was. Godzijdank! Mijn moeder had een engeltje op haar schouder gehad, misschien wel 2 en alle kaarsjes en schietgebedjes hadden geholpen. De ergste stress en spanning zakte gelukkig langzaam wat weg. De details zouden we later die dag horen, maar mijn beslissing had ik gelijk al gemaakt. Dit was HET moment om eindelijk, na bijna 3 jaar, weer af te reizen naar Nederland. Op zulke momenten besef je hoe belangrijk familie is en hoe erg je elkaar nodig hebt. Zeker in moeilijke tijden. Diezelfde middag boekten we onze tickets om een week later naar Nederland te vliegen. Ook al was de aanleiding minder leuk, we maakten ons klaar voor onze eerste vlucht naar Nederland om de feestdagen door te brengen met al onze geliefden.

Benieuwd naar hoe wij ons eerste bezoek in Nederland hebben ervaren?
Volg ons dan via Facebook en/of Instagram. Binnenkort delen we het vervolg van ons eerste bezoek aan Nederland.

Wil je ook op de hoogte blijven van al het moois van onze B&B en de omgeving?
Volg ons dan op Casa La Calera Facebook en/of Instagram. 

Het is december en inmiddels is de winter ook in Spanje gearriveerd. Een periode die we persoonlijk liever overslaan. We kijken in deze tijd, wanneer de temperatuur richting de 10 graden kan dalen of soms zelfs nog lager, alweer uit naar de lente. Zeker nu het nog steeds pittige tijden voor ons zijn. Het lijkt soms alsof werkelijk niets ons ook maar meezit en we onszelf dan ook regelmatig afvragen waar we het allemaal nog voor doen. Er is genoeg stof om een bittere pil te kunnen schrijven of zelfs een tv-programma mee te vullen. De afleveringen van het programma ‘Ik Vertrek’ zijn er niks bij en onze avonturen zouden een ware opvolging van de serie ‘Chateau Meiland’ kunnen zijn. 

In onze vorige blog eindigden we met onze verhuizing naar Casa La Calera die plaatsvond eind juni/begin juli van dit jaar. We hadden er zo naar uitgekeken. Het toeslaan van Corona, het nieuws van Yvonne ‘s zieke moeder en de criminele praktijken van de buren in het complex van ons vorige huurhuis in Alcaucín maakten dat we helemaal klaar waren om te gaan verhuizen naar onze nieuwe plek. We konden wel wat positiviteit gebruiken. Wat we niet voorzien hadden was dat er een nieuwe roerige tijd voor ons aan zou breken. Een periode waarin we wederom met veel teleurstellingen zouden moeten dealen.

Het begon met het feit dat de eigenaren van La Calera maar weinig haast leken te hebben om te vertrekken toen we op de dag van de verhuizing bij het huis aankwamen. Het was een beetje een vreemde situatie, omdat we dit namelijk al zo lang met zijn allen hadden voorbereid. Het leek alsof de eigenaren hun halve inboedel nog moesten uitzoeken en inpakken. Onze inboedel stond overigens inmiddels al in de garage uitgestald en een deel stond naast hun spullen in de woonkamer opgestapeld. De eerste week verbleven we dus nog niet in het privéhuis, maar in een van de gastenappartementen. Er zijn natuurlijk slechtere plekken om te verblijven, dus we klaagden maar niet. We hadden inmiddels voor hetere vuren gestaan en dus probeerden we van de tijd gebruik te maken om een heel klein beetje op adem te komen voordat we straks weer opnieuw in een sneltrein zouden stappen.
Vijf dagen later verlieten de eigenaren alsnog het huis en konden we eindelijk aan de slag gaan. In dat eerste weekend kregen we hulp van Yvonne‘s nicht en haar man die in Spanje een opknappertje hebben gekocht en die een aantal dagen in het land waren om hun koopcontract te tekenen. Het was heel fijn om naast goed gezelschap ook even wat hulp te krijgen met het uitpakken van flink wat dozen en wat kleine klussen. Vanaf dat moment hebben we het druk gehad met ontelbaar veel klusjes, opknappen, herstellen, vervangen en natuurlijk de restyling van alle appartementen. Laten we het er op houden dat het erg nodig was. Onze prioriteit en focus lag vanaf de eerste dag op het klaarmaken van de appartementen. Ondanks Corona en alle restricties hadden we namelijk 2 boekingen in augustus (de rest van de boekingen waren door Corona geannuleerd). De druk lag hoog, maar wat keken we er naar uit om eindelijk gasten te mogen ontvangen. Een dag voordat onze eerste gasten aankwamen, waren we klaar met het eerste appartement. Moe maar voldaan heetten we ze, op gepaste afstand, van harte welkom en hebben we ze twee weken lang in de watten gelegd en verwend met onze heerlijke ontbijtjes. We hadden ons geen betere eerste gasten kunnen wensen. De twee weken vlogen voorbij en na het afscheid maakten we direct het appartement klaar voor onze volgende gasten die ook wederom bijna 2 weken in de villa verbleven. In de ochtend werden ze op het terras op hun wenken door ons bediend en overdag gingen ze op pad met de motor. Zodra de gasten weg waren ontpopten wij ons weer tot ware klushelden om in de appartementen en het privéhuis werk te verrichten. In de avond rustten we uit en genoten we zo nu en dan onder het gezelschap van de gasten met een lekker drankje onder de heldere sterrenhemel tijdens heerlijke zwoele zomeravonden. Ook deze tweede gasten verlieten ons weer na bijna twee weken. Voor ons was het een hele bijzondere ervaring, zeker ook door de Corona restricties die we moesten opvolgen, om nu eindelijk na zo’n lange voorbereiding gasten te mogen verwelkomen op deze unieke plek. De complimentjes vlogen ons die weken om de oren en het harde werken werd eindelijk beloond. We waren erg blij en trots op het resultaat. Het was hard werken, zeker in combinatie met de oneindig vele klusjes die we hadden gedaan en nog moesten doen, maar we deden het met heel veel voldoening en dat was veel waard.  

Daarna werd het helaas stil met betrekking tot boekingen en werden we achtereenvolgens geconfronteerd met problemen in het privéhuis wat enorm veel stress veroorzaakte. Zeker omdat we in onze hoofden ook veel bezig waren met de ziekte van Yvonne‘s moeder, alle ontwikkelingen rondom Corona, de reisrestricties, en het uitblijven van boekingen. Dit zorgde natuurlijk voor onzekere tijden en vragen wat er de komende tijd zal gaan gebeuren.

In september volgde er eindelijk weer een heel groot lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnel. We kregen heel positief nieuws over de uitslag van de scan van Yvonne’s moeder. En omdat niemand weet wat de toekomst en het leven in het algemeen ons zal brengen en Corona ook zoveel onzekerheid gaf was het tijd om de knoop door te hakken. De familie besloot om een reisje naar Spanje te boeken. Om in deze moeilijke en uitdagende tijd niet bij elkaar te kunnen zijn en elkaar te kunnen steunen is vreselijk zwaar. De stress rondom veilig en überhaupt te kúnnen reizen bracht extra spanning met zich mee. Yvonne‘s zussen reisden half oktober voor 5 dagen naar Spanje af en een paar dagen later volgden Yvonne‘s moeder en haar man die 11 dagen in de villa verbleven. Het was een heel emotioneel maar bijzonder weerzien wat niet in woorden uit te drukken is. Toen het hele gezelschap eindelijk compleet was konden we pas met zijn allen echt een beetje gaan genieten en ontspannen. Ook al was het maar heel kort. Om met zijn allen samen te kunnen zijn was voor iedereen heel dierbaar en kostbaar. Helaas hoorde daar natuurlijk ook weer het onvermijdelijke afscheid bij wat heel moeilijk was, maar dit kon niemand ons meer afpakken. (Voor de goede orde: in Nederland gingen zij bij thuiskomst allemaal in de verplicht gestelde quarantaine.) Achteraf was dit precies het juiste moment voor het familiebezoek, want nog geen 4 dagen later zaten we weer in een plaatselijke en regionale lockdown die nog steeds van toepassing is. We mogen ons dorp niet verlaten zonder goede reden en ons wereldje is wederom heel klein geworden. 12 december volgt er weer meer nieuws, maar net als in Nederland zien de vooruitzichten met de feestdagen er niet heel florissant uit.

Inmiddels hebben we wel geleerd om niet meer te ver vooruit te kijken. We nemen de dagen zoals ze komen. Soms zit we in een up en dan weer in een down. We gaan door met de klusjes, groot en klein. Nu de restyling van de appartementen inmiddels is afgerond hebben we genoeg tijd om ook onze eigen plek gezellig te maken. Wel zo fijn als je toch geen kant op kunt. Natuurlijk gaat dit nooit zonder slag of stoot.
Zonder verder te veel in te gaan op de details, maar wel om enig idee te geven, hebben we een overzicht gemaakt van een aantal verrichte werkzaamheden en uitdagingen die wij de afgelopen maanden hebben getrotseerd:

• Kapotte boiler #1; de loodgieter installeerde een nieuwe boiler; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken,
• Kapotte boiler #2; dit keer zelf maar de installatie op ons genomen,
• Lekkende afvoeren, kapotte en verkeerd aangesloten kranen en slechte voegen; alles zelf vervangen en gerepareerd,
• Schilderen van het privéhuis; keuken, 2 kantoren, woonkamer, 3 slaapkamers wit geschilderd, omdat er bijzondere kleuren op de muren zaten,
• Bosbrand op de berg naast ons huis,
• Kapot waterfilter van waterpomp; loodgieter verving waterfilter van de waterpomp; hij moest nog 3 keer terugkomen omdat het bleef lekken, daarna ontstond lekkage in de hoofdaansluiting waarvoor de loodgieter wederom 3 keer moest terugkomen tot het verholpen was,
• Vocht en lekkage in verschillende privé ruimtes; luchtschacht, kantoor en woonkamer; muur in woonkamer en kantoor los gestoken omdat de muur afbrokkelde; verzekering ingeschakeld die kwam inspecteren; x weken later kwam weer iemand van de verzekering de lekkage inspecteren omdat het rapport kwijt was; x weken later kwam een expert het lek opsporen door de muur open te breken; x weken later kwam een bevriende dorpsgenoot met collega het verder openbreken tot de verstopping gevonden was, omdat de verzekering er geen werk van maakte en de lekkage was verergerd; 1 dag heeft de verstopping van het riool open gelegen waarna het door een zuigwagen leeg gezogen zou worden, die vervolgens niet kwam; bevriende dorpsgenoot alle verstopping eruit heeft geschept en dat heeft 1 dag in privéruimte gelegen en is 1 dag later weg geschept en bij buurman met olijfgaard over de muur gegooid (goede natuurlijke bemesting); buurman met olijfgaard zag dat van een afstand gebeuren en sprak de bevriende dorpsgenoot er boos op aan,
• Airco privé slaapkamer lekte; vervangen door nieuwe airco die ook lekte en daarvoor is een nieuwe afvoer naar buiten gemaakt waardoor deze niet meer lekte,
• Diverse lekkages door hevige storm #1; lekkage in privé keuken, ramen, deur, washok en bijna overstroomd zwembad; alles geseald door klusjesman en zelf alles dicht gekit,
• Diverse lekkages door hevige storm #2; lekkages in washok en kantoor en overstroomde woonkamer; alles geseald, dorpels geplaatst, regenpijp verlegd naar de straat door klusjesman, zelf alles dicht gekit,
• Privéruimte, luchtschacht en kantoor hygiënisch gereinigd door klusjesman en geschilderd door schilder, rotte deur vervangen door klusjesman.

Honderden schroeven en pluggen, liters kit en lijm, emmers latex, blikken verf, hout, stekkers, schakelaars, meters elektra draad, tientallen lampen en peertjes zijn door onze handen gegaan. Maar ook liters zweet, vele tranen en soms ook een druppeltje bloed heeft er gevloeid om te komen tot waar we nu zijn. Paso a paso (stapje voor stapje) gaan we nog steeds vooruit en zorgen we ervoor dat we deze droomplek mooier en beter maken. Nog steeds. We hopen nog steeds dat het aan het eind van de rit allemaal niet voor niets is geweest, want die twijfel dwaalt natuurlijk regelmatig rond in ons hoofd. We gaan er nog steeds vanuit dat de aanhouder zal winnen!

Voor het nieuwe jaar blijven we sterk en hopen we op betere tijden en een goede gezondheid voor iedereen en dat alles weer een beetje meer ‘normaal’ wordt. Dat is onze wens voor ons en voor iedereen. Blijf gezond en sterk en geniet van de kleine geluksmomenten.

Mocht je de restyling van de appartementen graag willen zien? Neem dan een kijkje op onze website www.casalacalera.com.

Het is weekend en we gunnen onszelf een momentje van rust, of misschien meer een excuus om even niet te klussen, om weer eens terug te blikken, want er is nog zoveel wat we nog niet gedeeld hebben tijdens de periode van de lockdown. Als we erover nadenken hoeveel er gebeurd is dan moeten we namelijk inmiddels alweer behoorlijk graven hoe het ook alweer zat. Misschien is dat maar goed ook. Er zijn inmiddels zelfs serieuze overwegingen om in het najaar een boek te gaan schrijven. Hoe idyllisch, in een van de appartementen met een laptop op een typisch bruin gelakt Spaans tafeltje voor het raam met overweldigend uitzicht over de Spaanse Guadalhorce vallei met zijn meren en bergen en de lucht die iedere minuut anders kleurt. We weten niet of er dan überhaupt nog wel wat van dat schrijven komt. Maar goed. Eerst maar weer eens een terugblik naar de laatste periode in ons vorige huis in Alcaucín, nét voor onze verhuizing naar Casa La Calera in Teba.

Vrijdag 13 maart tekenden we, zoals velen zich wellicht nog herinneren, het contract voor Casa La Calera om vervolgens 1 april eindelijk te kunnen starten. Dezelfde avond werd echter de noodtoestand in Spanje uitgeroepen en ging Spanje in lockdown. Eerlijk gezegd waren we die weken zo druk bezig met alle juridische zaken en de afstemming ervan, dat we in ons hoofd de ontwikkelingen rondom de lockdown niet intensief hebben gevolgd. In de week die volgde kregen wij het trieste nieuws van Yvonne’s moeder die ernstig ziek bleek en waardoor we volledig van slag waren. De periode in lockdown was hierdoor een extra pittige en moeilijke tijd voor ons. Iets waar de meeste mensen in Nederland zich gelukkig geen voorstelling van kunnen maken. We hebben diepe dalen gekend, maar probeerden zo positief mogelijk te blijven. De ene dag lukte dat beter dan de andere. Het grijze en natte weer werkte ook niet echt mee aan een beter humeur.
Daarbij werd de verhuizing naar Casa La Calera in Teba van april naar mei uitgesteld en mei werd uiteindelijk eind juni. De eigenaren zaten net als iedereen ook vast en dus zochten we samen naar de beste oplossing voor ons beiden. Op dat moment verlangden wij inmiddels alleen nog maar meer naar onze nieuwe droomplek en keken ondanks alles toch uit naar de verhuizing als enig positief lichtpuntje. De situatie in ons tijdelijke huurhuis in Alcaucín werd namelijk met de dag grimmiger. Wie had ooit gedacht dat toen we in maart 2019 onze intrek namen in dit rustige complex in dit gemoedelijke Spaanse witte bergdorpje waar maar weinig gebeurde, wij plotseling in het middelpunt van een ware criminele bende terecht zouden komen?
Het begon allemaal in het najaar van 2019 toen een jonge Spaanse familie hun intrek nam in een leegstaand huis achter ons. Vanuit ons terras keken we recht op hun voordeur. Leuk, dachten wij, een beetje reuring in het blok aangezien veel huizen in het complex leegstonden. Op een aantal permanente Spaanse en Engelse bewoners na stond meer dan de helft van de huizen leeg en waren vrijwel allemaal eigendom van de bank. Een paar weken later volgden vrienden van het jonge gezin die drie huizen verder ook hun intrek namen. In het weekend was het een drukke boel met de hele familie en daar mocht iedereen gerust van meegenieten tot laat in de avond en zelfs nacht. Typisch Spaans, lekker rumoerig en ook de kindjes waren tot laat in de nacht nog wakker. Net voor de lockdown verhuisde het jonge gezinnetje weer en kregen daarbij hulp van een paar vrienden. Het tweede gezin bleef vervolgens achter en zij waren vaak alleen in de weekenden in het huis te vinden. Zo zagen we op een saaie, regenachtige zondagmiddag plotseling een nieuwe man met drie kinderen en een hond bij het laatste huis van het blok en in de periode die volgde was het een komen en gaan van mannen, vrouwen en kinderen en we konden het niet meer echt volgen waar al die nieuwe mensen zo ineens overal vandaan kwamen.
Tijdens ons dagelijkse luchtrondje naar de parkeerplaats een paar dagen later spraken we onze Engelse buurman die verantwoordelijk is voor het onderhoud van het complex. Hij vroeg of we toevallig iets opgemerkt hadden. Opgemerkt? Met een verbaasde blik keken we hem aan toen hij vertelde dat we krakers in het complex hadden. Waren we zo naïef geweest dat we niets hadden gemerkt? Het was meer het idee dat zoiets toch nooit in zo’n idyllisch bergdorp zou kunnen gebeuren!
Vanaf dat moment gebeurden er de meest rare dingen. ’s Nachts, maar ook op klaarlichte dag. Ons huis was precies in het midden van het complex gesitueerd en we hadden daardoor zicht op vrijwel alle huizen die gekraakt waren. Op onze logeerkamer, die inmiddels was omgedoopt tot uitkijkpost, hielden we vanaf dat moment het rolluikje op een kier geopend. De onschuldige Spaanse families waren ineens niet zo onschuldig meer. Ook de voormalige buurman kwam zo nu en dan toch ineens weer langs en ging dan ook zijn oude huis binnen, waar een paar weken later zijn vriend, de verhuizer, zijn intrek nam. Er werd gekraakt, ingebroken en gestolen, met electriciteitskastjes gesjoemeld, met wietplanten gesjouwd en af en toe flink gediscussieerd en geschreeuwd over en weer. Er kwamen te veel en te vaak vage mannetjes die zelfs ’s nachts met hun zonnebril op rondliepen. Midden in de nacht haalden ze elkaar op en vroeg in de ochtend werden ze weer thuisgebracht. Er vonden nachtelijke fluisterende gesprekken aan het keukenraam plaats en ook overdag was het een komen en gaan van mensen. Regelmatig kwam er een auto van de Guardia Civil (een Spaanse politie-eenheid met militaire functies, vergelijkbaar met de Nederlandse Koninklijke Marechaussee) langsrijden om de boel te controleren wat voor ons dan weer een geruststellende gedachte was. De politie en Guardia Civil waren op de hoogte van de situatie, maar konden helaas niet veel doen omdat volgens de wetgeving krakers bepaalde rechten hebben en ze niet zomaar uitgezet konden worden. Wij probeerden zoveel mogelijk ‘neutraal’ te blijven en bleven iedereen netjes groeten. We dachten alleen maar dat we ze zo lang mogelijk te vriend moesten houden, totdat we eindelijk zouden kunnen verhuizen. Zo snel mogelijk weg hier, was inmiddels het doel! Ondertussen hadden we regelmatig whatsapp verkeer met onze Engelse buurman die ons bijna dagelijks om een update vroeg van de situatie, zodat hij dit in zijn logboek voor de politie kon vastleggen. Door de bank werden extra veiligheidsdeuren geplaatst bij alle leegstaande huizen en door de bewoners werden alarmen en hier en daar wat camera’s geïnstalleerd. Ook ons huis moest eraan geloven en onze huiseigenaar liet door een beveiligingsbedrijf een alarm plaatsen en er kwam een groot plakkaat bij de deur waar ‘Securitas’ op stond. De hele situatie was voor ons op dat moment sowieso al behoorlijk zorgelijk met al het nieuws vanuit Nederland en de Corona brandhaard waar Yvonne’s zieke moeder zich zowat middenin bevond. We deden al bijna geen oog dicht, maar dit maakte onze slapeloze nachten alleen nog maar erger. We voelden ons niet meer echt veilig en sliepen met een stoel onder de deurkruk. Dat gevoel was terecht en werd op een ochtend bevestigd. Terwijl wij nietsvermoedend ons ochtendritueel doorliepen en fris gedoucht onszelf weer oppepten voor een nieuwe dag, die er weer net zo saai uit zou zien als alle andere dagen tijdens de lockdown, keken we nietsvermoedend uit het raam. Het stond vol met politieauto’s met grote, gemaskerde mannen van de Guardia Civil die met hun armen over elkaar duidelijk stonden te wachten op iets. Er was die ochtend een serieuze en vooraf geplande inval gedaan door de Guardia Civil. Via het half openstaande rolluikje aan de achterzijde zagen we alles gebeuren en zagen we dat onze vorige achterbuurman en de mannen die daarna de huizen ‘bewoond’ hadden in de boeien werden geslagen en werden afgevoerd. Inmiddels waren alle bewoners op de hoogte van het hele schouwspel dat zich recht voor onze deur had afgespeeld en spraken we elkaar die middag allemaal uit over hoe opgelucht we waren dat ze waren opgepakt. De dagen die volgden moesten we afwachten of de mannen zouden terugkeren. Ze zouden voorkomen bij de rechter en afhankelijk van de uitspraak zouden ze worden vastgehouden of vrijgelaten. Het bleef stil. Godzijdank. Langzamerhand keerde de rust terug in het complex en raakte iedereen weer een beetje gewend aan wat extra rust en bewegingsvrijheid. Ook de lockdown liet namelijk inmiddels een beetje meer beweging toe. Wat een verademing was dat! Net op het moment dat het allemaal weer normaal leek, keerde een van de gearresteerde mannen terug. Zijn vrijlating moest natuurlijk gevierd worden. De hele familie kwam op visite voor een groot avondmaal en tassen vol met eten en drank werden het huis ingesleept.
Van onze lieve Spaanse buren kregen we een filmpje van YouTube doorgestuurd waarin de arrestatie werd belicht en daarin werd gesproken over een grote bende die actief was in de omgeving van Alcaucín. Ze zouden veel leegstaande huizen hebben leeggeroofd en de gestolen waar hebben doorverkocht. De reportage maakte ook melding dat deze bende ook actief was in de drugshandel en betrokken was bij het kweken en verhandelen van onder andere wiet. Het was ons inmiddels al duidelijk dat onze zogenaamde ‘nieuwe’ buren geen lieverdjes waren. Gelukkig keerden de overige krakers en criminelen niet meer terug. De dreiging bleef echter, omdat door de lockdown steeds meer Spaanse gezinnen moeite hadden om rond te komen en het aantal kraken nam toe. Zo ook in ons rustige bergdorpje.
We waren dan ook deels opgelucht toen een verdere versoepeling van de lockdown restricties werd aangekondigd. Dat betekende dat wij met de eigenaren van La Calera konden afstemmen wanneer wij naar Teba zouden kunnen verhuizen. Voor ons kon het niet snel genoeg zijn en na afstemming met de eigenaren werd de magische datum 1 juli afgesproken. We konden eind juni met een klein deel van onze inboedel van Alcaucín naar onze nieuwe thuisplek afreizen. Onze overige bezittingen, die meer dan 1,5 jaar in opslag hadden gestaan, hebben we diezelfde middag ook meteen verhuisd. Na een dag hard zwoegen stond onze hele inboedel bij onze nieuwe casa. We hebben inmiddels al het een en ander uitgepakt, maar er zit nog steeds heel veel in dozen. Daarover vertellen we graag een volgende keer meer. De tijd vliegt en dat is goed, want het zorgt ervoor dat we vooruitgaan… ­­op naar betere tijden.

Voor degene die het nog niet gezien heeft, neem gerust een kijkje op onze website www.casalacalera.com. Momenteel leggen we de laatste hand aan de restyling van de appartementen en dan delen we ook snel nieuwe foto’s met iedereen.

Het is weer tijd voor een nieuwe blog, want hoeveel kan er in een korte tijd veranderen en gebeuren. De wereld staat op zijn kop en we leven momenteel in een hele bizarre tijd. Wij niet alleen, maar eigenlijk iedereen. Per land of regio zijn echter wel degelijk hele grote verschillen zichtbaar met betrekking tot het Corona-virus. Spanje is hard geraakt en dit heeft het dagelijkse Spaanse leven op zijn kop gezet. Vanaf 13 maart zitten we al ‘opgesloten’ in ons huis aan de voet van de berg, waar al 3 weken een grote grijze wolk omheen lijkt te hangen. Helaas volgde er vreselijk verdrietig nieuws, 2 dagen nadat wij ons mooie bericht over onze grote droom deelden. Een van de belangrijkste personen binnen onze directe familiekring in Nederland is ernstig ziek geworden (geen Corona). De mensen die ons kennen weten inmiddels hoe het met onze persoonlijke situatie gesteld is en welke impact dit momenteel heeft. Plotseling verdween de aarde onder onze voeten en waren we compleet verslagen. Ver van onze familie, waar we nu het liefst bij willen zijn, kijken we vanaf de zijlijn machteloos toe. Waar we eerst nog heel erg blij en enthousiast waren over onze nieuwe toekomstige droomplek, was deze euforie maar van hele korte duur. Het effect van het Corona-virus had nog niet eens de tijd gehad om bij ons in te dalen, of het volgende vreselijke nieuws raakte ons alweer als een donderslag bij heldere hemel. Na ons eerste jaar in Spanje, dat we sowieso al als heel pittig hebben ervaren, zijn deze laatste ontwikkelingen nauwelijks met een pen te beschrijven. Het voelt soms alsof we met onze ziel onder onze arm lopen en er zijn zeker momenten dat we ons serieus afvragen of het ons dit nu allemaal wel waard is. Het is nog steeds heel moeilijk, maar we zijn inmiddels van mening dat opgeven geen optie is. We zijn niet zover gekomen om bij de pakken neer te gaan zitten en nu alsnog de handdoek in de ring te gooien. Dat doen we dus ook niet. Althans, nog niet in ieder geval. 

We proberen op dit moment zo positief mogelijk te blijven en ons te focussen op de dingen die we op dit moment wel nog kunnen doen, want dat zijn er namelijk niet heel veel. Onze bewegingsvrijheid is erg beperkt. We hebben geen hond die we even kunnen uitlaten. Boodschappen doen moet verplicht alleen en in de dichtstbijzijnde supermarkt. Dit is nogal een uitdaging, aangezien sommige buurtsupers maar over een heel beperkte voorraad levensmiddelen beschikken. We blijven in beweging door per dag een aantal keren extra de trap op en neer te lopen. We halen een frisse neus en strekken onze benen door een klein wandelingetje te maken. Welgeteld is dat een paar honderd meter lopen om een blik op het zwembad te werpen en te controleren of het nog niet is overgelopen door alle regen die de afgelopen 3 weken gevallen is. Of we nemen een kijkje op de parkeerplaats om te kijken of onze auto nog niet is weggespoeld.

Het enige wat we wel konden doen en hebben gedaan is achter de schermen verder werken aan onze droom en de website, waaraan we voor de Corona situatie ook al heel hard gewerkt hebben. Ondanks deze rare tijd waar we nu allemaal in leven en de onzekerheden waar we mee te maken hebben voelt het heel dubbel, maar vinden we het nu toch de hoogste tijd om onze nieuwe toekomstige plek met iedereen te delen.
Een unieke plek die het lichtpuntje moet zijn aan het eind van een donkere tunnel. Een plek om naar toe te leven en naar uit te kijken. Een plek die ons, en hopelijk straks nog veel meer mensen, ultieme rust en ontspanning gaat bieden. Een plek waar we hopelijk zo snel mogelijk onze zorgen kunnen laten varen, we weer kunnen opladen en kunnen genieten van de kleine dingen. Genieten van de dingen die normaal gesproken misschien niet meer zo opvielen en vanzelfsprekend geworden waren, maar die straks ineens enorm het verschil zullen maken in hoe iedereen weer opnieuw naar de wereld zal kijken. De wereld is veranderd en zal nooit meer hetzelfde zijn. Laten we hopen dat deze verandering ons allemaal heel veel liefde, hoop, kracht en positiviteit zal brengen. Stay safe & stay strong!

Wil je ook alvast even wegdromen en alles om je heen vergeten?
Kijk dan op www.casalacalera.com zodat je alvast kunt proeven van de sfeer en de rust.
We kijken erg uit naar betere tijden waarin we veel lieve mensen mogen verwelkomen op deze unieke plek!

We hebben groot nieuws!!! Een jaar na onze emigratie is het ons eindelijk gelukt! Vrijdag 13 maart, jawel vrijdag de 13^e, tekenden we het contract en vanaf 1 april 2020 gaan we een casa rural runnen. En nee, dat is ook geen 1-april grap! Niet dat we bijgelovig zijn, maar vanaf nu heeft vrijdag de 13^e voor ons toch ineens een hele andere betekenis gekregen. In Spanje bestaat vrijdag de 13^e trouwens niet, maar is dinsdag de 13^e de dag die ongeluk zou moeten brengen. Deze dag heeft ons in ieder geval niet afgeschrikt of tegen gehouden om het contract te tekenen. Ons lange wachten, eindeloze geduld en tomeloze inzet werd eindelijk beloond!!! We kunnen het bijna nog niet geloven en het is nog best wel onwerkelijk. 

Echter werd, wat ons betreft, het toch ineens een minder leuke dag. Een dag met een heel dubbel gevoel. Kort na ondertekening van het contract werd in Spanje de noodtoestand afgekondigd vanwege het Corona-virus en dit heeft een behoorlijke impact. Ons heugelijke nieuws wordt nu hierdoor momenteel erg overschaduwd. Dit is natuurlijk heel erg jammer, maar we proberen ons niet te veel te laten beïnvloeden en blijven positief.

Het lijkt allemaal erg onrealistisch, maar ondertussen is het gewoon de harde werkelijkheid geworden. De laatste boodschappen hebben we eind vorige week nog gedaan. Het was toen al wat drukker in de supermarkt en we werden al geconfronteerd met hier en daar wat lege schappen. Ook hier gingen de pakken toiletpapier als warme broodjes over de toonbank.

Voorlopig blijven we in ieder geval zoveel mogelijk binnenshuis. ‘Veilig’. We maken van de nood een deugd en zien het maar als een voordeel, omdat we genoeg te doen hebben en ons daarom hopelijk niet snel zullen vervelen. Toch voelt het een beetje alsof we zijn opgesloten in ons eigen huis. Het nadeel is natuurlijk dat belangrijke fysieke afspraken of geplande tripjes, die nodig zijn voor onze nieuwe business en de plannen die daarbij horen, nu uitgesteld moeten worden. Hoe lang dit gaat duren, weten we op dit moment nog niet. Zonder geldige reden schijnen we namelijk niet de straat te mogen betreden. Een bezoekje naar de supermarkt, apotheek of dokter wordt nog wel toegestaan. Als je dan toch met een geldige reden op straat loopt, loop dan alleen en tenminste op 1 meter afstand van andere personen. Dat betekent dat we niet eens meer samen de deur uit mogen. Kinderen mogen niet meer naar school, speeltuinen zijn dicht, het strand is afgesloten en ga zo nog maar even door. Er zullen vast nog meer maatregelen genomen worden om te zorgen dat het virus zich zo min mogelijk kan verspreiden. Mensen willen het land nog uit of in ieder geval het probleemgebied waar ze in zitten en zoeken dan juist de costas op. Dat is alleen nu net iets wat men niet moet doen, om verdere verspreiding te voorkomen. Het is heel bizar allemaal! Het lijkt of we met zijn allen in een slechte film zijn beland. We hopen dat alles zo snel mogelijk overwaait, het weer ‘rustig’ wordt en iedereen in goede gezondheid weer door kan met het ‘normale' leven wat ons nu ineens nog meer kostbaar is geworden. In zulke situaties blijkt wel weer hoe vergankelijk alles is of kan zijn en realiseer en besef je ook maar weer al te goed, dat wat er ook gebeurt, het altijd goed is om te blijven ‘dromen’. Dat is dan ook wat we blijven doen en ook mee door zullen gaan. We zijn nu zover gekomen en we zijn niet van plan om alles wat we hebben moet doorstaan zomaar op te geven. 

De afgelopen maanden was het wat stiller vanuit onze kant. We wilden in deze periode bewust onze focus op ons doel houden, waarbij we al onze aandacht en energie nodig hadden. Terwijl wij eind december ons laatste blog van 2019 schreven en dit online met iedereen deelden, waren op de achtergrond al de eerste ontwikkelingen gaande.

Zo zijn er tijdens ons eerste jaar in Spanje sowieso heel veel ontwikkelingen geweest in onze zoektocht naar een pand waar wij onze droom in wilden realiseren. We hebben deze ontwikkelingen bewust niet gedeeld. Dit soort trajecten zijn heel erg tijdrovend, zeker in Spanje, en gaandeweg zijn er veel onverwachte verrassingen en hobbels op ons pad gekomen. Om iedere keer iedereen te betrekken in dit proces, en blij te maken met een dooie mus, vonden we geen goed plan. We zaten ook eerlijk gezegd niet te wachten op ongevraagde meningen of goed bedoelde adviezen. Sommige zaken gaan er echt op een hele andere manier aan toe en zijn meestal niet heel eenvoudig aan anderen uit te leggen. Dat maakt het zeker ook wel eens lastig. We delen nu eenmaal graag dingen uit pure enthousiasme. Om die reden deelden we onze belevenissen alleen met directe familie, die ons erg hebben gesteund in het hele proces. 

Voorafgaand aan ons grote avontuur besloten we onszelf een jaar de tijd te geven om naar onze droomplek te zoeken. In november diende zich een nieuwe kans aan en we besloten de verkenning aan te gaan. De locatie van het huis lag buiten ons voorkeursgebied, maar ondanks dat vonden we het toch de moeite waard om een bezichtiging te plannen. In het afgelopen jaar hebben we geleerd dat je soms je plannen moet bijstellen, je open-minded moet zijn en het soms nodig is om een andere weg in te slaan om uiteindelijk toch je doel te bereiken en je droom te realiseren. Op de dag van de bezichtiging was het bewolkt en het regende zo af en toe wat. We dachten, als het met deze omstandigheden in de smaak valt, dan moet het met een paar zonnestralen alleen maar mooier zijn. We werden rondgeleid door de eigenaren en uitgebreid bekeken we het hele huis. Belangrijk voor ons was dat onze droomplek genoeg ruimte zou hebben voor ons zelf om te wonen en daarnaast de juiste voorzieningen en mogelijkheden zou hebben om gasten te kunnen ontvangen en een mooie vakantie te kunnen bieden. Tot nu toe was er bij iedere bezichtiging van een huis wel iets, of juist heel veel, wat er ontbrak. We realiseerden ons maar al te goed dat er compromissen gemaakt moesten worden. Het perfecte huis op de perfecte plek bestaat niet.

Na de bezichtiging van het huis bezochten we het dorp, genoten we van een lunch in een tapasbarretje en reden we door de prachtige omgeving waar we weer aangenaam verrast werden door dit deel van Andalusië. Moe maar voldaan van zoveel nieuwe indrukken en heel veel om over na te denken, keerden we terug naar huis. De dagen die volgden hebben we alles op een rijtje gezet en op de kaart alle mogelijkheden bekeken die de omgeving te bieden heeft. Zoveel moois. We hoefden er niet lang over na te denken, hakten de knoop door en besloten de officiële verkenning aan te gaan! Daarna volgden er nog een aantal ritjes en afspraken naar onze mogelijke nieuwe thuisplek. Iedere keer dat we deze unieke plek bezochten werd het mooier en mooier. Stiekem begonnen we te dromen. Er volgden hele spannende weken met afspraken met onze advocaat en gestor, slapeloze nachten en eindeloze piekermomenten. Zoveel plannen en zoveel ideeën om te realiseren spookten door ons hoofd. De laatste weken werd ons geduld nog eens extra op de proef gesteld. Alles duurde ontzettend lang en we waren erg afhankelijk van andere mensen. Begin maart hebben we nog 5 dagen mogen housesitten en begonnen we ons al een beetje thuis te voelen. Stiekem zagen we ons de verhuisdozen hier al uitpakken. Met een dubbel en een beetje treurig gevoel keerden we na 5 dagen weer terug naar ons huis in Alcaucín. Een paar dagen later was het eindelijk zover! Ging het dan eindelijk gebeuren? Vrijdag, de 13^e, hebben we het contract getekend en gaan we per april een casa rural runnen. Het grote huis met meerdere mooie terrassen en verkoelend zwembad beschikt over 4 ruime appartementen met allemaal een eigen badkamer met douche en toilet, een eigen keuken, zithoek en comfortabel bed. De mensen die ons kennen weten dat wij natuurlijk niet kunnen wachten om de look & feel die wij voor ogen hebben te realiseren en onze eigen stempel erop te drukken. Dit gaan we de komende tijd allemaal stapje voor stapje doorvoeren.  

Op dit moment zijn wij met de eigenaren in afstemming hoe wij deze onwerkelijke situatie rondom het Corona-virus het beste kunnen aanpakken. Er staan namelijk al meerdere boekingen gepland. Momenteel weten we gewoonweg niet hoe alles gaat lopen en wat de verdere gevolgen zullen zijn en moeten we dus sowieso de komende twee weken afwachten hoe deze situatie zich verder zal ontwikkelen. Natuurlijk zitten we ondertussen niet stil en maken we optimaal gebruik van onze periode in quarantaine door de laatste puntjes op de vele i’s te zetten, zoals de website van onze casa rural. We hopen dat de website zo snel mogelijk de lucht in kan, zodat we iedereen kunnen laten meegenieten van de prachtige unieke locatie met panoramische uitzichten in een authentiek stukje van Spanje.

We zullen snel meer nieuws delen. Blijf ons volgen, zeker in deze spannende tijden!