16. ONZE EERSTE VLUCHT NAAR NEDERLAND
Teba, Andalusië, 10 januari 2022.
De keerzijde van emigreren is en blijft toch wel dat je veel dierbaren
achterlaat. Lieve familie, vrienden, kennissen en buurtjes. Het liefst zou je
ze allemaal in een doosje stoppen en meenemen. Was het maar zo’n feest. Voor de
emigratie was een van mijn (Yvonne) grootste angsten dat er iets ergs met een
dierbare zou gebeuren en we vanwege de afstand ergens niet bij kunnen zijn. Het
klinkt misschien raar, maar om die reden hou ik vaak rekening met erge dingen die
kunnen gebeuren om mezelf op die manier te beschermen.
Vlak na het tekenen van ons contract voor deze unieke plek en de
lockdown die in Spanje vanwege het Corona virus werd afgekondigd, kregen we heel
verdrietig nieuws. Mijn moeder was plots ziek. Kanker. Mijn grootste angst werd
dus snel werkelijkheid en de grond zakte onder mijn voeten weg. Ik had dit
namelijk al eens meegemaakt en dat heeft achteraf gezien toch wel de nodige
littekens achtergelaten. Ik verloor mijn vader aan kanker toen ik nog maar 9
jaar was. Hij was toen 40. Na het verlies van mijn vader ontstond er tussen mijn
moeder en mij een bijzondere band. Ik was een nakomertje en mijn oudere zussen hadden
nog net niet het nest verlaten. Mijn moeder en ik waren op moeilijke momenten
vaak op elkaar aangewezen. Dus dat dit gebeurde, zo onverwacht, viel ons zwaar
op ons dak.
Door alle reisrestricties en onzekerheden rondom het virus besloten
we om op dat moment niet naar Nederland af te reizen. Ook familie adviseerde ons
om in Spanje te blijven. Op dat moment hadden we ook nog geen officiële Spaanse
residencia (het bewijs dat je officieel inwoner van Spanje bent). Hierdoor
bestond de kans dat bij eventueel sluiten van de grenzen we niet meer terug
naar Spanje zouden kunnen. Dat betekende dat ik op dat moment er niet voor mijn
moeder kon zijn en ik kon haar alleen op afstand een hart onder de riem steken.
Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder en tot nu toe zijn mijn
moeders behandelingen steeds succesvol geweest. Deze volgden elkaar op met
korte periodes van rust, controles van bloed prikken en scans om te bepalen of
er weer een nieuwe behandeling nodig was. Ook in Spanje leefden we, tussen het
komen en gaan van gasten, van 6 weken naar 6 weken in de hoop dat het nieuws
goed was en mijn moeders gezondheid stabiel en onder controle bleef. Iedere
keer zoveel spanning te voelen is zwaar en brengt onbewust toch de nodige dosis
stress met zich mee. Inmiddels had ik, sinds onze emigratie naar Spanje, al aan
den lijve ondervonden dat stress de meest slechte trigger voor mijn eigen
gezondheid is geworden. Mijn eigen momenten van rust en ontspanning zoeken en vooral
nemen zijn essentieel om mijzelf staande te houden. Best uitdagend met het
runnen van een B&B en ook nog grafische opdrachten voor mijn eigen bedrijf ernaast
te doen.
Tussen mijn moeders behandelingen door besloten zij en haar man toch een aantal
keren naar ons af te reizen. Ondanks dat het hun eigen keuze was, voelde ik daarover
een bepaald schuldgevoel dat ik mijn zieke moeder in tijden van Corona zo’n
reis liet maken. Ze keek er iedere keer zo naar uit. Niet alleen het samenzijn
met ons, maar ook de ruimte en rust, natuur en mooie uitstapjes die we samen
maakten. Kortom, even alles vergeten en het hoofd leegmaken. Het leverde ons
allemaal bijzondere herinneringen op om nooit te vergeten. Dagen met gouden
randjes.
Haar laatste tripje naar Spanje verliep helaas minder zonnig dan gehoopt. De
kanker had haar dit keer niet alleen fysiek, maar ook mentaal helemaal in zijn greep.
Ook al hadden we haar zo’n fijne vakantie gegund, dit keer was het heel anders.
Op een of andere gekke manier was ik dankbaar dat ik er nu ook eens voor haar
kon zijn. Op afstand kun je iemand nauwelijks steunen. Ik voel(de) me vaak
schuldig dat alle zorg op de familie neerkomt en ik daar geen onderdeel van kan
zijn en niet aan kan bijdragen. Nu ze bij ons in Spanje was, kon ik er voor
haar zijn, een luisterend oor bieden, een bemoedigend woord geven, haar knuffelen,
met haar lachen, of we lieten samen een traantje als dat nodig was.
Na bijna twee weken waren we denk ik allemaal ‘opgelucht’ dat ze weer veilig terugging
naar haar vertrouwde omgeving. Onze plek biedt veel ruimte en rust voor je
hoofd en je lichaam, maar kan in moeilijke situaties ook echt wel een spiegel
voorhouden en extra confronterend zijn. Ook dat is iets wat we zelf al ervaren
hebben. Het afscheid was zoals altijd heel moeilijk, maar ze ging weer veilig naar
huis. Vanaf dat moment deed ze er alles aan om het weer wat zonniger te gaan
zien.
En toen was het ineens december. We hadden inmiddels al besloten
dat we wederom voor het derde jaar met de feestdagen in Spanje zouden blijven. Ondanks
dat we niet zoveel met de feestdagen hebben, zou het weer geen kerst met
familie in Nederland worden. We waren er inmiddels ook wel aan gewend, maar het
is niet altijd leuk om dat soort keuzes te maken. Wel zijn het bewuste keuzes
om het hier zo lang mogelijk vol te kunnen houden en onze kosten in deze uitdagende
Corona tijd op die manier zo laag mogelijk te houden. Gelukkig hebben we deze
zomer onze familie na 2,5 jaar eindelijk allemaal op onze fantastische plek mogen
verwelkomen. Om die reden was het voor ons oké om nu in Spanje te blijven.
December was nog maar net begonnen en net toen het met mijn moeder ook
weer de betere kant op leek te gaan, ging het toch ineens mis. Ze werd in het
ziekenhuis opgenomen. Zelf kreeg ik ineens een vervelend onderbuikgevoel en mijn
lijf gaf inmiddels ook signalen, alsof ik aanvoelde dat er iets niet goed was. Voor
het eerst sinds onze emigratie naar Spanje, wat nu bijna 3 jaar geleden is, had
ik het gevoel dat ik naar Nederland moest. En wel NU meteen!
Familie adviseerde mij om nog even te wachten op meer duidelijkheid
over mijn moeder. Ook waren de Corona bezoekmaatregelen in de ziekenhuizen op
dat moment weer aangescherpt en dus volgde ik het advies van familie op om te
wachten op meer duidelijkheid. Maar die kwam er niet. Dat er iets moest
gebeuren dat was duidelijk en de artsen besloten een week later dat een
operatie noodzakelijk was.
Ondanks dat ik vanaf het begin na onze emigratie altijd al rekening hield met iets
ergs dat kan gebeuren, deed ik dat nu ook en die stress van die onzekerheid gierde
door mijn lijf. Ik voelde zoveel gemixte gevoelens, emoties, angst en
onzekerheid, mentale worstelingen en letterlijk fysieke pijn. Het was allemaal
aanwezig en alles leek compleet nutteloos.
De dag van mijn moeders operatie heeft de hele familie zowat alle
kaarsjes gebrand die ze ook maar hadden. Ook ik grijp op zulke momenten naar dit
soort ‘bijgelovigheden’ en doe ineens schietgebedjes in de hoop dat dat ook maar
enigszins iets brengt.
Terwijl wij ons die ochtend bezighielden met onnozele dingen voor de afleiding
om de ochtend wat door te komen, kwam nog geen 1,5 uur later het goede bericht
dat de operatie geslaagd was. Godzijdank! Mijn moeder had een engeltje op haar
schouder gehad, misschien wel 2 en alle kaarsjes en schietgebedjes hadden
geholpen. De ergste stress en spanning zakte gelukkig langzaam wat weg. De
details zouden we later die dag horen, maar mijn beslissing had ik gelijk al gemaakt.
Dit was HET moment om eindelijk, na bijna 3 jaar, weer af te reizen naar
Nederland. Op zulke momenten besef je hoe belangrijk familie is en hoe erg je elkaar
nodig hebt. Zeker in moeilijke tijden. Diezelfde middag boekten we onze tickets
om een week later naar Nederland te vliegen. Ook al was de aanleiding minder
leuk, we maakten ons klaar voor onze eerste vlucht naar Nederland om de feestdagen
door te brengen met al onze geliefden.
Benieuwd naar hoe wij ons eerste bezoek in Nederland hebben ervaren?
Volg ons dan via Facebook en/of Instagram. Binnenkort delen we het vervolg van ons eerste bezoek aan Nederland.
Wil je ook op de hoogte blijven van al het moois van onze B&B en de omgeving?
Volg ons dan op Casa La Calera Facebook en/of Instagram.
