17. LIEFDE IS…

Inmiddels is het alweer half februari en hebben we de feestdagen alweer ver achter ons gelaten. Terwijl wij onze ‘to do’ lijstjes op de keukentafel paraat hebben liggen, staat het schrijven van de nieuwe blog daar inmiddels ook alweer te lang op. Op de een of andere manier krijg ik (Yvonne) deze maar niet afgevinkt. Om te voorkomen dat we straks alweer in korte broek nog onze ervaringen van de Kerst in Nederland willen delen, is het nu de hoogste tijd om terug te blikken op onze eerste reis naar Nederland.

 

De week voor Kerst. Eindelijk boekten we dan na bijna 3 jaar onze eerste retourtickets naar Nederland. De aanleiding was natuurlijk minder leuk, maar dit was duidelijk hét moment om naar familie te gaan en de feestdagen samen door te brengen. Het bracht gemengde gevoelens met zich mee. Wederom een emotionele rollercoaster.
We hadden nog een week om een aantal zaken te regelen, zoals een oppas voor het huis, slaapplek in Nederland, eventueel een auto te leen, enzovoort. Het was best wel even zoeken, want ineens ben je weer van iedereen afhankelijk en dat voelt soms wat ongemakkelijk. Je wilt vooral niemand tot last zijn en onverwacht gaf dat nog wat extra spanning en stress. Uiteindelijk is dat allemaal voor niets geweest en kwam alles op zijn pootjes terecht. Het zorgde gelijk voor een meer ontspannen gevoel, waardoor we met een gerust hart konden vertrekken.

Voor ons vertrek vroegen we ons regelmatig af hoe het voor ons weer zou zijn, in Nederland? Hoe zouden we het ervaren? Hadden we dingen gemist? Wilden we na afloop ook wel weer terug? Dingen die vooral ik mezelf had afgevraagd sinds ons vertrek. Er spookte veel door ons hoofd en een week duurde eerder nog nooit zo lang.
Tegen het einde van de week konden we dan eindelijk onze koffers pakken. Onszelf afvragend of we nog wel wisten hoe dat moest. De dikke winterkleding, die we hier ook gewoon nodig hebben, werd uit de kast getrokken en ingepakt. Alle benodigde reispaperassen werden digitaal opgeslagen en langzaam maar zeker bouwde de gezonde spanning zich meer en meer op. Ongeacht wat de reisrestricties zouden worden, want daar werd in Nederland alweer over gespeculeerd, we zouden gaan!!!

 

De laatste nacht voor vertrek was een korte en de wekker ging al vroeg. De spanning en stress zat al een aantal weken in het lijf, waardoor ik die ochtend met heftige rugklachten het bed uit kroop. Een aantal jaren geleden heb ik een fikse hernia gehad, dus ik herkende de pijn meteen. Ik kon alleen maar hopen dat het met een sisser zou aflopen. Iets met een gevalletje hele slechte timing. Ik keek daarom wat tegen de reis op. De autorit naar het vliegveld, sjouwen met bagage, wachten in de rij en 3 uur in het vliegtuig stilzitten zouden allemaal niet echt bevorderlijk zijn voor de pijn, maar goed. Hernia of niet, we gingen naar Nederland. Tandenbijtend en met een flinke dosis pijnstillers achter de kiezen, sleepte ik me het vliegtuig in en na een vlucht van een kleine 3 uurtjes landde ons vliegtuig. Blij dat we er eindelijk waren. Althans bijna, want we landden op vliegveld Düsseldorf-Weeze. Zuslief en zwager stonden ons al op te wachten en brachten ons veilig terug naar Nederlandse bodem. Fijn om weer vertrouwde gezichten te zien. Zeker na een spannende en stressvolle tijd die we met de hele familie ervaren hadden.
Alsof er niets veranderd was zaten we ineens als vanouds bij mijn zus voor de lunch aan de keukentafel. Mijn andere zus en nichtje kwamen al snel binnenvallen. Zij waren inmiddels ook ongeduldig geworden en wilden snel even komen knuffelen. Het onthaal voelde warm, fijn en vertrouwd. Precies datgene wat we nu even zo nodig hadden.

Die middag maakten we ons klaar voor ons eerste bezoekje aan mijn moeder in het ziekenhuis, totdat we niet veel later bericht kregen dat de plannen waren gewijzigd. Ze mocht naar huis! We hadden er allemaal zo op gehoopt, zo voor de feestdagen. We konden nu gewoon thuis een bezoekje aan haar brengen en belangrijker nog, mijn moeder kon gewoon thuis zijn tijdens de feestdagen en in haar eigen vertrouwde omgeving herstellen van een zware operatie.
Een paar uurtjes later vertrokken we dan eindelijk voor het eerst naar mijn moeder om haar weer in onze armen te sluiten en haar even flink te kunnen knuffelen. Dé reden waarom we besloten deze reis te maken.

 

De kerstdagen vierden we samen. Allemaal zo dankbaar dat het zo gelopen was. We genoten van het samenzijn met iedereen. Waar ik de eerste dagen zowat half met mijn hoofd in de wolken liep door zware pijnstillers voor mijn rugpijn, zwakte deze gelukkig langzaam af en kwam er iets heel anders voor in de plaats. Ik bleef met mijn hoofd in de wolken, maar de pijn maakte plaats voor een gevoel van liefde. Heel veel liefde.

 

De hele week verbleef ik bij mijn zus en zwager. Iedereen deed zijn of haar eigen ding, zoals we hadden afgesproken en alles verliep meer dan relaxed.
Patrick vertrok halverwege de week naar Friesland om zijn moeder en zus te bezoeken en samen met hun de jaarwisseling te vieren. Voor ons twee was het ook een eerste moment zonder elkaar, na 3 jaar. Een beetje onwennig, maar dat overleefden we ook wel weer. Na 3 jaar bijna 24/7 samen hadden we inmiddels wel een flinke buffer opgebouwd.

 

Vrijwel iedere dag bezocht ik mijn moeder voor minimaal een uurtje en wisselde ik mijn bezoekjes af van de ene naar de andere zus. We aten samen, kletsten gezellig, soms met een lach en zeker ook weer met een traan. We maakten wandelingetjes, in het bos, door mijn mooie geboortedorp, langs de Maas, daar waar ook mijn vader rust op een mooie plek en waar mijn keramieken engel, die ik voor ons vertrek kocht, nog steeds over hem waakt.
In die 9 dagen Nederland probeerde ik zoveel mogelijk stress te vermijden en legde mezelf totaal geen druk op om heel veel mensen te moeten bezoeken. Iets wat ik eerder wellicht wel zou hebben gedaan, maar wat ik nu heel makkelijk had losgelaten. Ik koos op dat moment voor mezelf en voor mijn familie, omdat dat nu het belangrijkste was. Dit bezoek op deze manier zouden we misschien wel nooit meer zo ervaren en om die reden was het gewoonweg de beste keuze om het zo te doen.

 

Na zo’n fijne tijd samen te hebben doorgebracht is het moment van afscheid natuurlijk altijd zwaar. We denken dat het altijd wel zo zal blijven. De ene keer gaat het wat moeilijker dan de andere keer. We namen dit keer in fases afscheid. Achteraf gezien was dat fijner, omdat het allemaal meer gedoseerd is en het zo een minder zware lading had. Onze hobby zal het echter nooit worden. Je stopt het liefst iedereen in een doosje om ze in je binnenzak mee te nemen.

 

Terugdenkend aan deze tijd met elkaar, voelen we alleen maar liefde en warmte. Het was hét warme bad dat we even nodig hadden, en het voelde alsof we weer waren opgeladen en vol energie terugkeerden. Ondanks de minder leuke reden van het bezoek.
We voelden geen weerstand om terug te gaan. Het was meer dan goed zo. We gingen weer terug naar ons geliefde Spanje. Onze terugkeer voelde gelukkig vertrouwd en het voelde ook weer fijn om in onze eigen omgeving terug te komen. Langzaam begint het nu toch wel meer als thuis te voelen, alsof we dat bezoek naar Nederland ‘nodig’ hadden gehad om onszelf dat te realiseren.

 

De week erna liepen we nog steeds een beetje met ons hoofd in de wolken. Volop nagenietend! Net als iedereen van de familie. Een dankbaar gevoel voor die mooie en kostbare tijd met een gouden randje die we samen hebben beleefd. En dat voelen we nog steeds als we eraan terugdenken en om die reden doen we dat ook nog vaak. We denken er met heel veel liefde aan terug en uiteindelijk is familie en liefde waar het allemaal om draait.