17. LIEFDE IS…
Inmiddels is het alweer half februari en hebben we de feestdagen alweer ver achter ons gelaten. Terwijl wij onze ‘to do’ lijstjes op de keukentafel paraat hebben liggen, staat het schrijven van de nieuwe blog daar inmiddels ook alweer te lang op. Op de een of andere manier krijg ik (Yvonne) deze maar niet afgevinkt. Om te voorkomen dat we straks alweer in korte broek nog onze ervaringen van de Kerst in Nederland willen delen, is het nu de hoogste tijd om terug te blikken op onze eerste reis naar Nederland.
De week voor Kerst. Eindelijk boekten we dan na bijna 3 jaar onze eerste
retourtickets naar Nederland. De aanleiding was natuurlijk minder leuk, maar dit
was duidelijk hét moment om naar familie te gaan en de feestdagen samen door te
brengen. Het bracht gemengde gevoelens met zich mee. Wederom een emotionele
rollercoaster.
We hadden nog een week om een aantal zaken te regelen, zoals een oppas voor het
huis, slaapplek in Nederland, eventueel een auto te leen, enzovoort. Het was
best wel even zoeken, want ineens ben je weer van iedereen afhankelijk en dat
voelt soms wat ongemakkelijk. Je wilt vooral niemand tot last zijn en onverwacht
gaf dat nog wat extra spanning en stress. Uiteindelijk is dat allemaal voor niets
geweest en kwam alles op zijn pootjes terecht. Het zorgde gelijk voor een meer
ontspannen gevoel, waardoor we met een gerust hart konden vertrekken.
Voor ons vertrek vroegen we ons regelmatig af hoe het voor ons weer zou zijn,
in Nederland? Hoe zouden we het ervaren? Hadden we dingen gemist? Wilden we na
afloop ook wel weer terug? Dingen die vooral ik mezelf had afgevraagd sinds ons
vertrek. Er spookte veel door ons hoofd en een week duurde eerder nog nooit zo
lang.
Tegen het einde van de week konden we dan eindelijk onze koffers pakken. Onszelf
afvragend of we nog wel wisten hoe dat moest. De dikke winterkleding, die we
hier ook gewoon nodig hebben, werd uit de kast getrokken en ingepakt. Alle benodigde
reispaperassen werden digitaal opgeslagen en langzaam maar zeker bouwde de gezonde
spanning zich meer en meer op. Ongeacht wat de reisrestricties zouden worden,
want daar werd in Nederland alweer over gespeculeerd, we zouden gaan!!!
De laatste nacht voor vertrek was een korte en de wekker ging al vroeg.
De spanning en stress zat al een aantal weken in het lijf, waardoor ik die ochtend
met heftige rugklachten het bed uit kroop. Een aantal jaren geleden heb ik een fikse
hernia gehad, dus ik herkende de pijn meteen. Ik kon alleen maar hopen dat het
met een sisser zou aflopen. Iets met een gevalletje hele slechte timing. Ik
keek daarom wat tegen de reis op. De autorit naar het vliegveld, sjouwen met bagage,
wachten in de rij en 3 uur in het vliegtuig stilzitten zouden allemaal niet
echt bevorderlijk zijn voor de pijn, maar goed. Hernia of niet, we gingen naar
Nederland. Tandenbijtend en met een flinke dosis pijnstillers achter de kiezen,
sleepte ik me het vliegtuig in en na een vlucht van een kleine 3 uurtjes landde
ons vliegtuig. Blij dat we er eindelijk waren. Althans bijna, want we landden op
vliegveld Düsseldorf-Weeze. Zuslief en zwager stonden ons al op te wachten en
brachten ons veilig terug naar Nederlandse bodem. Fijn om weer vertrouwde gezichten
te zien. Zeker na een spannende en stressvolle tijd die we met de hele familie
ervaren hadden.
Alsof er niets veranderd was zaten we ineens als vanouds bij mijn
zus voor de lunch aan de keukentafel. Mijn andere zus en nichtje kwamen al snel
binnenvallen. Zij waren inmiddels ook ongeduldig geworden en wilden snel even komen
knuffelen. Het onthaal voelde warm, fijn en vertrouwd. Precies datgene wat we nu
even zo nodig hadden.
Die middag maakten we ons klaar voor ons eerste bezoekje aan mijn moeder in het
ziekenhuis, totdat we niet veel later bericht kregen dat de plannen waren gewijzigd.
Ze mocht naar huis! We hadden er allemaal zo op gehoopt, zo voor de feestdagen.
We konden nu gewoon thuis een bezoekje aan haar brengen en belangrijker nog, mijn
moeder kon gewoon thuis zijn tijdens de feestdagen en in haar eigen vertrouwde
omgeving herstellen van een zware operatie.
Een paar uurtjes later vertrokken we dan eindelijk voor
het eerst naar mijn moeder om haar weer in onze armen te sluiten en haar even
flink te kunnen knuffelen. Dé reden waarom we besloten deze reis te maken.
De kerstdagen vierden we samen. Allemaal zo dankbaar dat het zo gelopen was. We genoten van het samenzijn met iedereen. Waar ik de eerste dagen zowat half met mijn hoofd in de wolken liep door zware pijnstillers voor mijn rugpijn, zwakte deze gelukkig langzaam af en kwam er iets heel anders voor in de plaats. Ik bleef met mijn hoofd in de wolken, maar de pijn maakte plaats voor een gevoel van liefde. Heel veel liefde.
De hele week verbleef ik bij mijn zus en zwager. Iedereen deed zijn
of haar eigen ding, zoals we hadden afgesproken en alles verliep meer dan relaxed.
Patrick vertrok halverwege de week naar Friesland om zijn moeder en zus te
bezoeken en samen met hun de jaarwisseling te vieren. Voor ons twee was het ook
een eerste moment zonder elkaar, na 3 jaar. Een beetje onwennig, maar dat overleefden
we ook wel weer. Na 3 jaar bijna 24/7 samen hadden we inmiddels wel een flinke
buffer opgebouwd.
Vrijwel iedere dag bezocht ik mijn moeder voor minimaal een uurtje
en wisselde ik mijn bezoekjes af van de ene naar de andere zus. We aten samen,
kletsten gezellig, soms met een lach en zeker ook weer met een traan. We maakten
wandelingetjes, in het bos, door mijn mooie geboortedorp, langs de Maas, daar waar
ook mijn vader rust op een mooie plek en waar mijn keramieken engel, die ik
voor ons vertrek kocht, nog steeds over hem waakt.
In die 9 dagen Nederland probeerde ik zoveel mogelijk stress te
vermijden en legde mezelf totaal geen druk op om heel veel mensen te moeten
bezoeken. Iets wat ik eerder wellicht wel zou hebben gedaan, maar wat ik nu
heel makkelijk had losgelaten. Ik koos op dat moment voor mezelf en voor mijn
familie, omdat dat nu het belangrijkste was. Dit bezoek op deze manier zouden
we misschien wel nooit meer zo ervaren en om die reden was het gewoonweg de
beste keuze om het zo te doen.
Na zo’n fijne tijd samen te hebben doorgebracht is het moment van afscheid natuurlijk altijd zwaar. We denken dat het altijd wel zo zal blijven. De ene keer gaat het wat moeilijker dan de andere keer. We namen dit keer in fases afscheid. Achteraf gezien was dat fijner, omdat het allemaal meer gedoseerd is en het zo een minder zware lading had. Onze hobby zal het echter nooit worden. Je stopt het liefst iedereen in een doosje om ze in je binnenzak mee te nemen.
Terugdenkend aan deze tijd met elkaar, voelen we alleen maar liefde
en warmte. Het was hét warme bad dat we even nodig hadden, en het voelde alsof
we weer waren opgeladen en vol energie terugkeerden. Ondanks de minder leuke
reden van het bezoek.
We voelden geen weerstand om terug te gaan. Het was meer dan goed
zo. We gingen weer terug naar ons geliefde Spanje. Onze terugkeer voelde
gelukkig vertrouwd en het voelde ook weer fijn om in onze eigen omgeving terug
te komen. Langzaam begint het nu toch wel meer als thuis te voelen, alsof we
dat bezoek naar Nederland ‘nodig’ hadden gehad om onszelf dat te realiseren.
De week erna liepen we nog steeds een beetje met ons hoofd in de wolken. Volop nagenietend! Net als iedereen van de familie. Een dankbaar gevoel voor die mooie en kostbare tijd met een gouden randje die we samen hebben beleefd. En dat voelen we nog steeds als we eraan terugdenken en om die reden doen we dat ook nog vaak. We denken er met heel veel liefde aan terug en uiteindelijk is familie en liefde waar het allemaal om draait.