Wat vliegt de tijd!

Ons laatste verhaal deelden we half januari. Inmiddels verblijven we alweer 3 weken in Spanje! Hoog tijd voor een update in een nieuwe blog! Want wat is er in korte tijd veel gebeurd en wat hebben we veel te vertellen. Waar te beginnen? We gaan verder waar we de vorige keer geëindigd zijn. Er was toen nog niets geregeld: de huur was nog niet opgezegd, nog geen verhuisbedrijf geregeld en een tijdelijke huurwoning in Spanje hadden we ook nog niet gevonden. Tijd om stil te zitten hadden we niet. En of we op dat moment nog niet genoeg te doen hadden, besloten we tussendoor ook nog even dat het wel ‘handig’ zou zijn dat we zouden trouwen. Het fenomeen trouwen heeft voor ons niet zoveel betekenis. Maar omdat Spanje nogal een vrij traditioneel land is, zou het in de toekomst met het opzetten van een onderneming wel eens handig kunnen zijn dat wij in het echt met elkaar verbonden zijn. We informeerden bij de gemeente wanneer we gratis (het mag natuurlijk allemaal niks kosten) in het huwelijksbootje konden stappen. We prikten een datum, gooiden het in de groep bij onze families, kozen beide 2 getuigen, want dat was dan natuurlijk wel net zo gezellig en veel leuker dan getuigen van de gemeente. Zo stonden we donderdag 17 januari om 9.00 uur met 4 getuigen in het gemeentehuis en liepen we een slordig kwartiertje later getrouwd en wel weer naar buiten. Weer een vinkje voor onze to-do-list. Een dikke week later hielden we ons afscheidsfeestje samen met onze families. Dit was overigens best een beetje gek, want alles was nog steeds onzeker. Zouden we volgende maand vertrekken? De maand daarna? Of zelfs nog een maand later? Niemand die het nog wist. Maar omdat onze ontwikkelingen zomaar ineens heel snel konden gaan besloten we alvast gezellig samen te zijn onder het genot van een hapje en drankje.

Na ons feestje kwam het einde van de maand januari in zicht en daarmee ook de grote vraag; gaan we de huur opzeggen? We besloten ervoor te gaan! De huur en alles wat daarmee samenhing werd opgezegd. Er was nu geen weg meer terug!!! Vrijdag 1 maart moesten we ons huis uit zijn. Vanaf nu hadden we een kleine maand (februari is natuurlijk maar kort) om alles rond te krijgen. Van het inpakken van onze hele inboedel, opruimen en weggooien van rommel, tussen- en eindinspectie van ons huurhuis, verhuisbedrijf kiezen, tijdelijk huurhuis met of zonder garage en eventueel een opslag in Spanje vinden, tickets boeken en alle andere 1001 kleine dingen die je vooraf niet kunt bedenken. HELP!!! De sneltrein was gaan rijden en er waren geen tussenstops meer waar we konden uitstappen.

De huur werd opgezegd en er was geen weg meer terug.

Een emigratie is totaal niet te vergelijken met een ‘gewone’ verhuizing. Dus je kunt je er geen voorstelling van maken. Je probeert alles zo goed mogelijk voor te bereiden, maar het is onmogelijk om aan alles te denken voordat je vertrekt. De hele maand februari stond in het teken van de grote verhuizing. We bestelden een grote lading professionele verhuismaterialen, verhuisdozen, groot en klein, grote rollen bubbelfolie, inpakpapier, wrapfolie en tapedispensers. Hier en daar hadden we al wat kleine spullen die niet nodig waren ingepakt, maar vanaf nu begon het serieuze inpakwerk. Tot in de puntjes werd alles goed ingepakt voor een lange reis in de vrachtwagen en werd er een digitale inventarisatielijst gemaakt waarop we alles konden terugvinden mocht dat op welk moment dan ook nodig zijn. Tussendoor gingen we ook nog door met het zoeken naar het juiste verhuisbedrijf, een tijdelijk huurhuis en eventueel een opslag, want bij het huren van een huis in Spanje krijg je ook vaak de volledige authentieke bonte inboedel erbij cadeau. Prioriteit was nu het kiezen uit een van de vele verhuis- en transportbedrijven waar we offertes hadden aangevraagd. Ongeveer 2 weken voor vertrek hakten we de knoop door en gingen in zee met een Belgisch verhuisbedrijf. Een hele opluchting. Nu konden we door met de volgende stap, een huurhuis zoeken. De verhuizing stond gepland op maandag 25 februari. Nu er een definitieve datum was konden we ergens naar toe werken. Op een Spaanse ‘Funda’ website vonden we een hele nette opslag voor niet al te veel geld en nog belangrijker, deze was goed bereikbaar voor de verhuiswagen! De illusie dat we een huis zouden vinden met een garage, zwembad, met mooi uitzicht en een goede bereikbaarheid hadden we natuurlijk allang laten varen. Dus deze opslag zou de uitkomst zijn en we stuurden een mailtje naar de Spaanse eigenaresse. Binnen een paar dagen was alles probleemloos geregeld. We kregen een Spaans huurcontract toegestuurd dat we met hulp van een Spaanse kennis lieten nakijken. Alles was in orde en na het tekenen retourneerden we het contract via email en deden een kleine aanbetaling. Weer iets afgevinkt.

Nu het huurhuis nog. We hadden al een lange tijd een appartement op het oog van een Engelse dame die het huis ook in de verkoop had staan. Het appartement was dik in orde en we zouden er weinig tot geen van onze eigen spullen nodig hebben. Het lag midden in een wit bergdorpje Alcaucín, ongeveer een half uurtje van de kust. We besloten om voor dit appartement te kiezen, want de tijd begon te dringen en er was in al die tijd niets beters voorbijgekomen en we konden nu ook niet langer meer uitstellen. Via Messenger werd alles tot in detail besproken, maar hoe meer vragen we stelden, des te meer onduidelijkheden er kwamen. In het ergste geval zouden we een paar dagen een hotel boeken, of een eerste maand een vakantiehuis, bedachten we. Op dat moment maakten we er ons niet al te veel zorgen over, want de grote verhuizing kwam nu dichterbij en er was nog zoveel in te pakken. Over alles moet je een beslissing nemen, van de grote meubelstukken tot de inhoud van de keukenla met de kleinste rommeltjes. Er leek geen eind aan te komen. Die wittebroodsweken hadden we ons toch wat anders voorgesteld, want we konden elkaar soms wel achter het behang plakken.

Die wittebroodsweken hadden we ons toch wat anders voorgesteld.

De zaterdag en zondag voor de grote verhuizing kregen we hulp van familie met het klaarzetten van alle ingepakte dozen op de begane grond en werd de laatste huisraad ingepakt. Tot in de late uurtjes gingen we door en rond 1 uur in de nacht stapten we eindelijk ons bed in. We waren helemaal kapot van de laatste weken en dagen, maar we moesten nog even doorzetten! Het einde was nu in zicht, de volgende dag zou de verhuiswagen komen. Maandagochtend 25 februari stonden we met 5 man sterk klaar en om half 11 kwam de verhuiswagen met 2 verhuizers de straat in rijden en 3 uur later was onze hele inboedel tot op de centimeter nauwkeurig, strak tegen elkaar aan ingeladen en vertrok deze richting België van waaruit die 6 dagen later, 3 maart, richting Spanje zou vertrekken. Een last viel van onze schouders. Het zware werk zat er voor nu even op. Alhoewel, toen de vrachtwagen vertrok moest er in huis nog even op 2 verdiepingen een hele laminaat- en ondervloer uit gesloopt worden en deze moest er de volgende dag uit zijn, want dinsdag 26 februari stond onze eindoplevering van het huis gepland en moest het huis kaal opgeleverd worden. De volgende ochtend om 9 uur hebben we succesvol ons huis opgeleverd en daarna zijn we nog met 2 auto’s een aantal keren volgeladen naar de gemeentewerf gereden om de laminaatvloer af te voeren. Aan het eind van de ochtend trokken we de deur van ons huurhuis, waar we de afgelopen 4 jaar gewoond hadden, achter ons dicht. Een beetje gek, want daar stonden we dan, officieel geen dak meer boven ons hoofd, uitgeschreven uit Nederland, ons hele leven in een vrachtwagen geladen die bijna naar Spanje zou vertrekken en alleen in het bezit van een volle koffer kleding, toiletspullen en een rugzak met onze laptop en mapje met belangrijke papieren, that’s it!

De laatste 2 dagen in Nederland waren aangebroken en zouden we doorbrengen bij Yvonne’s familie in Limburg. Gezellig, zou je denken, maar die dagen zaten we nog veel met zijn tweetjes achter onze laptop onze woonplek in Spanje en vele last-minute details te regelen. We besloten de eerste 5 dagen een hotel te boeken, zodat we in alle rust een beetje konden bijkomen om vervolgens dinsdag 5 maart in het appartement van de Engelse dame te trekken. Maar dat plan stond nog steeds op losse schroeven.

En ineens was het donderdag 28 februari; de dag van het grote vertrek!!! Al die tijd hadden we niet echt stilgestaan bij deze dag. Er waren zoveel dingen die geregeld moesten worden en nu ineens was die ene dag aangebroken. Een dag waar niemand zich op kon voorbereiden en een dag die we over ons heen moesten laten komen. Een hele emotionele dag. Onze families uit Friesland en Limburg kwamen naar vliegveld Eindhoven. We dronken nog gezellig een drankje, maar het voelde heel erg onbestemd. De tijd om te boarden was aangebroken, het tijdstip dat we allemaal het liefst zo lang mogelijk wilden uitstellen, maar wat helaas niet mogelijk was. We moesten nu dan toch echt afscheid nemen van onze geliefde families. Wat was het moeilijk voor iedereen en wat zijn er flink wat tranen gevloeid. Daar stonden we met zijn tweetjes, arm in arm, met rood betraande ogen te zwaaien naar onze families die langzaam verdwenen achter een horde mensen die achter ons aan kwamen om te boarden. Dit was heel onwerkelijk. Ging het nu dan echt gebeuren? Een dik half uur later verlieten we Nederlandse bodem en stegen we op. Daar gaan we! Ons grote vertrek was een feit en we waren op weg naar ons nieuwe thuisland en een volgende fase van ons avontuur. Even was niets belangrijk behalve het afscheid dat door onze hoofden maalde. Af en toe rolde er nog een traantje over onze wangen, maar we werden getroost door een prachtig wit wolkendek hoog in de lucht met een stralende zon die daar vol op scheen. Na onze landing werden we getrakteerd op mooi weer en ook wat gerustgesteld met de gedachte dat onze families op nog geen 3 uur afstand vliegen van ons verwijderd zijn. We zitten niet aan de andere kant van de wereld! Gelukkig! Niemand zei dat emigreren makkelijk zou zijn.

Vanuit het vliegveld haalden we onze huurauto op die we voor een maand hadden gehuurd en daarmee reden we naar ons hotel waar we de komende 4 nachten zouden overnachten.
Vrijdag, onze eerste dag in Spanje, was een rare en emotionele dag. We zaten in een mooi hotel! Het weer was prachtig! Er werd voor ons gezorgd en we hoefden even nergens aan te denken, maar het afscheid hakte er die dag toch nog even extra in en daarmee kwam het besef dat we hier natuurlijk niet voor vakantie waren. Dus er kwam een heel raar en onbestemd en ontheemd gevoel om de hoek kijken. We lieten het maar gebeuren. Wegdrukken had geen zin.

Gelukkig hadden we genoeg afleiding, want de volgende dag, zaterdag, hadden we om 11 uur afgesproken met de Spaanse eigenaresse van onze opslag, een half uur rijden van ons hotel. We maakten kennis met moeder en dochter die de opslag verhuurden. En wat waren we blij met de opslag! Groot genoeg voor al onze spullen, met zelfs een toiletje erin en alle muren die nog helemaal strak in de witte saus waren gezet; dat wisten we omdat we voor onze ontmoeting de moeder nog met een emmertje witte saus naar buiten zagen lopen. Alles werd door de dochter, die gelukkig wat Engels sprak, netjes aan ons uitgelegd en we werden met de sleutel van onze opslag achter gelaten. Onze spullen konden hier in ieder geval de komende week met een gerust hart worden uitgeladen. Dat was weer een hele opluchting. Donderdag 7 maart kwam de verhuiswagen bij onze opslag aan en deze werd met hulp van 2 extra ingehuurde Spanjaarden die we via de eigenaresse van de opslag hadden geregeld, binnen een uur probleemloos uitgeladen.

Toen kwam het besef dat we hier niet voor vakantie waren.

Nu het appartement nog. Zou het doorgaan? Tot het laatste moment bleef het ons achtervolgen. We besloten het hotel een extra nachtje bij te boeken toen we het gevoel hadden dat het appartement niet ging lukken. Achteraf bleek de eigenaresse wat problemen te hebben met het gebruik van haar adres voor het aanvragen van ons Spaans NIE-nummer (sofinummer). Dit nummer hebben we nodig om in Spanje alles te regelen zoals onder andere het openen van een bankrekening, telefoonabonnement en het kopen van een auto. Maar zonder adres waarmee we dit konden aanvragen zouden we gewoonweg niet verder kunnen. De details zullen we jullie verder besparen, maar we besloten af te zien van het huren van het appartement. Op het moment dat we die beslissing namen, kregen we die maandagavond in het hotel laat een email van Mari-Carmen. Zij was een Spaanse dame die we in januari via de Spaanse ‘Funda’ website een mail hadden gestuurd, omdat we interesse hadden in het huren van haar huis. Ze berichtte ons destijds dat er een andere familie geïnteresseerd was en dus was dat huis van de baan. Mari-Carmen mailde ons nu met de vraag of we nog interesse hadden. Toeval bestaat niet en binnen een uurtje hadden we alles besproken en geregeld. Wie zegt dat Spanjaarden niet snel kunnen handelen?
Die woensdag checkten we uit bij het hotel en gingen we onderweg naar het huis. Bepakt met onze koffers ontmoetten we einde middag de Spaanse eigenaar en zijn dochter (zij fungeerde als tolk) en binnen een kwartier was het contract getekend en daarmee was ook onze tijdelijke uitvalsbasis in Alcaucín een feit! Diezelfde avond zijn we in het huis getrokken en sliepen die nacht voor het eerst in ons tijdelijk huurhuis waar we in ieder geval de komende 6 maanden verzekerd zijn van een mooie uitvalsbasis! Met regen kwamen we aan en bij overdracht van de sleutel brak de Spaanse zon door. Dit was voorbestemd!!!

Inmiddels heeft ook ons eigen bed zijn intrek genomen, want slapen op een bed van 1.40 x 1.80 cm, daarvoor zijn wij (vooral Patrick met zijn lengte van bijna 2 meter) niet gemaakt. Ook van dit huis maken we dankzij wat eigen spullen die we uit onze opslag hebben gehaald een gezellig tijdelijk thuis. De komende weken en maanden nemen we de tijd om langzaamaan te aarden en landen, maar zullen zeker ook in het teken staan van nog veel dingen regelen. We gaan gesprekken voeren met makelaars, eigenaars van B&B’s en gesprekken die via via ontstaan, met mensen die mensen kennen, want zo gaat dat hier in Spanje…